Τι νόημα έχει μια αποτίμηση των αποτελεσμάτων σε μια χώρα όπου ψήφισαν τέσσερις στους δέκα, όπου ο Αυτιάς ήρθε πρώτος σε σταυρούς, όπου εκλέχτηκε μια κτηνοτρόφος με τα πενήντα πρόβατα και τα σαράντα γίδια και η Λατινοπούλου θα μοιράζει ξυραφάκια στην Ευρωβουλή γιατί σιχαίνεται τις αξύριστες μασχάλες; Κι όμως μέσα σ’ αυτό τον τραγέλαφο εξάγεται ένα πολιτικό – ψυχολογικό συμπέρασμα: είναι πιο εύκολο να εξαπατήσεις τους ανθρώπους παρά να τους πείσεις ότι εξαπατήθηκαν. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τα ποσοστά της αποχής. Το γεγονός δηλαδή ότι εκατομμύρια άνθρωποι μοιράζονται τα ίδια ελαττώματα δεν μετατρέπει τα ελαττώματα αυτά σε αρετές, το γεγονός ότι πιστεύουν σε τόσο πολλά ψεύδη δεν μετατρέπει τα ψεύδη αυτά σε αλήθειες. Αλλωστε οι αριθμοί, όπως και οι εικόνες, δεν αποτυπώνουν πάντοτε την πραγματικότητα αλλά την ιδέα που έχουμε γι’ αυτήν. Ετσι, οι ερμηνείες για την αποχή ήταν από τα Lidl, αφού ούτε οι παραλίες έφταιξαν ούτε το μειωμένο ενδιαφέρον. Δεν αντιλήφθηκαν ότι ο κόσμος δεν είναι απλώς απογοητευμένος αλλά παραδομένος σε μια συλλογική κατάθλιψη, σε μια παραίτηση που δεν του επιτρέπει ούτε καν να διαχειριστεί τον θυμό του.
Γι’ αυτό και ο μόνος που έπιασε τους στόχους του ήταν ο Μίλτος Τεντόγλου. Ο Μητσοτάκης έχασε πανηγυρικά και αναρωτιόταν το βράδυ των εκλογών: Τίνος είναι, βρε Μαρέβα, το κέντρο; Μήπως φταίνε οι ανεμογεννήτριες που δεν φύσηξαν τον ούριο άνεμο στις κάλπες; Στον ανασχηματισμό, πάντως, δεν συμπεριέλαβε και τον φίλο του τον Τομ Χανκς. Θα μπορούσε να τον συμβουλεύσει καλύτερα από τον Γκρίνμπεργκ πώς να επιβιώνει από ένα ναυάγιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βέβαια τη δικαιολογία ότι πέρασε από τις συμπληγάδες των διασπάσεων, αλλά αποδείχτηκε πως δεν αρκούν το one man show ούτε οι σέλφι με το σκυλάκι. Ο κόσμος περιμένει να του δώσει όραμα, πειστικές λύσεις στην καθημερινότητα που τον ταλανίζει. Το ΠΑΣΟΚ, που στις δόξες του ήταν πολυκατάστημα, με την ηγεσία του Ανδρουλάκη κατέληξε κεντρικό περίπτερο. Παρίστανε τον θιασάρχη που ανεβάζει έργα κλασικού ρεπερτορίου, αλλά σε κακές παραστάσεις. Τώρα οι δελφίνοι πήραν θέση μάχης για την αποκαθήλωσή του. Το ΚΚΕ ίσως είναι το μόνο που δικαιούται να χαίρεται, αλλά όχι και να πανηγυρίζει που το ξεπέρασε ο Βελόπουλος. Παρέμεινε μια εναλλακτική λύση, αλλά σαν κατάθεση σε τράπεζα με μηδενικό επιτόκιο. Η Πλεύση άντεξε, αλλά αυτήν τη φορά όχι χάρη στις καρδούλες της Ζωής αλλά στην έμφαση για τα Τέμπη που διέγειραν το θυμικό των ψηφοφόρων. Η συντριβή της Νέας Αριστεράς δεν ήταν έκπληξη. Τίνος είναι, βρε Εφη, οι έδρες; Μήπως η αποχώρηση ήταν ιδεολόγημα και όχι καθαρόαιμη –σαν σκυλί ράτσας– ιδεολογία;
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ίσως τελειώσαμε με το αφήγημα περί σταθερότητας, που ακούστηκε περισσότερο σαν απειλή παρά σαν υπόσχεση, αν συναθροιστούν τα πεπραγμένα της πενταετούς διακυβέρνησης της ΝΔ. Τελικά ίσως δεν είχε δίκιο ο Γκράμσι. Η Ιστορία ούτε διδάσκει ούτε διδάσκεται. Βγάζει γλώσσα και χλευάζει όσους την επικαλούνται επί ματαίω. Οσους σαν τον Μακρόν και τον Μητσοτάκη επινοούν ένα ναρκισσιστικό άλλοθι για να γκρεμίσουν αγώνες και κατακτήσεις στο βάραθρο του κυνισμού.
