Ο Κενζαμπούρο Όε, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 13 Μαρτίου, είχε γεννηθεί το 1935 σε ένα χωριό που βρισκόταν στα βάθη του δάσους του Σικόκο, ενός από τα τέσσερα κύρια νησιά που αποτελούν την Ιαπωνία. Η οικογένειά του πιστή στην παράδοση ζούσε στην περιοχή για αιώνες, ενώ κανείς τους δεν είχε φύγει ποτέ από εκεί, ακόμη και κατά την περίοδο της Μεταρρύθμισης Μεϊτζί (1868) κατά την οποία είχε ξεκινήσει η μαζική μετανάστευση προς τις μεγάλες πόλεις.
Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ο Όε ήταν μόλις έξι ετών. Μεγαλώνοντας σε ένα πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο σε μετασχηματισμό, ήρθε συχνά σε εσωτερική πάλη σε ό,τι αφορά το δίπολο παράδοσης και εκσυγχρονισμού. Η μητέρα του ήταν εκείνη η οποία τον έφερε σε επαφή με τη δυτική κουλτούρα, όταν σε παιδική ηλικία του έκανε δώρο τις «Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν» του Μαρκ Τουέιν και «Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον» της Σέλμα Λάγκερλεφ».
Ο Όε σπούδασε Γαλλική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Το έργο του ήταν επηρεασμένο από την προφορική αφήγηση των γυναικών του τόπου του και από τη δυτική κουλτούρα, ειδικότερα τη γαλλική και την αμερικανική. Στα βιβλία του πραγματεύεται ζητήματα που αφορούν τη σύγκρουση της παράδοσης με τη σύγχρονη εποχή, τις επιπτώσεις των πυρηνικών όπλων και την αναπηρία. Το βίωμά του από την αναπηρία του πρώτου γιου του, Χίκαρι, καταγράφεται στο έργο του «Μια προσωπική υπόθεση» (1964). Εκεί περιγράφει τη ζωή του δίπλα στο παιδί του, τον ψυχολογικό πόνο που βιώνει και την τελική αποδοχή. Σπουδαία στιγμή του ήταν και το «Hiroshima noto» (Σημειώσεις από τη Χιροσίμα – δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά), ένα δοκίμιο με θέμα τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα.
Κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1994. Υπήρξε ο δεύτερος ιάπωνας νικητής του βραβείου, ο πρώτος ήταν ο Γιασουνάρι Καβαμπάτα το 1968. Τη χρονιά που κέρδισε το Νόμπελ αρνήθηκε την υψηλότερη βράβευση εκ μέρους της ιαπωνικής κυβέρνησης, καθώς ήταν αντίθετος με τη σύνδεσή της με τη μοναρχία του παρελθόντος.
Σε συνέντευξη που είχε δώσει στη Σάρα Φέι για το Paris Review το 2007 είχε πει «Η δουλειά του συγγραφέα μοιάζει με του κλόουν, ενός κλόουν που μιλάει και για τον πόνο».
