Η απουσία αξιόπιστης αντιπολίτευσης, η πολιτική κόπωση και η δυσαρέσκεια με τις παροχές διαμορφώνουν μια επικίνδυνη πολιτική αδράνεια. Μια αδράνεια που δεν οφείλεται στην ικανοποίηση των πολιτών, αλλά στην απουσία επιλογών. Πίσω από τη φαινομενική δημοσκοπική άνεση της Νέας Δημοκρατίας, που πλέον ξεπερνά το 32%, καταγράφεται ένα εκτεταμένο αίσθημα εγκλωβισμού και αποστροφής.
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Real Polls για το Protagon, το 48,9% των πολιτών δηλώνει ότι ψηφίζει απλώς επειδή δεν υπάρχει κάτι καλύτερο. Μόνο το 46,4% πιστεύει πραγματικά στην επιλογή του. Με άλλα λόγια, σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι λειτουργούν υπό το βάρος της απελπισίας ή της παραίτησης. Η πολιτική πίστη αντικαθίσταται από αναγκαστική επιλογή, κι αυτή η συνθήκη είναι πιο εύφλεκτη απ’ όσο δείχνει.
Αντίστοιχη είναι η εικόνα και για τα κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, για παράδειγμα, διπλασιάζει σχεδόν τα ποσοστά του σε ένα υποθετικό σενάριο όπου αλλάζει αρχηγό, φτάνοντας στο 17,1%. Η Νέα Δημοκρατία, χωρίς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πέφτει στο 24%. Και η Πλεύση Ελευθερίας –πρωταγωνίστρια της «αντισυστημικής» εκλογικής καταγραφής– εξαφανίζεται εντελώς αν απουσιάζει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: δεν έχουμε κόμματα, έχουμε προσωποπαγείς μηχανισμούς που σβήνουν μόλις αποχωρήσει ο αρχηγός.
Η αντιπολίτευση, την ίδια στιγμή, βρίσκεται σε πλήρη αποδιοργάνωση. Το ΠΑΣΟΚ δεν πείθει ούτε ως σταθερός τρίτος πόλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα πρόθυρα του 3%, με τους πολίτες να του γυρίζουν την πλάτη μετά από μια μακρά περίοδο εσωστρέφειας, λάθος στρατηγικής και διαρκούς απώλειας αξιοπιστίας. Οι μικροί σχηματισμοί συμπιέζονται, η «Νίκη» και η «Φωνή της Λογικής» δεν περνούν το 3%, και το ΚΚΕ κινείται σταθερά χωρίς δυναμική υπέρβασης. Όλα αυτά διαμορφώνουν έναν κοινοβουλευτικό χάρτη που δείχνει «ήρεμος», αλλά στηρίζεται σε ρηγματωμένες βάσεις.
Ταυτόχρονα, οι πολίτες εμφανίζονται θετικοί στην εμφάνιση νέων κομμάτων. Το 33% δηλώνει πως θα ψήφιζε ένα νέο κόμμα στα δεξιά/κεντροδεξιά και το 36% αντίστοιχα στα αριστερά/κεντροαριστερά. Οι αριθμοί αυτοί αποκαλύπτουν βαθιά απονομιμοποίηση του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού και ανοίγουν παράθυρο για την είσοδο ακραίων ή τυχοδιωκτικών σχημάτων – ειδικά αν συνδυαστούν με την κυριαρχία της απογοήτευσης.
Το κυβερνητικό αφήγημα, από την άλλη, στηρίζεται σε μια συνδυασμένη επικοινωνιακή καμπάνια παροχών και δήθεν μεταρρυθμίσεων. Αλλά ούτε οι παροχές πείθουν. Το 78% των πολιτών τις θεωρεί ανεπαρκείς, ενώ το 70% δεν συμμερίζεται τους φόβους περί «νέου μνημονίου» σε περίπτωση ενίσχυσης της κοινωνικής πολιτικής. Ακόμα και στους ψηφοφόρους της ΝΔ, το 59,6% συμφωνεί.
Διαβάστε σχετικά: Με μπόνους επιχειρεί να δελεάσει (και) τους γιατρούς ο Μητσοτάκης
Αυτό που διαφαίνεται στο φόντο, είναι η κόπωση του συστήματος. Οι πολίτες νιώθουν πως η εναλλαγή στην εξουσία δεν θα αλλάξει τίποτα. Ψηφίζουν αρχηγούς, όχι κόμματα. Επιλέγουν από ανάγκη, όχι από πίστη. Και σταθερά προετοιμάζονται να γυρίσουν την πλάτη σε όλους – είτε απέχοντας, είτε αναζητώντας «νέα» σχήματα. Μια τέτοια δυναμική δεν παράγει μόνο αποσταθεροποίηση. Παράγει και πολιτικούς τυχοδιώκτες.
Διαβάστε επίσης:
Νέα Αριστερά: Όχι στο «Σώμα Υπαξιωματικών»
Τέμπη: Συντονισμός Φάμελλου – Χαρίτση στη Βουλή – Κοινή ερώτηση για ανάκληση απόλυσης Γενιδούνια
Αθώοι οι βουλευτές των «Σπαρτιατών» και ο Κασιδιάρης για εξαπάτηση εκλογέων
Κύρτσος: Ο Μητσοτάκης απλός θεατής απέναντι στην Τουρκία με ανοιχτά τα εθνικά θέματα
Τέμπη: Νέα δικογραφία στη Βουλή κατά Μητσοτάκη, Σταϊκούρα, Οικονόμου και Ταχιάου
