Η Κατερίνα Γιουλάκη έπαιξε σε δεκάδες παραστάσεις και ταινίες πριν από τη μεγάλη τηλεοπτική της επιτυχία.
Η Κατερίνα Γιουλάκη καθιερώθηκε κυρίως σε δεύτερους ρόλους κλασικών κωμωδιών της Φίνος Φιλμ των 60s και 70s («Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη», «Ο σπαγγοραμμένος», «Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Το κοροϊδάκι της πριγκιπέσσας» κ.ά.) αλλά δεν έλειψαν και κάποιοι κόντρα ρόλοι σε δράματα εποχής όπως ήταν λόγου χάρη «Ο επαναστάτης ποπολάρος» του Γιάννη Δαλιανίδη το 1972 όπου υποδύθηκε την αριστοκράτισσα Ιζαμπέλα Μαρινέρι.
Με τον Δαλιανίδη δούλεψαν μαζί σε αρκετές ταινίες αλλά και στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά του Mega «Το ρετιρέ» (1990- 1992). Πριν από λίγα χρόνια σε μια συνέντευξή της η ηθοποιός είχε δηλώσει ότι μετάνιωσε που δεν άκουσε τις συμβουλές του σκηνοθέτη να γυρίσουν κάποια στιγμή μια κινηματογραφική βερσιόν της σειράς.
Το μικρόβιο του θεάτρου
Το πραγματικό της όνομα ήταν Κατερίνα Γιουβαρλάκη και γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Μαρτίου 1938. Κόλλησε το μικρόβιο του θεάτρου από τις πολλές θεατρικές παραστάσεις που παρακολουθούσε με τη μητέρα της, ενώ αγαπημένος της ηθοποιός ήταν ο Βασίλης Λογοθετίδης. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και η καριέρα της ξεκίνησε στα τέλη των 50s, όταν έδωσε την πρώτη της παράσταση στο θέατρο συμμετέχοντας στο έργο «Η κυρία του κυρίου» δίπλα στον Ντίνο Ηλιόπουλο. Πρoτού στραφεί στον κινηματογράφο (ντεμπούτο το 1961 με τους «Χαραμοφάηδες» του Ορέστη Λάσκου) είχε πραγματοποιήσει μια συνεπή θεατρική πορεία με συμμετοχή σε πετυχημένες παραστάσεις –επιθεώρηση, πρόζα, μιούζικαλ– αλλά και αρχαία δράματα που ανέβηκαν στην Επίδαυρο, όπως ήταν η «Λυσιστράτη» με τη Μαίρη Αρώνη στον ομώνυμο ρόλο.
Μετά τον κινηματογράφο
Στα 80s η Κατερίνα Γιουλάκη συμμετείχε όπως και οι περισσότεροι γνωστοί ηθοποιοί σε αμέτρητες βιντεοταινίες που γυρίζονταν «με το κιλό» κάθε εβδομάδα. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι μέσα σε μία χρονιά (1986) γύρισε περισσότερες από 15 ταινίες («Για όλα φταίνε οι γκόμενες», «Η Μαντόνα από τα Πετράλωνα», «Η αναρχικιά», «Ματάκιας και βρωμόστομος», «Στον πυρετό της δόξας και της λόξας», «Το πουλί μου πεθαίνει τραγουδώντας» κ.ά.). Οι περισσότερες, όπως φαίνεται κι από τους τίτλους τους, ήταν ελάσσονος καλλιτεχνικής αξίας.
Κάποια στιγμή, αν και ήταν μάχιμη και υγιής, αποφάσισε να «κρεμάσει τα παπούτσια της σαν τους ποδοσφαιριστές» –έτσι ακριβώς το είχε πει σε μια τηλεοπτική συνέντευξη της στον Alpha και στον Οδυσσέα Μητσόπουλο το 2018, με αφορμή ένα επετειακό αφιέρωμα για το «Ρετιρέ»– παρότι ήταν περιζήτητη λόγω της τηλεοπτικής επιτυχίας της.
Στην ίδια συνέντευξη μίλησε αναλυτικά για το «Ρετιρέ» (το θεωρούσε ένα απλό σιριαλάκι, που όμως γνώρισε τεράστια επιτυχία καθώς «μόνο Οσκαρ που δεν μας έδωσαν») και την ικανότητα του Δαλιανίδη να πιάνει καλά τον παλμό της εποχής και να περιγράφει ιδανικά τις αλλαγές που συντελούνταν στην ελληνική οικογένεια. Η ύστατη θεατρική εμφάνισή της ήταν το 2004, στην επιθεώρηση «Ελλάς ολέ και τσέπες κουρελέ», ενώ το 2009 έπαιξε για τελευταία φορά και στο σινεμά, στον «Διαχειριστή» του Περικλή Χούρσογλου.