Κόλαση το σχολείο για μια διαφορετική μαθήτρια

Κόλαση το σχολείο για μια διαφορετική μαθήτρια

Η τρανς γυναίκα Αννα Πήλιου ανοίγει το σχολικό της βιβλίο με την ανελέητη βία, τον εξευτελισμό και τελικά την περιθωριοποίηση

Ζακ Κωστόπουλος. Ενα μόνο από τα θύματα της κακοποίησης και του κοινωνικού κανιβαλισμού που υφίστανται τόσο πολλοί εξαιτίας της διαφορετικότητάς τους. Ανθρωποι που γίνονται αόρατοι και περιθωριοποιούνται καθώς δεν μπορούν να γνωστοποιήσουν τη βία που υφίστανται στην καθημερινότητά τους. Κάποιοι οδηγούνται ακόμη και στην αυτοκτονία, μην αντέχοντας το βάναυσο πρόσωπο σημαντικού μέρους της κοινωνίας, το οποίο προσπαθεί να εξοντώσει κάθε φωνή που δεν εντάσσεται στην κανονικότητα. Κάποιες φορές όμως τα θύματα μιλάνε, ακόμη κι όταν δεν τα υποστηρίζει σχεδόν κανείς. Οπως η Aννα Πήλιου, μια τρανς γυναίκα που κατήγγειλε ακραία περιστατικά (και) σωματικής κακοποίησης τα οποία υπέστη από τους συμμαθητές της, οι οποίοι σχημάτισαν μια αιμοδιψή αγέλη εναντίον της.

Η κόλαση που βίωσε η Αννα συνέβη κυρίως κατά τη σχολική χρονιά 2013-14. Λίγα χρόνια μετά, το 2017, αποφάσισε να κινηθεί νομικά εναντίον του διευθυντή της, ο οποίος, σύμφωνα με όσα καταγγέλλει η ίδια, «είχε πρόβλημα με την εμφάνισή μου, εκβιάζοντάς με να ντυθώ αντρικά και ακυρώνοντας την ταυτότητα φύλου μου». Αιτία αυτής της απόφασης, όπως ανέφερε η ίδια στο Documento, ήταν ότι το 2017 παρευρέθηκε σε τηλεοπτική εκπομπή στην οποία και ανέφερε τα βάναυσα βιώματά της από το γυμνάσιο. Αυτή η παρουσία οδήγησε τον γυμνασιάρχη, βάσει όσων καταγγέλλει η Αννα, να της επιτεθεί λεκτικά, γεγονός που την ώθησε να κινηθεί νομικά εναντίον του.

Πριν από λίγες ημέρες το 4ο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών που δίκασε τη συγκεκριμένη υπόθεση έκρινε απαράδεκτη την ποινική δίωξη εναντίον του γυμνασιάρχη για τα αδικήματα της εξύβρισης και της απειλής κατ’ εξακολούθηση βάσει του αντιρατσιστικού νόμου, επειδή όταν τελέστηκαν τα συγκεκριμένα φερόμενα αδικήματα δεν ίσχυε ο συγκεκριμένος νόμος.

«Εγινα εχθρός τους επειδή είμαι κάτι διαφορετικό»

Μολονότι παράτησε το σχολείο το 2001, η Αννα ξαναγράφτηκε στο γυμνάσιο το 2009 επειδή «ήταν το όνειρό μου. Ηθελα να σταματήσουν να λένε ότι τα τρανς άτομα δεν μπορούν να εκπαιδευτούν και ότι ο μόνος δρόμος είναι η Συγγρού. Ηθελα να περπατάω στην κοινωνία και να με κρίνουν σαν άνθρωπο, για τη συμπεριφορά μου και όχι για το κρεβάτι μου. Αυτό όμως δεν το σεβάστηκαν».

Η Αννα κατήγγειλε στο Documento πως όταν έφτασε στο σχολείο «καθηγητές που με γνώριζαν από παλαιότερα δεν με υποδέχτηκαν καθόλου κολακευτικά. Μιλούσαν με άκομψο τρόπο και με απρεπείς χαρακτηρισμούς για εμένα». Οι συμμαθητές της αρχικά «με πέρασαν για μια μαθήτρια όπως όλες οι άλλες. Οταν όμως άνοιξε η καρτέλα μου άνοιξε και ο ασκός του Αιόλου. Αυτοί που μου έλεγαν να κάνουμε παρέα έπειτα από λίγα λεπτά έπαψαν να με θεωρούν συμμαθήτριά τους. Εγινα εχθρός τους επειδή είμαι κάτι διαφορετικό».

Μολονότι οι επιθέσεις που δέχτηκε από κάποια αγόρια ήταν ιδιαίτερα σφοδρές, η Αννα θεωρεί ότι «το χειρότερο ήταν πως το σχολείο είχε πολλά κορίτσια που δεν με προστάτευσαν. Δεν υπήρξε φεμινιστική σκέψη, ότι εδώ υπάρχει ένας αδύναμος άνθρωπος. Αυτές οι γυναίκες αύριο θα γίνουν μάνες, θα γίνουν νοικοκυρές και αν κάποια κακοποιηθεί από άντρα θα τρέξει να ζητήσει βοήθεια. Αυτό ήταν το πιο σοκαριστικό. Τα αγόρια τα ξέρουμε. Εχουμε ξαναδεί πώς φέρθηκαν δυναμικά μέσα στην πατριαρχία στην υπόθεση του Αλεξ ή του Βαγγέλη Γιακουμάκη».

Από το σύνολο των συμμαθητριών της «μόνο μία βρέθηκε όταν έτρωγα μπουνιές στον διάδρομο, είχα ματώσει και έκλαιγα, με σκούπισε και με πήγε στην τάξη. Την επόμενη ημέρα όμως έγινε η πουτάνα του σχολείου επειδή με βοήθησε. Καταλαβαίνω ότι ήταν δύσκολο και για τις κοπέλες, αλλά αν έκαναν μια κλίκα απέναντι στους καθηγητές και στα αγόρια, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά».

«Πήγαν να με κάψουν ζωντανή»

Τα περιστατικά βίας που έζησε η Αννα ήταν «ίδια με αυτά που υπέστη ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Με έσερναν από τα μαλλιά στους διαδρόμους, με έπιαναν από τον λαιμό και με κόλλαγαν στον τοίχο, μου πετούσαν καρέκλες, μου έλεγαν “φύγε, πουσταρά, από το σχολείο”. Μου έριχναν πορτοκαλάδα στο πρόσωπο, μου έριχναν δυναμιτάκια στις τουαλέτες και νερό με λάστιχο χειμωνιάτικα, μου έβαζαν τρικλοποδιές στις σκάλες και όταν έβγαινα μου πετούσαν πέτρες».

Το μαρτύριό της όμως δεν τελείωσε εκεί, αφού μια ημέρα «πήγαν να με κάψουν ζωντανή. Οταν έμπαινα στο σχολείο με χτύπησαν και διαμαρτυρήθηκα στον διευθυντή, που είπε ότι δεν είδε τίποτε. Πήγα να πάρω τα πράγματά μου να φύγω, επειδή δεν άντεχα. Τότε μπήκε ένας εξωσχολικός με έναν σταυρό αυτοκινήτου για να με χτυπήσει· παραλίγο να με σκοτώσει. Με το που πήγα να φύγω με έπιασαν δύο παιδιά και μου είπαν “ξέρεις ότι τώρα θα πεθάνεις; Φύγε από το σχολείο”. Τους απάντησα ότι δεν πρόκειται να πάω πουθενά. Τότε άνοιξαν ένα μπιτόνι και πέταξαν τη βενζίνη πάνω μου. Αναψαν σπίρτο και μου το πέταξαν, αλλά ευτυχώς δεν με πέτυχαν. Ευτυχώς, γιατί αλλιώς δεν ξέρω πού θα ήμουν».

«Το κράτος σου λέει ότι ανήκεις στη Συγγρού»

Η απόφαση του 4ου Μονομελούς Πρωτοδικείου «με στενοχώρησε πάρα πολύ. Στην αρχή την εξέλαβα σαν η Δικαιοσύνη να πήρε το σπίρτο, να το έριξε πάνω μου, να με έκαψε και να με σκότωσε. Ομως ο εισαγγελέας πρότεινε την ενοχή του γυμνασιάρχη, ενώ είναι η πρώτη φορά που τρανς γυναίκα είχε το θάρρος να κινηθεί νομικά εναντίον δημόσιου λειτουργού για συστηματική και κατ’ εξακολούθηση κακοποίηση».

Σχετικά με την κακοποίηση που υφίστανται πολλά παιδιά στο σχολείο λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού τους, η Αννα απάντησε: «Αισθάνομαι άσχημα για το τι κίνημα έχουμε. Είναι το κίνημά μας αντίστοιχο με αυτό σε χώρες όπου υπάρχει ποινικοποίηση, όπου τα μέλη του απαντούν αμέσως σε ρατσιστικές επιθέσεις χωρίς να φοβούνται αν θα πάνε φυλακή ή αν θα χτυπηθούν; Είναι δυνατόν την ώρα που γίνεται η δίκη της Χρυσής Αυγής να μπαίνει μπροστά σαν ζήτημα ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων και όχι το δικαίωμα στην εργασία, την επιβίωση, την εκπαίδευση; Αυτά δηλαδή που ζητούσε ο Ζακ. Οσα χρόνια υπάρχουν LGBTQ οργανώσεις σε πόσες θέσεις εργασίας βρέθηκαν τρανς ανθρώποι; Πόσοι ομοφυλόφιλοι μπόρεσαν να εκδηλωθούν στην εργασία τους και να μην απολυθούν;».

Πλέον η Αννα έχει «μια ελπίδα να προχωρήσει νομικά η υπόθεση σε δεύτερο βαθμό, αφού αν χαθεί αυτή η υπόθεση είναι σαν το κράτος να σου λέει ότι δεν μπορείς να πας σχολείο, ότι η θέση σου είναι στη Συγγρού. Είναι άλλωστε κάτι που το χρωστάω στον Ζακ. Ηταν ο μόνος που ενδιαφερόταν αν έχω δουλειά, πώς ζούμε οι τρανς. Ο μόνος που ως queer είχε διαφορετικές διεκδικήσεις: για το επίπεδο εργασίας της κοινότητας, για τα χάπια των οροθετικών, για τα επιδόματα που δεν παίρνουν ηλικιωμένες τρανς».

Η Αννα είναι άνεργη εδώ και 15 χρόνια: «Δεν έχω 30 χρονών άνθρωπος το δικαίωμα στην εργασία, να αγοράσω τσιγάρα, ένα μπουκάλι γάλα, επειδή σημασία έχει με ποιον πηδιέμαι στο κρεβάτι μου, τι έχω στο παντελόνι μου και όχι οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Αν δεν έρθουμε σε τριβή με τον στρέιτ κόσμο, δουλεύοντας μαζί τους, πώς θα μάθουμε ο ένας τον άλλο; Πώς αλλιώς θα λύσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα; Είμαι τρανς γυναίκα, φυλακισμένη στο ίδιο της το σώμα και εγκλωβισμένη στην κατάπτυστη υπηκοότητά της. Είναι ντροπή να λες ότι είσαι τρανς και Ελληνίδα».

«Είναι μια μεγάλη νίκη»

Μολονότι η απόφαση του 4ου Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ήταν αρνητική για την Αννα Πήλιου, η δικηγόρος της Ιωάννα Στεντούμη,η οποία ήδη έχει καταθέσει αίτηση στην εισαγγελία για να ασκήσει έφεση στην απόφαση, δήλωσε στο Documento ότι «πρόκειται για μια νίκη, αφού το δικαστήριο δέχτηκε ότι δύο από το σύνολο των αδικημάτων (μια απειλή και μια εξύβριση) για τα οποία διωκόταν ο γυμνασιάρχης ότι τέλεσε εναντίον της Αννας κατά τη σχολική περίοδο 2013-2014 όντως συνέβησαν.

Επειδή οι φερόμενες συγκεκριμένες παράνομες πράξεις έγιναν όταν δεν ίσχυε ακόμη ο αντιρατσιστικός νόμος 81 παρ. Α του ΠΚ, η ποινική δίωξη κρίθηκε ως απαράδεκτη. Ηταν ένας τυπικός και όχι ουσιαστικός λόγος, ενώ επίσης υπήρξε καταδικαστική εισαγγελική πρόταση. Επειδή ήταν μια διαδικασία που κράτησε πέντε έξι ώρες, θεωρώ ότι το δικαστήριο κατάλαβε πολύ καλά ότι η Αννα υπήρξε θύμα bullying και ότι ο διευθυντής της όντως δεν την προστάτεψε και ακόμη περισσότερο ότι δεν την έκανε να νιώθει επιθυμητή στο σχολείο. Ακόμη και οι καθηγητές που ήρθαν ως μάρτυρες υπεράσπισης δεν αρνήθηκαν ότι η Αννα δεχόταν bullying, αλλά αντιθέτως είπαν ότι τέτοιου είδους περιστατικά συνέβαιναν καθημερινά. Αυτό που αρνήθηκαν ήταν η ευθύνη τους».

Η κακοποίηση σε αριθμούς

Ενδεικτικό της παντελούς έλλειψης ενδιαφέροντος εκ μέρους της πολιτείας σχετικά με την καταπολέμηση του bullying που υφίστανται στα σχολεία παιδιά που αυτοπροσδιορίζονται ως ΛΟΑΤΚΙ είναι το γεγονός ότι η μόνη διαθέσιμη σχετική έρευνα έχει διενεργηθεί από την Colour Youth και τα ευρήματά της είναι συγκλονιστικά:

58,1% των παιδιών ακούνε ομοφοβικά σχόλια από εκπαιδευτικούς

33% των παιδιών έχουν δεχθεί κάποιας μορφής λεκτική παρενόχληση για τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους

14,6% των παιδιών έχουν δεχθεί κάποιας μορφής σωματική παρενόχληση ή/και σωματική βία σε σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους

27,9% των ατόμων που έχουν δεχθεί βία στο σχολείο δεν το έχουν αναφέρει ποτέ στους καθηγητές ή τις καθήτριες

Ετικέτες

Τελευταίες ΕιδήσειςDropdown Arrow
preloader
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Documento Newsletter