Περιπέτεια αμερικανικής παραγωγής 2019(161) Σκηνοθεσία: Κουέντιν Ταραντίνο Πρωταγωνιστούν: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Μπραντ Πιτ, Μάργκο Ρόμπι, Αλ Πατσίνο, Κερτ Ράσελ
Η ένατη ταινία του Ταραντίνο είναι ένα γράμμα λατρείας προς το παλιό Χόλιγουντ. Η ιστορία του πρώην τηλεοπτικού αστέρα των 50ς που ψάχνει να βρει μια θέση στον κινηματογράφο των τελών του 60, είναι χτισμένη πάνω σε υλικά που εκτός της νοσταλγίας διακρίνονται από την απόφαση του σκηνοθέτη να μας προσκαλέσει σε όλα εκείνα που τον επηρέασαν στη δική του διαδρομή: ειδυλλιακά drive in, φημισμένες τηλεοπτικές σειρές (από την «Μπονάτσα» έως την «Μάχη»), Μπρους Λι και Κάσιους Κλέι, ραδιόφωνα σε παλιές Kάντιλακ που παίζουν αγαπημένα κομμάτια, Βιετνάμ και τριπάκια, χίπικα κοινόβια φυτεμένα σε παλιά κινηματογραφικά πλατό, αερικά σαν την Σάρον Τέιτ (η Ρόμπι κέρδισε το… τζόκερ με το ρόλο αυτό) που υμνούν την ομορφιά της ζωής.
Όμως το θέμα του φιλμ είναι το τέλος της αθωότητας για το παλιό Χόλιγουντ. Σε μια ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο κακομαθημένος και μπουνταλάς αστέρας που βιώνει την κρίση του επαγγέλματος (άλλη μια αψεγάδιαστη ερμηνεία από τον Ντι Κάπριο) σε μια εποχή που όλα αλλάζουν – πλησιάζει το τέλος του αναλογικού σινεμά- είναι το alter ego του σκηνοθέτη, ενώ ο ταπεινός αλλά αυθεντικός κασκαντέρ βοηθός του (ο Μπραντ Πιτ στην καλύτερη στιγμή του εδώ και καιρό ακούγεται ήδη για το όσκαρ β ρόλου) είναι ένας αντιήρωας βγαλμένος από το μακρινό παρελθόν. Είναι προφανές ότι ο Ταραντίνο θα ήθελε να μοιάζει περισσότερο του δεύτερου αντί του πρώτου αλλά στην ζωή αντίθετα με ότι συμβαίνει στη σκοτεινή αίθουσα η πραγματικότητα κυριαρχεί της ψευδαίσθησης.
Ο χαρακτήρας του Πιτ είναι ένα φάντασμα και πρωταγωνιστής ενός αλλοτινού κόσμου χτισμένου με δοξασίες, φήμες αλλά και ένα συμπαγές σύστημα αξιών (τι σεκάνς αυτή στο έρημο κινηματογραφικό πλατό που η συμμορία του Μάνσον το χρησιμοποιεί για σπίτι της) που δεν καταλαβαίνει από τα νέα ήθη των παιδιών των λουλουδιών. Αν κάτι αξίζει να τονιστεί γύρω από το χολιγουντιανό παραμύθι του Ταραντίνο είναι η ικανότητα του να αναμειγνύει το ψέμα με την αλήθεια. Το κάνει τόσο καλά που μας κάνει να αναρωτιόμαστε.
Όχι για το αν είναι τόσο ρηχοί, ανασφαλείς ή ματαιόδοξοι οι μόνιμοι κάτοικοι του Χόλιγουντ αλλά για το αν τελικά η λάμψη τους είναι ικανή να αλλάξει την ίδια τη ζωή και κατά συνέπεια τη ροή των γεγονότων. Με μια δηκτική ματιά που συναντά την αναθεωρητική διάσταση της Ιστορίας, ο Ταραντίνο πριμοδοτεί την ομορφιά της ψευδαίσθησης έναντι του ωμού και βίαιου ρεαλισμού. Έχει άποψη για αυτό αλλά δυσκολεύεται να καταλήξει- ή μήπως σκόπιμα εθελοτυφλεί;- αν η βία τελικά τον γοητεύει ή τον απωθεί. Ο αμφίσημος ρόλος του Μάνσον και της συμμορίας του, η εντυπωσιακή ανάπλαση των 60ς και κυρίως εκδίκηση απέναντι στα «βολεμένα γουρούνια με τις βίλες τους» έχει πολύ ιδεολογικό ψαχνό αλλά ο Ταραντίνο δεν έχει τα ανάλογα εφόδια για να πάει ένα βήμα πιο πέρα το ομολογουμένως διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό σινεμά του.
