Τον τρόπο με τον οποίο οι ευρωπαϊκές μυστικές υπηρεσίες βοήθησαν την ισραηλινή υπηρεσία κατασκοπείας Μοσάντ να διεξάγει σειρά δολοφονιών σε όλη την Ευρώπη μετά τη σφαγή του Μονάχου το 1972, αποκάλυψε μιλώντας στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz μία συγγραφέας, η οποία με έναν παράδοξο τρόπο κατάφερε να αποκτήσει πρόσβαση σε αρχεία ευρωπαϊκών μυστικών υπηρεσιών.
Το βράδυ της 16ης Οκτωβρίου 1972, ο Βάελ Τσβάιτερ, μόλις τελείωσε την εργασία του στην πρεσβεία της Λιβύης στη Ρώμη, μετέβη σε ένα κοντινό μπαρ, ήπιε ένα ποτό και επέστρεψε στο διαμέρισμά του. Στην είσοδο του κτιρίου, του είχαν στήσει καρτέρι δύο άτομα. Τον πυροβόλησαν 11 φορές, συμβολικός αριθμός για τους 11 Ισραηλινούς αθλητές που δολοφονήθηκαν κατά την τρομοκρατική επίθεση της παλαιστινιακής ένοπλης οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου ένα μήνα νωρίτερα.
Αυτή ήταν η πρώτη δολοφονία στο πλαίσιο της «Επιχείρησης Οργή του Θεού» (η κωδική ονομασία μιας μυστικής επιχείρησης που πραγματοποιήθηκε από τη Μοσάντ για τη δολοφονία ατόμων που θεωρούνταν ότι συμμετείχαν στη σφαγή του Μονάχου). Το νέο βιβλίο, με τίτλο «Επιχείρηση Οργή του Θεού: Η Μυστική Ιστορία των Ευρωπαϊκών Πληροφοριών και η Εκστρατεία Δολοφονιών της Μοσάντ», αποκαλύπτει για πρώτη φορά την εκτεταμένη παρασκηνιακή συνεργασία δυτικών και ευρωπαϊκών υπηρεσιών πληροφοριών. Η συνεργασία αυτή, ή τουλάχιστον η σιωπηρή τους έγκριση, επέτρεψε στη Μοσάντ να πραγματοποιήσει 10 δολοφονίες μεταξύ της δεκαετίας του 1970 και του 1990.
Η Λέσχη της Βέρνης
Το βιβλίο, της Δρ. Αβίβα Γκούτμαν, Ελβετίδας ακαδημαϊκού στον τομέα των μυστικών υπηρεσιών στο Πανεπιστήμιο Αμπερίστουϊδ στην Ουαλία, θα εκδοθεί αυτό το καλοκαίρι από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ. Στη Γκούτμαν παραχωρήθηκε -κατά λάθος- μια άνευ προηγουμένου πρόσβαση σε μυστικά αρχεία από τη «Λέσχη της Βέρνης», μια ελάχιστα γνωστή πολυμερή συμμαχία μυστικών υπηρεσιών.
Ιδρυμένη το 1969, η Λέσχη της Βέρνης περιελάμβανε υπηρεσίες από την Ελβετία, τη Δυτική Γερμανία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο, την Αυστρία, την Ολλανδία και το Βέλγιο. Μέσω του κρυπτογραφημένου συστήματος τηλετυπίας «Kilowatt» της Λέσχης, το δίκτυο αργότερα επεκτάθηκε ώστε να συμπεριλάβει τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία, τη Σουηδία, τη Νορβηγία – και το Ισραήλ, μέσω της Μοσάντ και της υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας του Ισραήλ, Shin Bet.
Σε συνέντευξή της στην ισραηλινή Haaretz, η Γκούτμαν αποκαλύπτει ότι στις εσωτερικές επικοινωνίες της Λέσχης, η Μοσάντ είχε την κωδική ονομασία «Orbis» και η Shin Bet «Speedis». Σε αντίθεση με τον μύθο της παντοδυναμίας της Μοσάντ, η υπηρεσία βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στις ευρωπαϊκές μυστικές υπηρεσίες. Βασικά δεδομένα παρείχε και κοινοποιούσε η Λέσχη της Βέρνης, συμπεριλαμβανομένων διευθύνσεων των υπόπτων, αριθμών πινακίδων κυκλοφορίας, αρχείων πτήσεων, λογαριασμών ξενοδοχείων και τηλεφωνικών αρχείων.
Στην πραγματικότητα, οι επιχειρήσεις δολοφονίας της Μοσάντ ήταν προσπάθειες δοκιμής και λάθους. Ο επικεφαλής της Μοσάντ, Ζβι Ζαμίρ, διόρισε τον Μάικ Χαράρι, επικεφαλής του τμήματος επιχειρήσεων «Καισάρεια», για να διοικήσει τις αποστολές. Ο Χαράρι στρατολόγησε προσωπικό από τη Μοσάντ, τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις και άλλες υπηρεσίες, μερικοί από τους οποίους αποδείχθηκαν λιγότερο κατάλληλοι για την αποστολή.
Η ειδική μονάδα ειδικών επιχειρήσεων της υπηρεσίας, Kidon (στα εβραϊκά σημαίνει «ξιφολόγχη»), ιδρύθηκε μετά από μια μεταγενέστερη αποτυχία: μια αποτυχημένη δολοφονία το 1973 στο Λιλεχάμερ της Νορβηγίας, στην οποία σκοτώθηκε ο λάθος άνθρωπος και συνελήφθησαν έξι πράκτορες της Μοσάντ.
Βαέλ Τσβάιτερ: Ο πρώτος στόχος
Η δολοφονία του Τσβάιτερ στη Ρώμη ένα μήνα μετά τη σφαγή του Μονάχου το 1972, δεν ήταν απλώς μια συμβολική πράξη. Ήταν επίσης ένας θρίαμβος της διεθνούς συνεργασίας των μυστικών υπηρεσιών. Η Μοσάντ, η οποία δεν είχε καταφέρει να εντοπίσει το τρομοκρατικό σχέδιο των Ολυμπιακών Αγώνων, κατάφερε να εντοπίσει και να σκοτώσει τον Τσβάιτερ μέσα σε ένα μήνα, παρά το γεγονός ότι δεν διέθετε ακόμη επίσημη μονάδα ειδικών επιχειρήσεων.
Τον Ιούλιο του 1972, δύο μήνες πριν από την επίθεση στο Μόναχο, η Μοσάντ είχε προειδοποιήσει τα μέλη της Λέσχης της Βέρνης μέσω της Kilowatt για μια επικείμενη τρομοκρατική επιχείρηση στην οποία θα συμμετείχαν τρία άτομα, με επικεφαλής τους τον Τσβάιτερ.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1972, οκτώ ημέρες μετά τη σφαγή, η υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας της Γερμανίας (BfV) επιβεβαίωσε ότι ο Τσβάιτερ είχε πληρώσει τους λογαριασμούς ξενοδοχείου στο Σάλτσμπουργκ για τους τρεις δράστες, είχε τακτική επαφή μαζί τους και είχε διαμείνει στο ξενοδοχείο Eden-Wolff του Μονάχου τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της σφαγής. Σύμφωνα με το βιβλίο, αυτές οι πληροφορίες ήταν κρίσιμες στην απόφαση του Ισραήλ να τον στοχοποιήσει.
Αν και κάποιοι αργότερα περιέγραψαν τον Ζβάιτερ ως ποιητή και διανοούμενο, γνωστό για τη μετάφραση των «Χίλιες και Μία Νύχτες» στα ιταλικά και την εργασία του ως μεταφραστή για την Πρεσβεία της Λιβύης, η Μοσάντ επέμεινε ότι ήταν επίσης ο «εκπρόσωπος της Ιταλικής Φατάχ», που εμπλέκεται στη μεταφορά όπλων, κεφαλαίων και εγγράφων για τρομοκρατικές επιχειρήσεις.
Τα όρια της Μοσάντ, τότε και τώρα
«Θέτω ένα ερώτημα σχετικά με τις σημερινές στοχευμένες επιχειρήσεις δολοφονίας που πραγματοποίησε η μονάδα Nili (μια ομάδα εργασίας που έχει αναλάβει επί του παρόντος την καταδίωξη των υπευθύνων για την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου 2023). Δεδομένου ότι η Μοσάντ βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στις ευρωπαϊκές υπηρεσίες πληροφοριών για την εκτέλεση των επιχειρήσεών της τη δεκαετία του 1970, αναρωτιέμαι αν παρόμοια βοήθεια, ή τουλάχιστον σιωπηρή υποστήριξη, παρέχεται σήμερα από τις υπηρεσίες πληροφοριών στην περιοχή, ή πέρα από αυτήν», ανέφερε η Γκούτμαν.
«Το βιβλίο μου δείχνει ότι η Μοσάντ δεν θα μπορούσε να το πετύχει αυτό μόνη της. Είναι πιθανό οι σύγχρονες ισραηλινές επιχειρήσεις να λαμβάνουν υποστήριξη από τις μυστικές υπηρεσίες – σίγουρα από τους Αμερικανούς, πιθανώς από τους Ευρωπαίους, και ίσως ακόμη και από αραβικές υπηρεσίες πληροφοριών σε χώρες που έχουν ομαλοποιήσει τις σχέσεις τους με το Ισραήλ, αν και αυτό παραμένει εικασία», πρόσθεσε.
Η πρόσβαση στα ελβετικά μυστικά
Όταν ρωτήθηκε πώς απέκτησε τόσο πρωτοφανή πρόσβαση σε ελβετικά αρχεία, συμπεριλαμβανομένων μερικών που περιείχαν όχι μόνο ελβετικά μυστικά αλλά και μυστικά άλλων χωρών, η Γκούτμαν παραδέχεται ότι η απάντηση παραμένει κάπως ασαφής.
«Είναι μια πολύ καλή ερώτηση, αλλά δεν γνωρίζω πραγματικά την απάντηση», δήλωσε. «Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι τα έγγραφα αρχειοθετήθηκαν με τις ετικέτες «Kilowatt εισερχόμενα» και «Kilowatt εξερχόμενα». Το κιλοβάτ ήταν, φυσικά, η κωδική λέξη για το κρυπτογραφημένο τηλεπικοινωνιακό κανάλι που χρησιμοποιούσε η Λέσχη της Βέρνης, αλλά μόνο οι επαγγελματίες των μυστικών υπηρεσιών θα το γνώριζαν αυτό.
«Είναι πιθανό ο αρχειονόμος που ήταν υπεύθυνος για την παροχή πρόσβασης να μην είχε συνειδητοποιήσει ότι η λέξη «Kilowatt» αναφερόταν σε ένα ευαίσθητο πολυμερές δίκτυο ανταλλαγής πληροφοριών και ότι τα αρχεία περιείχαν πολύ περισσότερα από απλά ελβετικά αρχεία».
Διαβάστε επίσης
Η ανεργία «τσιμπάει», η ΕΛΣΤΑΤ συνεχίζει τα μαγειρέματα
Μαύρη τρύπα και στημένος διαγωνισμός στην ΕΡΤ – Αυτή την Κυριακή στο Documento
Καρυστιανού: «Πόση αναλγησία – Ούτε οι φωνές των νεκρών παιδιών μας δεν τους ακουμπούν»