Σπουδαίοι σκηνοθέτες εμπνεύστηκαν εμβληματικούς ήρωες που αποζητούσαν την απολύτρωση πάνω από τη ρουλέτα ή την πράσινη τσόχα.
Το «Καζίνο» του Μάρτιν Σκορσέζε γυρίστηκε το 1995, πέντε χρόνια μετά τα «Καλά παιδιά». Ορισμένοι βιάστηκαν να θεωρήσουν το φιλμ αχρείαστη επανάληψη του σκηνοθέτη πάνω στο αγαπημένο του μοτίβο της καταγραφής των βίαιων νόμων της Little Italy. «Οχι, όχι» υπεραμύνθηκε της επιλογής του ο Σκορσέζε λέγοντας πως αυτή ήταν μια ταινία για τον κόσμο του Λας Βέγκας και των εθισμένων με τον τζόγο. Φυσικά και είχε δίκιο. Ο κόσμος των τζογαδόρων είναι άλλο, ξεχωριστό σύμπαν, με επικίνδυνες εμμονές και ισορροπίες τρόμου.
Τη δυναμική του εν λόγω σκηνικού είχαν εντοπίσει στο παρελθόν κι άλλοι σκηνοθέτες, όπως ο Λουί Μαλ, που με το «Ατλάντικ Σίτι» το 1980 χάρισε στον Μπαρτ Λάνκαστερ τον τελευταίο του μεγάλο ρόλο. Υποδύεται έναν ξεπεσμένο τζογαδόρο που φυτοζωεί μεταξύ παρακμής και φθοράς στα κακόφημα στέκια του Ατλάντικ Σίτι όταν γνωρίζει τη νεαρή κρουπιέρισσα Σούζαν Σαράντον και βρίσκει νόημα στη ζωή του. Και στις δύο ταινίες ο χώρος των καζίνων παρουσιάζεται σαν ναός χαμένων ψυχών. Ως μέρος συνεύρεσης κάποιων περιθωριακών και απροσάρμοστων που δεν μπορούν να συναναστραφούν με τους «κανονικούς» ανθρώπους και αναζητούν την απολύτρωση στον βωμό της θεάς Τύχης. Εκείνη όμως σπανίως τους χαμογελά.
Ηταν σαν να μην υπήρχε αύριο
Η τύχη έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις ταινίες τζόγου. Το είχαν διαπιστώσει με τον πιο σκληρό τρόπο οι λούμπεν ήρωες του Ζαν Πιερ Μελβίλ στο «Μπομπ ο χαρτοπαίκτης» (1956), στο οποίο ένας πρώην γκάνγκστερ και παθιασμένος χαρτοπαίκτης, που ζορίζεται οικονομικά και αναγκάζεται να θυμηθεί τα παλιά, οργανώνει τη ληστεία του καζίνου στην Ντοβίλ με άδοξο τέλος. Παράπονα από την τύχη τους δεν φαίνεται να έχουν τα μέλη του Rat Pack. Φρανκ Σινάτρα, Ντιν Μάρτιν, Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ, Τζόι Μπίσοπ και Πίτερ Λόφορντ ξενυχτούσαν καθημερινά με αλκοόλ, τζόγο και γυναίκες στο καζίνο Sands του Λας Βέγκας σαν να μην υπήρχε αύριο. Στα διαλείμματα της εξακολουθητικής κραιπάλης πρόλαβαν και γύρισαν τη «Συμμορία των 11» (1960) σε σκηνοθεσία Λιούις Μάιλστοουν. Το ανεπανάληπτο στιλ τους, που έγινε η επιτομή του «αλήτικου» αντρικού ύφους στα 60s, κοπιαρίστηκε από τους Τζορτζ Κλούνεϊ, Μπραντ Πιτ, Ματ Ντέιμον, Ντον Τσιντλ, Κέισι Αφλεκ και την παρέα τους στη δική τους «Συμμορία των 11» που γύρισε ο Στίβεν Σόντεμπεργκ το 2001 κι είχε θέμα τη φιλόδοξη ταυτόχρονη ληστεία τριών καζίνων του Λας Βέγκας για λόγους εκδίκησης. Ο Ντάνι Οσεαν του Κλούνεϊ θέλει να πάρει το αίμα του πίσω από τον ιδιοκτήτη των καζίνου (Αντι Γκαρσία) που είναι ο νυν εραστής της πρώην συζύγου του (Τζούλια Ρόμπερτς). Στα δύο επόμενα σίκουελ του 2004 και του 2007 (πάντα σε σκηνοθεσία Σόντεμπεργκ) τα σενάρια έχουν πιο έντονο το στοιχείο της αυτοπαρωδίας και της κοσμοπολίτικης περιπέτειας, με το δημοφιλές καστ να μετακομίζει στους πιο hot ευρωπαϊκούς προορισμούς.
Δεν αντιστάθηκε ούτε ο 007
Σε καζίνο θα συναντήσουμε και τον Τζέιμς Μποντ να παίρνει τα ρίσκα του, είτε στο πούντο μπάνκο (τα πρώτα φιλμ με τον Σον Κόνερι αλλά και κάποιες περιπέτειες του Ρότζερ Μουρ) είτε στη ρουλέτα είτε στο μπλακ τζακ. Από τις πιο εμβληματικές σκηνές τζόγου της σειράς ταινιών του πράκτορα 007 εκείνη του Ντάνιελ Κρεγκ και του Μαντς Μίκελσεν πάνω από την τσόχα του μπλακ τζακ στο «Casino Royale» (2006) του Μάρτιν Κάμπελ.
Αλλες ταινίες που έχουν φόντο κάποιο χαρτοπαικτικό τραπέζι ή μια ρουλέτα είναι: το «21» (2008) του Ρόμπερτ Λούκετιτς, στο οποίο ο καθηγητής πανεπιστημίου Κέβιν Σπέισι μυεί έξι προικισμένους με μαθηματικό μυαλό φοιτητές του στα κόλπα του μπλακ τζακ. Ο βασισμένος στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι «Gambler» (1974) του Κάρελ Ράιζ, όπου ο Τζέιμς Κάαν είναι ο καθηγητής λογοτεχνίας που καταστρέφεται από το πάθος του. Το φαινομενικά ανάλαφρο «Ζάρια, πόκερ και κάτι άλλο» (1974) του Ρόμπερτ Αλτμαν που
Από τις κορυφαίες χαρτοπαικτικές αναμετρήσεις στο σελιλόιντ είναι εκείνες στο «Κεντρί» (1973) του Τζορτζ Ρόι Χιλ μεταξύ Πολ Νιούμαν και Ρόμπερτ Σο, στο «Rounders» (1998) του Τζον Νταλ όπου Ματ Ντέιμον και Τζον Μάλκοβιτς συναγωνίζονται στην μπλόφα και φυσικά η κορυφαία όλων στον αριστουργηματικό «Χαρτοπαίκτη» (1965) του Νόρμαν Τζούισον. Εκεί ο Στιβ ΜακΚουίν έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με τον αετονύχη Εντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον, που χαρίζει την αλησμόνητη ατάκα που σημαδεύει τη θρυλική παρτίδα τους: «Είναι απόλαυση να γνωρίζω κάποιον που καταλαβαίνει ότι για τον αληθινό τζογαδόρο τα χρήματα ποτέ δεν είναι αυτοσκοπός. Τα χρήματα είναι απλώς το μέσο, όπως ακριβώς είναι οι λέξεις για τη σκέψη».
