Μέσα στο τσουνάµι της τοξικότητας που –όπως κάθε χρόνο– συνόδευσε τους τελικούς της Μπάσκετ Λιγκ o στίβος ήταν µια κάποια ανάσα. Οσοι ένιωθαν ασφυξία και τάσεις εµετού από το «πρασινοκόκκινο» δηλητήριο του µπάσκετ άλλαζαν κανάλι, αντίκριζαν το φωτεινό χαµόγελο των τριών πρωταθλητών που επέστρεψαν µε µετάλλια από τη Ρώµη και ξανάβρισκαν την αισιοδοξία τους στην αφετηρία του ολυµπιακού καλοκαιριού.
Ναι, εκεί µας κατάντησαν τα καµώµατα των Γιαννακοαγγελόπουλων και των χουλιγκάνων που λέρωσαν ΣΕΦ, ΟΑΚΑ και… Βερολίνο: να µας φαίνεται γάργαρο κρυστάλλινο νερό το βασίλειο της ντόπας και της εµπορευµατοποίησης. Το θαυµατουργό τρίο που κατήγαγε ρωµαϊκό θρίαµβο στο Ολίµπικο, βέβαια, δεν έχει δώσει δικαιώµατα για ψιθύρους και υπόνοιες. Η Κατερίνα Στεφανίδη, ο Μίλτος Τεντόγλου και ο Εµµανουήλ Καραλής κουβαλάνε τον ελληνικό στίβο στις πλάτες τους και, µάλλον εκόντες παρά άκοντες, γίνονται ζωντανό εµπόδιο στο βρόµικο κυβερνητικό πλάνο για άλωση του ΣΕΓΑΣ. Πώς να µιλήσουν τα εξαπτέρυγα για βάλτωµα και παρακµή όταν τρεις άλτες µε καθαρό βλέµµα και καθαρό οργανισµό πηδούν πιο ψηλά, πιο µακριά, πιο γρήγορα; Εάν οι Ελληνες αποδειχθούν ικανοί στο πήδηµα, µαύρο φίδι που το κατάπιε το γκουβέρνο! Στο µπάσκετ, βέβαια, τα 7+3=10 ευρωπαϊκά τρόπαια µας κάνουν να νιώθουµε Ευρωπαίοι, ενώ η «εθνική επέτειος» του Ευρωµπάσκετ ’87 κατέφτασε ανήµερα του πέµπτου τελικού για να µας υπενθυµίσει ότι το πάπλωµα δεν ήταν πάντοτε τρύπιο.
Οσο κι αν κυριαρχήσουν η τροµοκρατία, η συνωµοσιολογία, το «ή εµείς ή κανείς» και η ανυπόφορη διαιτητολαγνεία, οι πιστοί της πορτοκαλί µπάλας θα έχουµε πάντοτε τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον «τίµιο γίγαντα» Καµπούρη, τον µακαριστό Κώστα Πολίτη, το «τιρινίνι». Την ερχόµενη εβδοµάδα η εθνική οµάδα επιστρέφει στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ήδη κατάκοπη και κουτσουρεµένη, για να προετοιµαστεί ενόψει του προολυµπιακού τουρνουά (2-7 Ιουλίου). Η «επίσηµη αγαπηµένη» είναι η πραγµατική ηττηµένη των τελικών του πρωταθλήµατος. Μαζί της το ίδιο το µπάσκετ.
