Ο εορτασμός της 52ης επετείου του Κινήματος του Ναυτικού, στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, είχε φέτος μια «γαλαζοαίματη» πινελιά. Ο Νικόλαος Ντε Γκρες εμφανίστηκε για πρώτη φορά επίσημα, συνοδευόμενος από τον πεθερό του Γιώργο Βαρδινογιάννη, σε μια κίνηση που μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Σε μια εκδήλωση που τιμά την πράξη αντίστασης του αντιτορπιλικού «Βέλος» και τη δημόσια διεθνή καταγγελία της Χούντας από τον κυβερνήτη Νίκο Παππά, η παρουσία εκπροσώπου της τέως βασιλικής οικογένειας μοιάζει με συνειδητή προσπάθεια να επανασυσταθεί το ιστορικό αφήγημα – όχι ως πράξη για την επαναφορά της Δημοκρατίας, αλλά ως ευκαιρία για τον εξωραϊσμό του θεσμού της βασιλείας.
Η παρουσία του δεν πέρασε απαρατήρητη – ούτε θεωρείται αθώα. Έγινε ακριβώς για να σταλεί ένα πολιτικό μήνυμα: ότι το Κίνημα του Ναυτικού είχε – ή μπορεί να έχει εκ των υστέρων – φιλοβασιλικό πρόσημο. Μια επιχείρηση σταδιακής παραχάραξης της Ιστορίας, που επιχειρεί να επανερμηνεύσει έναν αγώνα για τη Δημοκρατία ως κρυπτομοναρχικό εγχείρημα.
Το Βέλος και ο Νίκος Παππάς – η αδιαμφισβήτητη αντιχουντική κληρονομιά
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ακριβώς η αντίθετη. Το Κίνημα του Ναυτικού τον Μάιο του 1973, που κορυφώθηκε με την ηρωική έξοδο του αντιτορπιλικού «Βέλος» και τη δημόσια καταγγελία του κυβερνήτη Νίκου Παππά κατά της Χούντας ενώπιον του ΝΑΤΟ, δεν έγινε για την παλινόρθωση του στέμματος, αλλά για την ανατροπή της δικτατορίας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Ο Παππάς δεν έκρυψε ποτέ τις προθέσεις του. Επέλεξε να καταγγείλει διεθνώς το καθεστώς των συνταγματαρχών, με απόλυτο πολιτικό προσανατολισμό: να προειδοποιήσει την Ευρώπη για τον εκτροχιασμό του κράτους δικαίου στην Ελλάδα και να ενισχύσει τη διεθνή πίεση υπέρ της επαναφοράς των θεσμών.
Ούτε στο «Βέλος», ούτε στην καρδιά του Κινήματος υπήρξε έστω υπόνοια στήριξης ή νοσταλγίας προς τον τέως μονάρχη, που ήδη από το 1967 είχε αποπειραθεί το δικό του αποτυχημένο «αντιπραξικόπημα», για να αποχωρήσει τελικά από τη χώρα και να μείνει στην Ιστορία ως μια γραφική υποσημείωση του αυταρχισμού.
Η πολιτική σημασία της φετινής τελετής
Το γεγονός ότι στον φετινό εορτασμό δόθηκε βήμα – έστω και ανεπίσημα – σε «γαλαζοαίματες» παρουσίες, συνιστά σιωπηρή προσπάθεια να αλλοιωθεί η μνήμη ενός καθαρά δημοκρατικού εγχειρήματος των Ενόπλων Δυνάμεων. Κι αυτή η αλλοίωση δεν γίνεται τυχαία, αλλά στο πλαίσιο ενός ευρύτερου συντηρητικού αναθεωρητισμού που τα τελευταία χρόνια ξανανοίγει συζητήσεις για «ιστορικές ευθύνες» και «εθνικές ενότητες», σβήνοντας το νήμα που ενώνει τη Δημοκρατία με την Αντίσταση.
Το ερώτημα δεν είναι μόνο ποιος προσκλήθηκε, αλλά ποιος δεν αντέχει τη δύναμη του αυθεντικού αντιχουντισμού. Εκείνου που δεν αναζητούσε στέμματα, αλλά ελευθερία. Εκείνου που δεν αγωνίστηκε για να επιστρέψει ο Γλύξμπουργκ, αλλά για να ανοίξει ο δρόμος προς την αποχουντοποίηση και τη Μεταπολίτευση.
Διαβάστε επίσης:
ΙΧ «διπλωματία» Μητσοτάκη: Ο Χαφτάρ από τις ταβέρνες στη Βάρη, στην αγκαλιά του Ερντογάν
Γεωργιάδης – Ντε Γκρες μαζί στον «Ευαγγελισμό»: Κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα
Εργατικά δυστυχήματα: 91 νεκροί το πρώτο πεντάμηνο του 2025 – Ούτε λέξη από το υπουργείο Εργασίας
