Ο Αλεξάντερ ζει στη Λιόν με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Μια ημέρα μαθαίνει τυχαία ότι ο ιερέας που τον κακοποίησε, όταν ήταν πρόσκοπος, εξακολουθεί να δουλεύει με παιδιά.
Αποφασίζει να μιλήσει για ότι του συνέβη και τον ίδιο δρόμο ακολουθούν άλλα δύο θύματα του ιερέα, ο Φρανσουά και ο Εμανουέλ.
Για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Φρανσουά Οζόν ( «5 φορές το 2», «Το καταφύγιο», «Ρίκι», «Angel: Μια ζωή σαν όνειρο», «Κάτω από την άμμο») καταπιάνεται με ένα πολιτικό φιλμ – το αντιπολεμικό «Frantz», ριμέικ της κλασικής ταινίας του Ερνστ Λιούμπιτς του 1932, που ήταν μια ωδή στον καταραμένο έρωτα και την θλίψη της απώλειας- έχοντας ως εφαλτήριο ένα σκάνδαλο παιδεραστίας που συντάραξε την γαλλική κοινωνική γνώμη πριν από μερικά χρόνια.
Το 2016 ο ιερέας της καθολικής εκκλησίας Μπερνάρ Πεϊνά κατηγορήθηκε για τη σεξουαλική κακοποίηση δεκάδων αγοριών στη Λυών (η πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου ήταν καταδικαστική για τον ιερέα) και το γεγονός οδήγησε τον Οζόν στην απόφαση να κάνει μια ταινία γύρω από αυτό. Αρχικά στόχευε να κάνει ντοκιμαντέρ αλλά αργότερα κατάλαβε ότι οι ιδέες που είχε στο μυαλό του δένουν καλύτερα σε μια ταινία μυθοπλασίας. Το «Θέλημα θεού» είναι μια ταινία-καταγγελίας για την σιωπή και συνενοχή της επίσημης καθολικής εκκλησίας γύρω από ένα παλιό έγκλημα που συνεχίζει να υφίσταται (σε παραπάνω από μια σεκάνς του φιλμ αποδεικνύεται ότι οι ιθύνοντες της Εκκλησίας και πιο συγκεκριμένα η αρχιεπισκοπή της Λιόν, γνώριζαν τη δράση του συγκεκριμένου ιερέα αλλά δεν άλλαξε τίποτε, επιτρέποντάς του να συνεχίζει το «θεάρεστο» έργο του δίπλα σε παιδιά) αλλά και μια τρυφερή ματιά πάνω στις πληγές των ανθρώπων εκείνων που βίωσαν με το χειρότερο τρόπο την απώλεια της αθωότητας και αποφάσισαν να σπάσουν το νόμο της σιωπής.
Οι ανατριχιαστικές αφηγήσεις των θυμάτων και το σοκ μιας τέτοιας υπόθεσης, δεν επηρεάζουν τον Οζόν, που παίρνει αποστάσεις και διατηρεί την ψυχραιμία του ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Η κάμερα σε ανάλογο ύφος κινείται σαν να «γράφει» για ένα ντοκιμαντέρ που θέμα του έχει την αποκάλυψη της βάναυσης αλήθειας και της δικαίωσης των θυμάτων (που σε πολλές περιπτώσεις συναντούν την αντίδραση ακόμη και από τις οικογένειες τους) κι όχι την απλή αποτύπωση μιας δυσοίωνης πραγματικότητας. Αργυρή ‘Αρκτος στο τελευταίο φεστιβάλ Βερολίνου για την πιο ώριμη, μεστή και ανθρώπινη ταινία στην αμφιλεγόμενη πορεία του άνισου Φρανσουά Οζόν.
Δραματική γαλλικής παραγωγής 2019 (137)
Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν Πρωταγωνιστούν: Μελβίλ Πουπό, Ντενίς Μενοσέ, Σουάν Αρλό, Ζοσιάν Μπαλασκό, Ερίκ Καραβακά
