Εγκλωβισμένος σ’ έναν ολέθριο διεθνοποιημένο εμφύλιο πόλεμο ο οποίος μετρά (απ)αισίως εννέα χρόνια, 400.000 νεκρούς (σύμφωνα με τον μέσο όρο των εκτιμήσεων), περισσότερους από 6.000.000 πρόσφυγες, κατεστραμμένες πόλεις και χωριά κι έναν πόλεμο προπαγάνδας για δυνατούς λύτες, ο συριακός λαός είναι πλέον αντιμέτωπος με μία ακόμη κρίση.
Τα επίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για 19 επιβεβαιωμένα κρούσματα του κορονοϊού και δύο νεκρούς. Ποιος, όμως, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας μπορεί να εμπιστευτεί τα στοιχεία αυτά; Τι έλεγχοι μπορούν να πραγματοποιηθούν για τον εντοπισμό και την ιχνηλάτηση των κρουσμάτων; Ποιο κράτος θα αναλάβει τη διαχείριση της κρίσης;
Ποια νοσοκομεία θα περιθάλψουν τους νοσούντες; Πώς ένας λαός που συνεχίζει να δέχεται τα πυρά των δυνάμεων του ίδιου του προέδρου της χώρας Μπασάρ αλ Ασαντ συνεπικουρούμενων από τη ρωσική αεροπορία, των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, των τζιχαντιστικών ομάδων, της Τουρκίας που έχει μπει με το ένα πόδι στη χώρα, θα καταφέρει να βγει από τη δίνη της πανδημίας στην οποία έχει παγιδευτεί ολόκληρος ο πλανήτης;
Μέσα σ’ όλα, την περασμένη Τετάρτη δημοσιεύτηκε έρευνα του διεθνούς Οργανισμού για την Απαγόρευση Χημικών Οπλων (OPWC), ο οποίος κατηγόρησε ανοιχτά το καθεστώς του Σύριου προέδρου για χρήση του νευροτοξικού αερίου σαρίν και αέριου χλωρίου σε τρεις διαφορετικές επιθέσεις τον Μάρτιο του 2017.
Ποιος θα σώσει τον συριακό λαό; Ας γίνει η αρχή με το τέλος της διεθνοποίησης του πολέμου. Διεθνοποίηση της αντιμετώπισης της πανδημίας έχει ανάγκη όχι μόνο ο συριακός λαός αλλά ολόκληρος ο πλανήτης.
