Τη στιγμή που η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως έσπευδε να φωτογραφηθεί και να αναρτήσει το αποτέλεσμα από τα εγκαίνια σχολικού ιδρύματος ιδιωτικού εκπαιδευτικού οργανισμού που αγαπά η εγχώρια ελίτ, η φοιτητική παράταξη της ΝΔ έσπευδε να μιλήσει εξ ονόματος των φοιτητών των δημοσίων πανεπιστημίων. Η εξαφανισμένη –προφανώς σε έμμισθες κυβερνητικές, κρατικές θέσεις ή θέσεις μετακλητών– από τα δημόσια πανεπιστήμια ΔΑΠ, αφού έφαγε μαύρο την περασμένη άνοιξη στις φοιτητικές εκλογές, βγαίνει και μιλάει στο όνομα των φοιτητών. Και μάλιστα καλωσορίζει στο όνομά τους τις ΟΠΠΙ, την πανεπιστημιακή αστυνομία.
Η κυβερνητική παράταξη των πάρτι και των ρουσφετιών στα πανεπιστήμια χαιρετίζει την «εγκαθίδρυση» των ΟΠΠΙ, λέγοντας ότι έχει εργαστεί σκληρά γι’ αυτό. Και έχει δίκιο, ομολογουμένως, καθώς έχει φροντίσει από δεκαετίες αφενός να συκοφαντήσει τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, αφετέρου να τα καταστήσει υποχείρια ενός ρουσφετολογικού μηχανισμού που εκθρέφει ΔΑΠίτες και ψηφοφόρους της ΝΔ με το αζημίωτο. Μόνο που η «εγκαθίδρυση» έχει δρόμο ακόμη. Παρόλο που επιχειρήθηκε στα μουλωχτά, έγινε παγκοίνως γνωστό ότι όχι μόνο οι φοιτητές, αλλά και η πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά και οι εργαζόμενοι δεν θέλουν αστυνομικούς στα πόδια τους. Γιατί η παρουσία τους μόνο ένταση προκαλεί, όπως χθες, Δευτέρα, όταν τα ΜΑΤ φρουρούσαν τις πύλες του ΕΚΠΑ και του ΕΜ Πολυτεχνείου εμπόδισε φοιτητές να παραβρεθούν στην ώρα τους κατά την εξεταστική μαθημάτων του Σεπτεμβρίου.
Η ΔΑΠ δεν σταματά εκεί και αρχίζει να διασπείρει fake news, όπως σκοπίμως να μιλά για «αφάλεια» στα πανεπιστήμια. Η ΔΑΠ που δήθεν κόπτεται για τα δημόσια πανεπιστήμια τα παρουσιάζει ως άντρα ανομίας – και φυσικά δεν είναι. Εφόσον επικρατεί ανομία στα ΑΕΙ, η ΔΑΠ τι ρόλο έχει; Σίγουρα δεν είναι εισαγγελέας Ντι Πιέτρο αλλά οι αντίπαλοί του που τον έστειλαν στον αέρα.
Η ΔΑΠ σκοπίμως συγχέει τον εκσυγχρονισμό με τις ΟΠΠΙ. Εκσυγχρονισμός είναι, π.χ., πλουσιότερες βιβλιοθήκες, καλύτερες συνθήκες για μάθηση και σίτιση-στέγαση, καθαριότητα κ.λπ. Όλα προϋποθέτουν κονδύλια και η κυβέρνηση των ΔΑΠιτών τα έχουν κόψει, εκβιάζοντας μάλιστα να ανοίξουν τη στρόφιγγα εφόσον οι πρυτανικές αρχές περάσουν την ιδιωτικοποίηση από την πίσω πόρτα. Δηλαδή, για να αποκτήσετε κονδύλια, μιας και η κυβέρνηση των «αρίστων» δίνει ελάχιστα, ιδρύστε ξενόγλωσσα τμήματα με δίδακτρα και φτιάξτε όλα από αυτή την πηγή εσόδων. Μέχρι τότε, τα σκουπίδια θα σέρνονται στους διαδρόμους, οι τουαλέτες θα ζέχνουν, η θέρμανση θα είναι απειροελάχιστη για να καλύψει τα αμφιθέατρα των 100+ φοιτητών, θα κόβεται το νερό και το ρεύμα στις εστίες κ.λπ.
Βιβλιοθήκες είπαμε; Ναι, η ΔΑΠ τολμά και μιλά για βιβλιοθήκες, αναφερόμενη στο ΑΠΘ και τη στρατηγική της έντασης λόγω του στεκιού φοιτητών. Αφού έγινε ντόρος για να κάνουν επίδειξη πυγμής ώστε να προκαλέσουν την κοινή γνώμη να ζητήσει «εδώ και τώρα ΟΠΠΙ», το στέκι μεν διαλύθηκε, η δε βιβλιοθήκη για την οποία κόπτονταν με κροκοδείλια δάκρυα ΔΑΠ, κυβέρνηση και πρύτανης ΑΠΘ έμεινε στα τούβλα καθότι ο εργολάβος έμεινε απλήρωτος. Αυτό είναι το όραμα της ΔΑΠ: τα τούβλα. Η δε κεντρική βιβλιοθήκη του ΑΠΘ, που έχει ανάγκη εμπλουτισμού καθώς λείπουν τα κονδύλια και όχι οι χώροι, πλημμυρίζει σε κάθε νεροποντή.
Η ΔΑΠ της υποκρισίας λοιπόν με την ομοτράπεζη κυβέρνησή της διασπείρει fake news για «μειοψηφίες» και «ασφάλεια». Αισχρή μειοψηφία είναι η ΔΑΠ όταν σύσσωμη η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει στραφεί εναντίον των ΟΠΠΙ ως αχρείαστη δύναμη. Άλλωστε εφόσον αναφερθεί αξιόποινο περιστατικό καλείται εκ του προϊσχύοντος νόμου η αστυνομία. Αυτού του νόμου που υποτίθεται ότι είχε άσυλο… Αλλά θέλει να παίζει με το θυμικό των «νοικοκυραίων» η ΔΑΠ του ακροδεξιού «εκσυγχρονισμού» μιλώντας για «στέκια και μολότοφ» και ανομία που επιθυμεί η Αριστερά.
Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, και ιδίως η ΔΑΠ που μιλά για «εξευρωπαϊσμό» των δημοσίων ΑΕΙ. Τα προγράμματα Erasmus στέλνουν στας Ευρώπας Έλληνες φοιτητές και βλέπουν, και γνωρίζουν τι συμβαίνει. Και αντιλαμβάνονται ειδικά το υψηλό επίπεδο των σπουδών τους παρά τα εμπόδια που θέτει η κυβέρνηση με το οικονομικό στραγγαλισμό των πανεπιστημίων. Αλλά η ΔΑΠ αρέσκεται να μιλά για «ανομία», επειδή η χρηματοδότηση είναι ταμπού γι’ αυτήν.
Κλείνοντας η ΔΑΠ της κυβέρνησης του αυταρχισμού και των υποκλοπών, των στεγανών και του οικονομικού εκβιασμού μιλά για δημοκρατία. Και τολμά να εκστομίσει ότι τα πανεπιστήμια επιστρέφουν στους «φοιτητές». Αλήθεια, αποφασίζουν πλέον οι φοιτητές; Η Κεραμέως δεν τους πέταξε έξω από όσα όργανα συμμετείχαν στις αποφάσεις για την πανεπιστημιακή τους ζωή; Και αν επέστρεψαν στους φοιτητές τους, προηγουμένως πού ανήκαν; Στην Αριστερά; Και τότε γιατί πανηγύριζε η ΔΑΠ ότι ήταν πρώτη δύναμη;
Σήμερα τα πανεπιστήμια ζητούν περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ενίσχυση και αυτό είναι που φοβάται η ΔΑΠ της υποκρισίας. Γι’ αυτό τα φιμώνει, τα ελέγχει και τα στραγγαλίζει.
Η ανακοίνωση της ΔΑΠ για όσους δεν την έχουν διαβάσει (καλά, δεν χάνετε και τίποτε):
«Η εγκαθίδρυση των Ομάδων Προστασίας Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, μία πρόταση για την οποία η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έχει αγωνιστεί σκληρά, εχθές πήρε σάρκα και οστά, σε δύο από τα μεγαλύτερα ΑΕΙ της χώρας, το ΕΚΠΑ και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Για άλλη μία φορά σε μία προσπάθεια εκσυγχρονισμού και εξευρωπαϊσμού των Δημοσίων Ελληνικών Πανεπιστημίων, γίναμε μάρτυρες της ματαιοδοξίας μιας τραγικής μειοψηφίας που αρνείται σκόπιμα να αντιληφθεί τον όρο “ασφάλεια”. Είναι αυτή η μειοψηφία που μοχθεί για στέκια και μολότοφ, είναι η ίδια η Αριστερά που τα υπερασπίζεται ακόμα και όταν στη θέση τους χτίζονται βιβλιοθήκες. Αλλά το άσυλο ανομίας τους τελείωσε.
Ακόμη λοιπόν και αν κάποιοι με τη σιωπή τους εθελοτυφλούν δίνοντας έτσι το “πράσινο” φως σε κάθε παραβατικό στοιχείο, για εμάς στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ουδέποτε υπήρξαν διλήμματα και δεν θα σιωπήσουμε.
Μπροστά σε ασφαλή πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν υπάρχουν διλήμματα. Το ίδιο και για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Η ασφάλεια των φοιτητών μέσα στον χώρο που σπουδάζουν ήταν, είναι και θα είναι ζήτημα δημοκρατίας. Και εμείς με αυτούς τους φοιτητές είμαστε. Με όλους όσους θέλουν να νιώθουν ασφαλείς. Με όλους όσους επιτέλους σήμερα νιώθουν ασφαλείς. Το δικαιούνται.
Σήμερα τα Πανεπιστήμια επιστρέφουν εκεί που ανήκουν. Στους πραγματικούς φοιτητές τους».
