Το να άδει κανείς σε όλους τους τόνους υπέρ της ανάπτυξης δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση αναπτυξιακή πολιτική.
Η ωδή του κ. Μητσοτάκη στην «ανάπτυξη για όλους» στη ΔΕΘ μπορεί να ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά των περισσοτέρων –όπως εξάλλου και το τραγούδι των Σειρήνων– και μπορεί επιπλέον να σαγηνεύει και κάποιους. Ομως ανάπτυξη δεν είναι το ξεμπλοκάρισμα έστω κάποιων επενδύσεων και η προώθηση κάποιων ιδιωτικοποιήσεων. Τα οφέλη είναι κυρίως one off, δηλαδή μη επαναλαμβανόμενα, ειδικά για τις δεύτερες.
Και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι στρατηγικοί άξονες της αναπτυξιακής πολιτικής ο τουρισμός και η οικοδομή, λες και είμαστε στη δεκαετία του ’70. Την πενταετία που πέρασε με τις κατάλληλες επενδύσεις και υποδομές η Ελλάδα αναδείχθηκε σε σημαντικό διαμετακομιστικό κόμβο. Η γραμμή Κίνα – βόρεια Ευρώπη πέρασε από τον Πειραιά και συντομεύτηκε κατά δέκα τουλάχιστον ημέρες. Αυτό σε συνδυασμό με την ταχεία ολοκλήρωση των μεγάλων οδικών αξόνων έφερε μεγάλες επενδύσεις στην Ελλάδα. Στη δυτική Ελλάδα, για παράδειγμα, έβαλαν στον τουριστικό χάρτη νέους προορισμούς και νέες επενδύσεις σε πεντάστερα ξενοδοχεία και όχι μόνο. Η ενεργειακή πολιτική δημιούργησε μέσω νέων δικτύων και υποδομών πολύ μεγάλες επενδυτικές ροές και τις προϋποθέσεις για «μπουμ» 30 δισ. ευρώ έως το 2030. Τα περιφερειακά συνέδρια δημιούργησαν προϋποθέσεις αντίστοιχης ανάπτυξης και για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια έγιναν μεγάλες επενδύσεις στον αγροτοδιατροφικό τομέα. Αυτά είναι μόνο μερικά τμήματα της επενδυτικής πολιτικής 201519 και μάλιστα σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Και όχι οι σκόρπιες τουφεκιές για τουρισμό και οικοδομή.
Γιατί με… ωδές δεν γίνονται επενδύσεις!
