Η Γαλλία βρίσκεται σε κρίση. Η κρίση επιδεινώθηκε από την πανδημία και τον ρωσοουκρανικό πόλεμο. Οι πολιτικές του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν που ευνοούν τις επιχειρήσεις έναντι της εργατικής τάξης έχουν οδηγήσει σε διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων και μείωση του βιοτικού επιπέδου. Η κοινωνική δυσαρέσκεια ξέσπασε με αφορμή τις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις που εντέλει έριξαν λάδι στη φωτιά του γαλλικού σκηνικού. Και η φωτιά έγινε πυρκαγιά που οι στάχτες της εξαπλώνονται σε όλες τις γαλλικές πόλεις.
Από την άλλη, η διακυβέρνηση Μακρόν έχει επικριθεί για τον αυταρχισμό της, προκαλώντας μοιραία παραλληλισμούς με την εποχή του Ναπολέοντα Γ΄ (19ος αιώνας).
Οι αναφορές στο κλασικό μαρξικό έργο «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» επαναφέρουν στη μνήμη την κριτική για τη συγκεντροποίηση της εξουσίας σε ένα μόνο άτομο (εξού και ο βοναπαρτισμός). Ακόμη, πολλοί παραλληλισμοί μπορούν να γίνουν ανάμεσα στον Μακρόν και τον Σαρλ ντε Γκολ, ο οποίος ήρθε αντιμέτωπος με την εξέγερση του Μάη του ’68 ενώ στη συνέχεια οι προεδρικές εξουσίες ισχυροποιήθηκαν και ο κρατικός μηχανισμός στεγανοποιήθηκε από την «ενοχλητική» κοινωνία. Η κρίση αυτή συμβολίζει έναν ευρύτερο αγώνα κατά του νεοφιλελευθερισμού, με την Αριστερά να βρίσκεται σε θέση ευθύνης και να έχει καθήκον να απαιτεί πολιτικές που να λύνουν προβλήματα. Επομένως, η συγκυρία αποτελεί μοναδική ευκαιρία για την αναρρίχηση της γαλλικής Αριστεράς στην εξουσία αφήνοντας πίσω την ακροδεξιά της Λεπέν, η οποία καραδοκεί και κερδίζει συνεχώς πόντους.
