Η Μαριάνα Κατσιμίχα φέρει βαρύ όνομα, αλλά έχει δική της πορεία.
Είναι 27 ετών και τον τελευταίο χρόνο ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική. Φέρει ένα βαρύ όνομα, αυτό του πατέρα της, του Πάνου Κατσιμίχα, ενός απ’ τους κορυφαίους Ελληνες τραγουδοποιούς. Με το δικό της όνομα, ως Μαριάνα Κατσιμίχα δηλαδή, άρχισε να ακούγεται πρόσφατα μετά τη συμμετοχή της στη συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στο Μέγαρο Μουσικής. Το ήξερε ότι θα συνέβαινε, αφού, όπως λέει, «ο άλλος, έστω για αρχή, θα σε ψάξει μόνο και μόνο απ’ αυτό». Μιλάει γρήγορα και φαίνεται να έχει επίγνωση των λεγομένων της.
Βασικά φαίνεται να μη μένει στη σκιά του διάσημου πατέρα της, αφού η αισθητική της διαμορφώθηκε μέσα και από άλλα βιώματα, όπως τη σχέση με τη μητέρα της. «Μέσα από συζητήσεις με τους γονείς μου αποφάσισα να μάθω ένα όργανο και αυτό ήταν το πιάνο» την ακούω να μου αφηγείται. «Ο πατέρας μου δεν ήταν θετικός στο ν’ ακολουθήσω το επάγγελμά του, γιατί είναι ένας δύσκολος και ανταγωνιστικός χώρος. Υπήρχε ο φόβος, μου έλεγε: “Κάνε και κάτι άλλο, πάρε ένα πτυχίο”. Εκανα τελικά κάτι άλλο, σπούδασα νηπιαγωγός και αυτήν τη στιγμή δουλεύω με παιδάκια σε κατασκηνώσεις, αλλά όχι σε σχολείο. Χρήσιμο ήταν, ωραία ασχολία είναι ούτως ή άλλως και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Χρήσιμη ήταν κι η συμβουλή του πατέρα μου να πάρω αυτό το πτυχίο».
Το παλιό και το νέο
Έτσι, από παιδούλα άρχισε να σκαρώνει μελωδίες στο πιάνο, μελοποιώντας ποιητές από μια συλλογή που της είχε χαρίσει ο θείος της, ο Χάρης Κατσιμίχας: «Ηταν ποιήματα του Ουράνη, του Αναγνωστάκη, κοντά στην τότε παιδική μου ηλικία, αλλά μετά άρχισα να ψάχνομαι περισσότερο μόνη μου και να ψιλογράφω κιόλας. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ωριμότητα ώστε να καταλαβαίνεις τι είναι αφελές και τι όχι απ’ αυτό που θα γράψεις εσύ. Ετυχε να έχω διαβάσει πολλή λογοτεχνία και να γράφω από μικρή, οπότε κάπως έχω –νομίζω– έναν δομημένο λόγο, θεωρώντας ότι και πάλι είναι πολύ δύσκολη υπόθεση το να γράψεις στίχους».
Αγαπημένος της στιχουργός είναι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, τον οποίο θεωρεί ποιητή. Για πολλά χρόνια άκουγε τα τραγούδια του από τη μητέρα της, που επίσης γράφει και παραμένει μεγάλη φαν του. Κι όταν λίγο αργότερα, στην εφηβεία, θέλησε να ασχοληθεί με τον αγγλικό στίχο, τη βοήθησε πολύ ο Τόλης Φασόης, ένας άνθρωπος που τα αγγλικά είναι η μητρική του γλώσσα.
Θαυμάζει πολύ την Αλεξίου στα πάντα: φωνητικά, εκφραστικά, σκηνικά. Από παλιές φωνές τής αρέσουν η Βάνου και η Μοσχολιού και από σύγχρονες η Τσαλιγοπούλου, η Τσανακλίδου και άλλες. Πώς γίνεται να ταυτίζεται με ερμηνεύτριες εξωστρεφείς μια νεαρή συνάδελφός τους που φαίνεται να κρατάει το τραγούδι μέσα στα χείλη της και μάλιστα έχει κατηγορηθεί γι’ αυτό; Η ίδια έχει την απάντηση: «Δεν είμαι καθόλου φαν της εξωστρέφειας, αλλά δεν μ’ ενοχλεί όταν το κάνουν οι άλλοι. Ακούω να μου λένε ότι είμαι “μαγκωμένη” όσο τραγουδάω, μα εγώ δεν το κάνω επειδή δεν είμαι εκεί ή μπορεί να βαριέμαι. Το ζω πολύ εσωτερικά όλο αυτό και δεν μπορώ να δίνω σόου στον κόσμο. Είμαστε ελεύθερες νομίζω να κάνουμε αυτό που θέλουμε, αρκεί να μπορούμε να το υποστηρίξουμε».
Με θέση και άποψη
Για την ώρα, η Μαριάνα Κατσιμίχα είναι ερμηνεύτρια υλικού άλλων, όπως συνέβη με το άλμπουμ «Επίλογος»: Μελοποιημένη ποίηση από τον Αλέξανδρο Γουργουλιό και τραγουδισμένη από την ίδια και τον Βασίλη Προδρόμου. Σκοπεύει πάντως να φτιάξει κι έναν δικό της κύκλο τραγουδιών ίσως σε συνεργασία μ’ έναν άλλο μουσικό. Δεν θέλει να πει περισσότερα, διότι ακόμη δεν είναι σίγουρη για το συγκεκριμένο βήμα της.
Έχει πολιτική θέση και άποψη, αδυνατώντας μάλλον να διαχωρίσει τον καλλιτέχνη από το έργο του: «Είμαι πάρα πολύ κατά του να προσφέρεις οτιδήποτε πολιτιστικό αυτήν τη στιγμή στο Ισραήλ. Σε μια εμπόλεμη ζώνη δηλαδή, που δεν είναι καν πόλεμος μεταξύ μαχόμενων, αλλά εναντίον ενός άμαχου πληθυσμού. Προσωπικά κάνω τρελό ban σε καλλιτέχνες οι οποίοι πάνε να υποστηρίξουν την οικονομία και τη διασκέδαση ενός κράτους που διαπράττει γενοκτονία. Δεν μπορώ να συνεχίσω να υποστηρίζω έναν τραγουδιστή, όσο καλός και να ’ναι, αν ξέρω ότι θα πάει να τραγουδήσει παραδίπλα απ’ τη Λωρίδα της Γάζας όπου άνθρωποι λιμοκτονούν. Δεν αναιρεί το ότι είναι καλός καλλιτέχνης, αλλά εγώ δεν μπορώ να τον στηρίξω πια».
«Συνήθως με ρωτάνε για τον πατέρα μου»
Όταν ρωτάω τη Μαριάνα Κατσιμίχα αν σήμερα θα «περνούσε» ένας στίχος σαν αυτόν στο τραγούδι «Μάρκος και Αννα» των Κατσιμιχαίων («Μια αδερφή με πάθος τον κοιτάζει»), πάλι έχει έτοιμη την απάντηση: «Ο κόσμος εξελίσσεται, κάτι που μπορεί παλιά να ήταν αποδεκτό, σήμερα δεν είναι. Στο κομμάτι της LGBTIQ κοινότητας έχουν γίνει αγώνες χρόνων, οπότε εγώ θα έλεγα ότι ακολουθώ την πολιτική ορθότητα, όχι για να μη φάω ban, αλλά κι επειδή ηλικιακά είμαι μέσα σ’ αυτό το πράγμα και το ζω. Πρέπει να ξέρουμε πώς λέμε κάτι, πότε το λέμε και σε τι πλαίσιο». Λίγο προτού την ευχαριστήσω γι’ αυτήν τη συζήτηση «γνωριμίας» προλαβαίνει και μ’ ευχαριστεί εκείνη, επειδή μιλήσαμε για την ίδια περισσότερο και όχι για τον πατέρα της, με τον οποίο έχει και εντυπωσιακή φυσική ομοιότητα. «Συνήθως με ρωτάνε να τους πω για τον πατέρα μου κι εκεί είμαι έτοιμη να τους απαντήσω: “Καλύτερα πάρε συνέντευξη από εκείνον, ξέρω γω”».