Πάντα μισούσα το τρέξιμο.
Αν και η ιδέα του, του να τρέχεις έξω αποσυνδεδεμένος από την ηλεκτρονική εικονική πραγματικότητα, φαίνεται ωραία, άλλα το να σκέφτομαι ασταμάτητα είναι κάτι που με ανησυχεί.
Όταν σηκώνω βάρη, το μυαλό μου είναι κενό. Όταν τρέχω πλημμυρίζει από σκέψεις και προβληματισμούς και αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να διαχειριστώ.
Αλλά αυτός ο μήνας ήταν διαφορετικός, για εμένα και για πολλούς άλλους. Μετά την πανδημία του νέου κορονοϊού, για όσους είχαμε μάθει να ασκούμαστε, η προπόνηση στο σπίτι δεν είναι αρκετή. Και τελικά το τρέξιμο ήταν η μόνη επιλογή.
Όχι μόνο γιατί γυμνάζεσαι και σωματικά αισθάνεσαι τα οφέλη, αλλά γιατί νιώθεις τη σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους. Μια σύνδεση που έχει χαθεί μέσα στα μέτρα περιορισμού της μετακίνησης. Μια επαφή που η αλήθεια είναι ότι όταν την ανακαλύπτεις σου φαίνεται περίεργο ότι υπάρχει σε ένα άθλημα εντελώς ατομικό.
Οι άνθρωποι στο δρόμο δεν μιλάνε, αλλάζουν πεζοδρόμιο πριν συναντήσουν τον άλλο που έρχεται και στα Super Market, τα φαρμακεία και τους φούρνους, βλέπεις… ρομποτάκια που απλώς κάνουν τη δουλειά.
«Το τρέξιμο είναι ωραίο γιατί βλέπω ότι συμβαίνουν πράγματα ζωντανά μπροστά μου», δήλωσε ο Tristin Beliveau, ένας 23χρονος από το Τέξας που ξεκίνησε επίσης να τρέχει μέσα στην καραντίνα. «Κάποιοι άνθρωποι εξακολουθούν να οδηγούν, εξακολουθούν να εργάζονται και εγώ τρέχω και με κάνει να νιώθω ότι είμαι ακόμα μέλος της κοινωνίας».
Όταν τρέχεις, η εικόνα με τους άλλους δρομείς, τους ανθρώπους που περπατούν με τα σκυλιά τους, εκείνους με τις τσάντες με τα ψώνια τους, είναι μια ανακουφιστική υπενθύμιση ότι αν και όλα είναι κυρίως τρομερά, τα πράγματα μπορεί τελικά να επανέλθουν στο φυσιολογικό.
«Για πολλούς ανθρώπους, υπάρχει μια νέα συνειδητοποίηση για το πόσο αναγκαία είναι και πόσο μεγάλη αξία έχει η παρουσία άλλων ανθρώπων στη ζωή τους», τονίζει ο Δρ Paul McCarthy, ένας “αθλητικός ψυχολόγος ” που ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Τον τελευταίο μήνα που ξεκίνησα και εγώ να τρέχω, κάτι που σιχαινόμουν, αισθάνομαι ελαφρύτερος. Πιο αποφορτισμένος. Δεν με ενοχλούν οι διαρκείς διακοπές από τους άλλους πεζούς, τα φανάρια, τα αυτοκίνητα και απολαμβάνω την προπόνησή μου.
Ακόμα και στη Νέα Υόρκη που είναι μια… αφιλόξενη και αποξενωμένη πόλη, το νεύμα των δρομέων που τρέχουν στους δρόμους, εκπέμπει μια απροσδόκητη φιλικότητα, που κανείς δεν περίμενε ποτέ ότι θα συνέβαινε σε αυτήν την πόλη.
Πριν ξεκινήσω το τρέξιμο, χανόμουν στις σκέψεις μου. Με το τρέξιμο βλέπω τις σκέψεις μου ζωγραφισμένες στα πρόσωπα των άλλων. Μια αγωνία για την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τη δουλειά μου. Είναι όλα εκεί. Στα πρόσωπα του κόσμου.
Και ενώ υπάρχει μια μεγάλη ανησυχία, είμαι τουλάχιστον πεπεισμένος ότι τρέχουμε όλοι προς την ίδια κατεύθυνση και θα τα καταφέρουμε.
Πηγή: runnfun.gr
