Στην ημερίδα του πρωτοποριακού προγράμματος Football Players’ Betting Addiction μίλησε και ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Γιάννης Σίμωσης, ο οποίος έχει αναφερθεί δημόσια για τον εθισμό του στον τζόγο. Ο Σίμωσης, ο οποίος έχει επίσημα τον ρόλο του πρεσβευτή ευαισθητοποίησης για το πρόβλημα του στοιχηματικού εθισμού, είπε:
«Είμαι εδώ ως ένας άνθρωπος ο οποίος έχει βιώσει και το κομμάτι του εθισμού και τα σκοτάδια του. Δεν ήρθα ούτε και για να κουνήσω το δάχτυλο σε κανέναν ούτε για να κάνω κάποια διάλεξη. Ήρθα εδώ για να δώσω ένα μήνυμα. Ότι υπάρχει λύση σε αυτή την αρρώστια, γιατί περί αρρώστιας πρόκειται. Ξεκίνησα από μικρό παιδί με μεγάλα όνειρα και φιλοδοξίες αλλά όλα αυτά μετατράπηκαν πολύ γρήγορα σε εφιάλτης. Και αυτός ο εφιάλτης έχει και όνομα και επίθετο. Είναι ο εθισμός στο στοίχημα. Επιτρέψτε μου να σας πω την ιστορία μου. Μια ιστορία από την οποία υπέφερα και κατέστρεψε την καριέρα μου.
Η καριέρα μου ξεκίνησε στα 16 μου χρόνια. Πήγα στον Πανιώνιο ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα. Πολύ γρήγορα πήγα στην πρώτη ομάδα, υπέγραψα επαγγελματικό συμβόλαιο και έφυγα από το Αλιβέρι Ευβοίας για την Αθήνα. Έμεινα μόνος μου και κάπου εκεί ξεκίνησε η συχνή επαφή μου με τον τζόγο. Η πρώτη μου επαφή βέβαια ήταν στα 12 μου χρόνια σε ΠΡΟΠΟ, σε στοιχήματα μεταξύ κολλητών μου φίλων στο μπιλιάρδο που έπαιζαν 100 και 200 ευρώ, ποσά που δεν είναι φυσιολογικά για ένα παιδί αυτής της ηλικίας. Τότε πίστευα ότι όλα αυτά ήταν φυσιολογικά.
Όταν πήγα στην Αθήνα έχοντας υπογράψει και το επαγγελματικό μου συμβόλαιο αλλά και έχοντας την βοήθεια των γονιών μου, κυρίως της μάνας μου, στην οποία έκανα ψυχολογικό πόλεμο για την αδυναμία που μου είχε και της έπαιρνα πάντα πολλά λεφτά. Ο πατέρας μου κάτι είχε καταλάβει και δεν μου έδινε λεφτά και για αυτό το λόγο, επειδή δηλαδή δεν τροφοδοτούσε την αρρώστια μου, τον μισούσα.
Όλο αυτό ξεκίνησε σιγά σιγά με μικρά ποσά αλλά στην πορεία ξέφυγαν. Είχα όλα τα φόντα να κάνω κάτι καλό αφού στον Πανιώνιο στην Α’ Εθνική στα 17 μου ήμουν ενεργό μέλος δίπλα σε παίκτες όπως ο Ρεκόμπα, ο Εστογιανόφ, ο Μπάλαμπαν, ο Ριέρα, ο Μανιάτης και ο Σάμαρης. Ήμουν και εγώ ανάμεσα σε τόσο μεγάλους παίχτες και αυτό ίσως να με έκανα και εμένα να έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Αυτό με έκανε να αρχίσω εντατικά και το στοίχημα, καθώς νόμιζα ότι ήξερα καλύτερα από όλους το ποδόσφαιρο και πραγματικά πολύ γρήγορα ξέφυγα.
Θυμάμαι, στα 17 μου να κάνω προπόνηση στον Πανιώνιο και να χρωστάω στον ΠΡΟ-ΠΡΟτζη πολλά λεφτά. Δεν του σήκωνα τα τηλέφωνα και στο προπονητικό κέντρο καθώς κάναμε προπόνηση μια μέρα βλέπω το αμάξι του να περνάει και μου κόπηκαν τα πόδια. Ο άνθρωπος μπήκε μέσα και είχε πει ότι με έψαχνε. Τους είπε ότι «αυτό το παιδί μου χρωστάει λεφτά». Αλλά δεν άλλαξε τότε κάτι. Δεν υπήρξε καμία ενημέρωση από την ομάδα και κανείς δεν μου είπε «έλα εδώ, τι κάνεις… αυτό που κάνεις είναι πρόβλημα». Μπήκα στο περιθώριο και δεν άλλαξε τίποτα. Ίσα ίσα συνέχισα, άλλαξα ομάδα, πήγα στον Πανθρακικό όπου και εκεί δεν άλλαξε τίποτα. Ότι λεφτά έβγαζα, τα έπαιζα.
Θυμάμαι είχα πάει μια μέρα στην τράπεζα δίνω την ταυτότητα μου και λέω μπορείτε να μου βγάλετε κάποια λεφτά. Μου λένε από ποιον λογαριασμό από όλους. Ρωτάω γιατί έχω πολλούς; Μου λέει ο ταμίας «ναι». Εκεί έμαθα ότι ο παππούς μου είχε φτιάξει έναν λογαριασμό τον οποίο δεν τον ήξερα. Μέσα είχε ένα πολύ μεγάλο ποσό και ακόμα και αυτά τα «έφαγα» σε λιγότερο από έναν μήνα. Μάλιστα το Πάσχα τότε μου λέει η μητέρα μου πως: « Έχεις κάποια λεφτά στο λογαριασμό σου και αυτά τα χρειαζόμαστε». Τότε ο πατέρας μου ήταν άρρωστος, είχε καρκίνο. Με ρώτησε αν είχα πειράξει τα λεφτά και της είπα όχι. Μου λέει είσαι σίγουρος; Και έλεγα ναι. Είχα αρχίσει να πιστεύω τα ψέματα μου.
Ζούσα σε έναν άλλο κόσμο. Έναν ψεύτικο κόσμο. Με είχε οδηγήσει εκεί ο τζόγος. Τρεις φορές με ρώτησαν και έλεγα ότι ήταν εκεί. Φυσικά ο πατέρας μου πήγε να δει για τον λογαριασμό και ήταν μηδενικός.
Ο τζόγος είναι αρρώστια. Δεν είναι ούτε διασκέδαση ούτε χόμπι, να έχω κάτι να κάνω για να περνάει η ώρα μου στο σπίτι. Άμα δείτε το βιογραφικό μου κάθε χρόνο άλλαζα ομάδα και αυτό είχε να κάνει με την φήμη μου. Ήμουν αναξιόπιστος πλέον. Ήμουνα κλέφτης και ψεύτης πρώτα απ’ όλα και απέναντι στους ίδιους μου τους γονείς.
Με την πρώτη ευκαιρία έκλεβα από τα παντελόνια του πατέρα μου. Από τις τσέπες του, τα συρτάρια του, παντού. Τους έκλεβα. Βέβαια τώρα λέω αυτή την λέξη γιατί τότε έλεγα αφού είναι δικά τους τα λεφτά, είναι και δικά μου. Όλα τα έκανα όπως με βόλευαν εμένα και δεν άλλαξε κάτι για πολλά χρόνια.
Για να αλλάξω έπρεπε να συμβεί κάτι συνταρακτικό στην οικογένεια μας. Ο πατέρας μου έχασε όλα του τα λεφτά. Για άλλο λόγο. Έχασε τα πάντα. Χάσαμε τα σπίτια μας και ότι είχαμε. Μόλις έγινε αυτό δανείστηκε 5000 ευρώ από έναν ξάδερφο του μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε και εγώ από αυτά τα λεφτά πήγα και έκλεψα. Ενώ ήξερα ότι αυτά ήταν όλα μας τα λεφτά, πήγα και ξαναέκλεψα για να πάω να στοιχηματίσω.
Φυσικά το είδε και εκεί φτάσαμε στο σημείο που μου είπε: « Ή θα φύγεις από το σπίτι και δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου ή θα βρούμε μια λύση». Η αλήθεια είναι ότι οι πόροι μου είχαν τελειώσει γιατί είχαν τελειώσει και τον γονιών μου, οπότε στην αρχή το έκανα για να το κάνω και να τους ρίξω και στάχτη στα μάτια. Ήταν το 2017 δεν ήξεραν και αυτοί τι να κάνουν τότε και με πήγαν σε ένα κέντρο απεξάρτησης. Έκατσα 3 μήνες εσώκλειστος. Στην αρχή δεν με ενδιέφερε. Υπήρχαν μέσα τοξικομανείς και αλκοολικοί καθώς δεν υπάρχουν κέντρα για τζογαδόρους. Παρόλα αυτά έλεγα θα κάτσω μια εβδομάδα και μετά θα φύγω. Τότε χλεύαζα τους άλλους έλεγα αυτός είναι πρεζάκι ο άλλος αλκοολικός αλλά ήμουν χειρότερος από αυτούς. Ήμουνα πρεζάκι του τζόγου. Εκεί μέσα κατάλαβα ότι υπάρχει ζωή και χωρίς τον τζόγο. Αυτοί που χλεύαζα ήταν εκείνοι που με σηκώσανε και μου έδωσαν την δύναμη να είμαι εδώ σήμερα. Τους πρώτους 6 μήνες μίλαγα μια φορά την εβδομάδα από 2 λεπτά με τον πατέρα μου ή την μάνα μου. Τότε άλλαξε και η σχέση μου με τον πατέρα μου. Για 6 μήνες απλά μιλούσαμε στο τηλέφωνο και κλαίγαμε. Από τότε τον αγάπησα ξανά τον πατέρα μου γιατί μέχρι τότε τον μισούσα και άλλαξε και η σχέση μου με την οικογένειά μου πάρα πολύ.
Έλεγα στους γονείς μου αφού ήμουν λίγο καιρό καθαρός ότι παρόλο που τα χάσαμε όλα, αυτό ήταν ότι καλύτερο έχει συμβεί στην οικογένεια μας γιατί άμα δεν τα χάναμε όλα, μάλλον δεν θα σταματούσα. Επειδή οι γονείς μου δεν είχαν την κατάλληλη εκπαίδευση δεν ήξεραν πως να το αντιμετωπίσουν και που να απευθυνθούν. Σκεφτείτε το κέντρο απεξάρτησης που ήμουνα το διάλεξα επειδή ήταν Μάϊος και είχε πισίνα και έλεγα θα κάνω και κάνα μπάνιο.
Σήμερα βρίσκομαι εδώ και είμαι καθαρός 8 χρόνια, 1 μήνα και 5 μέρες. Είμαι στην ανάρρωση. Είμαι πραγματικά περήφανος. Μπορεί να ξεκίνησα με όνειρα για την καριέρα μου και ο τζόγος μπορεί να μου κατέστρεψε την καριέρα αλλά, δεν μου κατέστρεψε την ζωή. Η οικογένειά μου στάθηκε δίπλα μου.
Έλεγα συνέχεια τι τους νοιάζει με τα λεφτά τα δικά μου παίζω αλλά αυτό ήταν ένα ψέμα που έλεγα στον εαυτό μου καθώς όλους τους έκλεβα. Βρήκα το κουράγιο να σας τα πω όλα αυτά γιατί πραγματικά δεν θέλω να το περάσει κανείς άλλος.
Πρέπει το 2025 να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια σε κάτι το οποίο φαίνεται. Γιατί όλοι ξέρουμε αλλά κανένας δεν μιλάει. Πρέπει να μιλάμε για να μην υπάρξει άλλος ποδοσφαιριστής που θα του συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτή η αρρώστια δεν κοιτάει αν είσαι φτωχός ή πλούσιος. Απλά σου τα παίρνει όλα και δεν αφήνει τίποτα.
Καμιά ομάδα, κανένας παράγοντας δεν μου είπε ποτέ ότι ο τζόγος ήταν αρρώστια και δεν τους κατηγορώ. Αυτό ήξεραν, αυτό πιστεύανε, αυτό κάνανε. Έτσι και οι γονείς μου σε μικρή ηλικία όταν ήμουν τους ζητούσα 1 και μου έδιναν 10 αυτό πίστευαν ότι ήταν το σωστό. Πρακτικά όμως δεν ήταν και αυτό πρέπει να αλλάξει.
Δεν ήρθα εδώ για να κερδίσω το χειροκρότημα αλλά για να σώσω κάποιον άλλο και αυτό θα είναι η μεγαλύτερη νίκη της ζωής μου».
Διαβάστε επίσης:
Τι είχες, Τζάνι, τι είχα πάντα…
Τένις: Άδοξο φινάλε για τον Τσιτσιπά στο Γουίμπλεντον
Στοίχημα και ποδοσφαιριστές: Τα στατιστικά μιας σιωπηλής απειλής
Μαυρωτάς: «Ο στοιχηματικός εθισμός είναι σιωπηλό τσουνάμι στον αθλητισμό»
