Η στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε ό,τι αφορά τον πόλεμο του Ισραήλ εναντίον του Ιράν (πολέμου παράνομου και εγκληματικού από κάθε άποψη, ο οποίος έρχεται σε συνέχεια της γενοκτονίας στη Γάζα) συνιστά την «ιδεώδη» μέθοδο μετατροπής του ελληνισμού ακόμη σαφέστερα σε υποτακτικό της νεο-οθωμανικής Τουρκίας διά μέσου των ΗΠΑ.
Είναι σαφές εδώ και καιρό ότι ο μύθος του αντιτουρκικού μετώπου Ελλάδας – Ισραήλ (στο οποίο κάποιοι προσέθεταν και τους Κούρδους) έχει καταρρεύσει. Η Συρία και η εκεί μοιρασιά μεταξύ και των τριών, παρά τις όποιες εντάσεις, θα έπρεπε να έχουν ανοίξει τα μάτια ακόμη και στους πλέον αφελείς για τη στρατηγική σύμπτωση συμφερόντων Ισραήλ και Τουρκίας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Ακόμη περισσότερο όμως η στρατηγική σύμπτωση συμφερόντων εντοπίζεται στην περίπτωση του πολέμου εναντίον του Ιράν. Η Τουρκία και το Ιράν βρίσκονται σε σαφή ανταγωνισμό ως δύο περιφερειακές δυνάμεις οι οποίες φιλοδοξούν να διατηρήσουν κυρίαρχο ρόλο στη δυτική Ασία. Ανήκουν δε σε δύο διαφορετικά μπλοκ, νατοϊκό/«δυτικό» και μη δυτικό/«Ανατολής» (με ό,τι και αν η δεύτερη κατηγορία σημαίνει δεδομένης της χαλαρότητας των εσωτερικών δεσμών της).
Και οι δύο χώρες επιδιώκουν να αποκτήσουν τα στρατιωτικά «πρωτεία» στην περιοχή και να διατηρήσουν άξονες προβολής και άσκησης επιρροής τους ευρύτερα, πέραν των συνόρων τους. Το Ιράν χωρίς να είναι κατοχική δύναμη ωστόσο, διά του «άξονα της αντίστασης», ενώ η Τουρκία μέσα από τη συμμαχία της με τζιχαντιστές (με τους οποίους ωραιότατα συνεργάζεται και το Ισραήλ) και διά της κατοχής εδαφών ξένων κρατών, είτε επισήμως είτε ανεπισήμως.
Επιπροσθέτως αυτών, και οι δύο χώρες διατηρούν μείζονα σημασία για την Κίνα σε σχέση με τον νέο «δρόμο του μεταξιού» (η Τουρκία ταυτοχρόνως όμως ως μέλος του ΝΑΤΟ, ενώ το Ιράν ως σύμμαχος), για τη Ρωσία (δεδομένου ότι η Τουρκία βρίσκεται στο μαλακό της υπογάστριο και το Ιράν παραμένει ο μόνος πια στρατηγικός της σύμμαχος, παρά τις όποιες διαφωνίες τους) και φυσικά για τις ΗΠΑ (η Τουρκία για όλους τους παραπάνω λόγους και ως ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατός του ΝΑΤΟ, το Ιράν ως ο βασικός πολέμιος του Ισραήλ και το τελευταίο κράτος της δυτικής Ασίας το οποίο δυσκολεύει τόσο πολύ τους αμερικανικούς σχεδιασμούς).
Η αντιπαλότητα των δύο κρατών δεν κρύβεται, ιδίως μετά τα γεγονότα στη Συρία. Ο ελληνισμός έχει κάθε λόγο να επιδιώκει με την ένταση μάλιστα υπαρξιακού ζητήματος τον περιορισμό της τουρκικής επιρροής και επέκτασης. Αλλά εδώ είναι που έρχονται οι ΗΠΑ και οι υποτακτικές ελληνικές κυβερνήσεις. Σε όλα τα μείζονα ζητήματα και κρίσεις της δυτικής Ασίας οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έχουν ταχθεί με την ίδια πλευρά η οποία ταυτίζεται στρατηγικώς με την Τουρκία και τα συμφέροντά της. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Η Ελλάδα μέσω του Ισραήλ κάνει ό,τι μπορεί προς την κατεύθυνση του περιορισμού του ιρανικού ρόλου και ως εκ τούτου αντικειμενικώς της επέκτασης και της τουρκικής ισχύος.
Πρόκειται περί λανθασμένου σχεδιασμού; Ολα δείχνουν πως όχι. Αντιθέτως, πρόκειται για συνειδητή επιλογή, στρατηγικού επιπέδου, η οποία έχει να κάνει με την υπαγωγή του ελληνισμού στη νεο-οθωμανική Τουρκία, με τη σύμφωνη γνώμη του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού συστήματος εξουσίας.
Διαβάστε επίσης
Υπουργείο Δικαιοσύνης: Οσμή νέου σκανδάλου, αλά ΟΠΕΚΕΠΕ με «εξυπηρέτηση ημετέρων»
Καιρός: Aπρόσμενη μεταβολή την Κυριακή – Ως και 9 μποφόρ οι άνεμοι, μέχρι 36 βαθμούς η θερμοκρασία
O «Χασάπης» του Βορίδη και ο «Φραπές» του Αυγενάκη – Την Κυριακή στο Documento
