Δημοσιεύτηκε η έκθεση ενισχυμένης εποπτείας της Κομισιόν για την Ελλάδα.
Οσον αφορά τις εκτιμήσεις της είναι εκτός τόπου και χρόνου, καθώς η σημερινή διπλή (υγειονομική και οικονομική) κρίση έχει αλλάξει δραματικά τα δεδομένα. Χαρακτηριστικά, ανεδαφικές είναι οι προβλέψεις για βασικές παραμέτρους του μνημονιακού προγράμματος οικονομικής προσαρμογής (ρυθμός μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας, δημοσιονομικοί δείκτες, βιωσιμότητα χρέους κ.λπ.) που καθορίζει πάντα την πορεία της χώρας. Το μόνο ενδιαφέρον είναι ότι χαϊδεύει λίγο τις κυβερνητικές προβλέψεις (προ κορονοϊού) για τη μεγέθυνση, αν και δεν ενστερνίζεται πλήρως την υπερβολική αισιοδοξία τους.
Βέβαια, παραγνωρίζει την κάμψη του ρυθμού μεγέθυνσης ήδη πριν από τη διπλή σημερινή κρίση, θεωρεί ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα ενδυναμώνεται (αν και με αδυναμίες) ενώ είναι γνωστό ότι είναι χάρτινος πύργος και βρίσκει το χρέος βιώσιμο όταν είναι προφανές ότι δεν μειώθηκε ουσιαστικά.
Επιπλέον, στα ψιλά της γράμματα κρύβει επώδυνες μνημονιακές ρυθμίσεις που εκκρεμούν (π.χ. κατάργηση προστασίας πρώτης κατοικίας, χειροτέρευση του ασφαλιστικού συστήματος, διάλυση της ΔΕΗ). Μέσα στις σελίδες τεχνοκρατίζουσας ωραιοποίησης βρίσκει κανείς «διαμάντια» όπως την πρόβλεψη ότι το 2020 και 2021 η μεγέθυνση θα στηριχτεί (εκτός από την κατανάλωση) στις επενδύσεις όταν ο σχηματισμός πάγιου κεφαλαίου παραμένει εδώ και χρόνια ουσιαστικά στάσιμος σε χαμηλά επίπεδα.
Συνοπτικά, η έκθεση είναι ένα ακόμη από τα γραφειοκρατικά κείμενα του ευρωιερατείου που έχουν ελάχιστη επιστημονική αξία και κυρίως δείχνουν πολιτικές ισορροπίες και στοχεύσεις.
Η εμφανής ανεδαφικότητα της έκθεσης δεν άφησε μεγάλα περιθώρια ψευδομονομαχίας μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με την πρώτη να επικαλείται τα εύσημα της ΕΕ για χρηστή οικονομική διαχείριση και τον δεύτερο να μηρυκάζει για το πραγματικό ύψος του προγράμματος
Μέσα στις σελίδες τεχνοκρατίζουσας ωραιοποίησης βρίσκει κανείς «διαμάντια» όπως την πρόβλεψη ότι το 2020 και 2021 η μεγέθυνση θα στηριχτεί στις επενδύσεις, όταν ο σχηματισμός πάγιου κεφαλαίου παραμένει εδώ και χρόνια σε χαμηλά επίπεδα αντιμετώπισης της διπλής κρίσης. Αυτή η αφασία των δύο βασικών κυβερνητικών ανταγωνιστών απορρέει από το γεγονός ότι ακολουθούν και οι δύο την ίδια οικονομική πολιτική, που υπαγορεύεται από το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής.
Απέναντι στην εικονική πραγματικότητα του ευρωιερατείου και τις σκιαμαχίες των εγχώριων ελίτ η οικονομική πραγματικότητα της χώρας παραμένει τραγική. Δέκα χρόνια μετά την κρίση του 2010, με επώδυνα μνημόνια και εν μέσω μιας νέας κρίσης με σημαντική και απότομη συρρίκνωση της οικονομίας, η χώρα παραμένει μια μπανανία, δέσμια των ξένων πατρόνων και της ελληνικής ιεραρχίας. Τα βασικά διαρθρωτικά προβλήματά της (π.χ. η «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού που θα πληρωθεί ακριβά στην τρέχουσα κρίση) όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκαν αλλά επιδεινώθηκαν. Ο λόγος είναι απλός: είναι δημιουργήματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Για να υπάρξει διέξοδος από αυτό τον φαύλο κύκλο πρέπει να σπάσει αυτό το κλουβί.
Ο Σταύρος Μαυρουδέας είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
