Κοινωνικό δράμα αμερικανικής παραγωγής 2017 (115’). Σκηνοθεσία: Σον Μπέικερ. Πρωταγωνιστούν: Γουίλεμ Νταφόε, Μπρούκλιν Πρινς, Βαλέρια Κότο.
Η εξάχρονη Μούνεϊ ζει με την άνεργη μητέρα της Χάλεϊ σε ένα πολύχρωμο μοτέλ του Ορλάντο που «φιλοξενεί» ανθρώπους που δεν έχουν μόνιμη στέγη και βρίσκεται δίπλα στο Disney World. Στη διάρκεια του καλοκαιριού η Μούνεϊ μαζί με άλλα παιδιά από γειτονικά διαμερίσματα αλητεύουν, κάνουν αταξίες, βάζουν φωτιές και ζητιανεύουν για ένα παγωτό. Ο υπεύθυνος του συγκροτήματος Μπόμπι φροντίζει ώστε ο χώρος να διατηρείται άθικτος από τη δράση τους όμως παράλληλα έχει και το νου του για να μην τους συμβεί κάτι κακό.
Εξαίρετο δείγμα του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά αλλά και απτή απόδειξη του σκηνοθετικού ταλέντου του Σον Μπέικερ που δίνει ελπίδα στους περιθωριακούς ήρωες του χωρίς να εκβιάζει συναισθήματα και καταστάσεις . Η φυσικότητα της ταινίας είναι παροιμιώδης. Όσα παρακολουθούμε μπροστά από την κάμερα είναι τόσο αυθεντικά, ώστε καταφέρνουν να απορροφήσουν ακόμη και το ρίσκο της παρουσίας του Νταφόε (ο μόνος αναγνωρίσιμος ηθοποιός της ταινίας θα μπορούσε να χαλάσει την αίσθηση ρεαλισμού) στη δίνη μιας συγκλονιστικής δημιουργίας που βρίσκεται μακριά από διδακτισμούς, ψευτοδιλήμματα ή καταγγελτικές κορώνες. Υπάρχουν στιγμές που το «Florida project» θυμίζει ντοκιμαντέρ. Ένα αφτιασίδωτο ντοκιμαντέρ δοσμένο μέσα από το βλέμμα της παιδικής αθωότητας που αβίαστα μετατρέπεται σε μια ψυχρή απεικόνιση του αμερικανικού τρόπου ζωής. Ύστερα από το DIY δράμα «Tangerine» του 2015 που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου με τη χρήση ενός iPhone κι αφορούσε στην ιστορία μιας τρανσέξουαλ που ψάχνει να βρει στους δρόμους του Λος Αντζελες τον νταβατζή που της ράγισε την καρδιά, ο σκηνοθέτης Σον Μπέικερ επιστρέφει στο αμερικανικό περιθώριο για να στραφεί στα αληθινά θύματα της σύγχρονης κρίσης, τα παιδιά. Αυτή τη φορά η αλήθεια του συναρπάζει όχι με τη δύναμη της ιστορίας (στην πραγματικότητα δεν έχουμε καν σενάριο εδώ) αλλά με την οδύνη που «αγκαλιάζει» τους μικρούς πρωταγωνιστές της ιστορίας του. Πέρα από την κοινωνιολογική μελέτη της (οι νεοάστεγοι είναι ένα φαινόμενο που δεν αφορά μόνο τις ΗΠΑ αλλά ολόκληρη τη Δύση) η ταινία είναι ένα αιχμηρό σχόλιο για τον επιδραστικό ρόλο των μεγάλων στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών. Το μουτράκι της μικρής Μούνεϊ, σκληρό και χαριτωμένο μαζί, πιστό αντίγραφο της τσαμπουκαλεμένης μητέρας της, λυγίζει στο αριστουργηματικό φινάλε κάτω από το βάρος μιας επώδυνης σκηνή που την σημαδεύει. Είναι το τέλος της παιδικής αθωότητας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Καθώς και μια πικρή υπενθύμιση πως η φυγή, η διέξοδος μέσω της παιδικής φαντασίας μπορεί να γίνει απρόσμενα λυτρωτική. Σπουδαίες ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές, με τον Νταφόε (υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα) να προβάρει το κοστούμι για το πρώτο του όσκαρ.
