Επειδή δεν είναι όλα εθιμοτυπία και ψευτοευγένειες. Όταν η Πρόεδρος λέει ότι «Δεν νοούνται στη δημοκρατία ορατοί και αόρατοι πολίτες, άνθρωποι και συλλογικότητες χωρίς φωνή και εκπροσώπηση, εγκλωβισμένοι σε διακρίσεις και στερεότυπα» λέει τη μισή αλήθεια.
Γιατί όντως θεωρητικά έτσι θα έπρεπε. Αλλά στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν ισχύει: Υπάρχουν πάρα πολλοί αόρατοι και δίχως φωνή, ή μάλλον πολλοί που επιχειρείται να γίνουν αόρατοι και να μην έχουν φωνή.
Απεργοί πείνας για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, άνθρωποι που ζητούν να εφαρμόζεται ο νόμος χωρίς διακρίσεις και στοχοποιούνται από τους υψηλούς «φίλους» των βιαστών, γυναίκες και άντρες που επιχειρούν να διαμαρτυρηθούν για τους βιασμούς και τσακίζονται από τα ΜΑΤ, εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα και με μισθούς πείνας και ολόκληρος ο κόσμος των 4/5 της κοινωνίας που δεν έχει «ίσες ευκαιρίες για τον καθένα, για τη βελτίωση και την εξωστρέφεια, μακριά από αδράνειες και στρεβλώσεις του παρελθόντος».
Αλλά είναι σαφές ότι παρά τις διατυπώσεις των λογογράφων της όλος αυτός ο κόσμος είναι αόρατος για την κ. Σακελλαροπούλου κι όταν συμπτωματικά σπάει κάνας διάολος το πόδι του και τον «βλέπει» βιάζεται να γυρίσει το κεφάλι της από την άλλη.
