Ο Γιάννης Μωραΐτης έχει ζήσει αρκετά χρόνια εκεί, περιστασιακά, έχει αποκτήσει αρκετούς φίλους.
Εδώ και κάποιους μήνες βρίσκεται στην Κίνα και επικοινωνεί μέσω του facebook κοινωνώντας στους φίλους του το τι συμβαίνει στην αχανή χώρα που αντιμετωπίζει έναν κορονοϊό που εξελίσσεται επικίνδυνα. Η κατάσταση, όπως την περιγράφει, μοιάζει με κατάσταση πολιορκίας, με τα έκτακτα μέτρα να εντείνονται και να χαλαρώνουν αναλόγως της κατάστασης που εμφανίζεται κάθε φορά.
Χαρακτηριστική είναι η εικόνα που μεταφέρει στην ανάρτησή του (χθες, 10 Φεβρουαρίου 2020), με την άδεια του οποίου αναδημοσιεύουμε.
Τα νέα απ’ το Ανατολικό Μέτωπο δεν είναι καλά …
Σήμερα είναι η μέρα που θα τελείωνε η παρατεταμένη αργία, οι άνθρωποι θα επέστρεφαν στις δουλειές τους και όλος ο κόσμος θα είχε μια σαφή ένδειξη ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο.
Λοιπόν, δεν είναι καθόλου έτσι.
Οι δρόμοι εξακολουθούν να είναι άδειοι, τα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας έχουν μάλιστα σκληρύνει, οι επιχειρήσεις ειδοποιούν τον κόσμο να καθίσει σπίτι μέχρι νεωτέρας, προφανώς παίρνουν εντολές απ’ την κυβέρνηση η οποία μάλλον δεν θέλει να ρισκάρει να το ανακοινώσει δημόσια.
Είναι μια κυβερνητική εντολή δια της πλαγίας δηλαδή.
Σε κάθε πόλη αντί τα μέτρα να χαλαρώνουν αντίθετα αυστηροποιούνται πλησιάζοντας αργά (ε όχι και τόσο ..) αλλά σταθερά τα μέτρα που έχουν ληφθεί στο άμοιρο Γουχάν.
Έτσι αν μια πόλη έχει κρούσμα μπαίνει αμέσως σε καραντίνα, είσοδος έξοδος από την πόλη απαγορεύεται, οι πολίτες πρέπει να μένουν κλεισμένοι μες στα σπίτια τους (κι αυτό είναι διαταγή που τιμωρείται με αυστηρές ποινές), μόνο ένα μέλος κάθε οικογένειας μπορεί να βγεί έξω μια φορά κάθε δυο μέρες για προμήθειες.
Διαρρέουν διάφορα εφιαλτικά στο Τουϊτερ, δεν είναι δουλειά μου να τα αναπαράγω εδώ, όποιος θέλει μπορεί να τα βρει.
Εδώ λέω μόνο ότι βλέπω/βιώνω και ότι από δημοσιεύματα είτε ανταποκρίνεται στη δική μου εμπειρία είτε έχει αναπαραχθεί και από κάποιο αξιόπιστο (κατά την κρίση μου) μέσο (…).
Ο επικοινωνιακός πόλεμος έχει κορυφωθεί, φέικ και ρίαλ έχουν γίνει μία σούπα στο διαδίκτυο, μεμονωμένα περιστατικά αναδεικνύονται σε σοβαρές ενδείξεις, πολλοί παίζουν πολιτικά ή άλλα άρρωστα παιχνίδια, οπαδοί θεωριών συνομωσίας και κατά φαντασίαν οπαδοί της ελευθερίας του λόγου διασπείρουν ότι βρουν μπροστά τους ή ότι κατεβάσει το κεφάλι τους.
Πολλά είναι αλήθεια, απ’ τη μία δεν ξέρεις ακριβώς ποιά απ’ την άλλη δεν μπορείς να διακρίνεις τη σημαντικότητα τους.
Η αληθινή αλήθεια είναι ότι όντως υπάρχουν δύο πραγματικότητες, η μία είναι μια χώρα που παλεύει ηρωικά να ξεπεράσει αυτή τη μάστιγα (γιατροί, νοσοκόμοι, στρατιώτες, εργαζόμενοι στον κλαδο διανομής, αρχηγοί κοινοτήτων και σίγουρα η μεγάλη μάζα που υπομένει με απίστευτη καρτερία αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση) και απ’ την άλλη κόσμος σφραγισμένος μες στα διαμερίσματα με μόνο την υποψία ότι έχουν μολυνθεί ή επειδή ήρθαν σε επαφή με κάποιον που έχει μολυνθεί, αφημένοι στη μοίρα τους να σβήσουν, πολλές φορές ολόκληρες οικογένειες βλέποντας τον ένα μετά τον άλλο να υποφέρει και να φεύγει. Και υπάρχουν και εκατομύρια φτωχοί που η ζωή τους είναι μεροδούλι μεροφάι και είναι άγνωστο πότε θα μπορέσουν να ξαναδουλέψουν και να φάνε.
Δεν υπάρχει λόγος να βάλεις σε ζυγαριά αυτές τις δύο καταστάσεις, είναι άτοπο να εγκαλείς σε συνθήκες καταστροφής, όλο το βάρος πέφτει να αναχαιτίσεις το ποτάμι που πάει να κατακλύσει την πόλη, δεν είναι ούτε σκόπιμο ούτε σοφό να ανακοινώνεις κάθε λίγο τις απώλειες και τη φρίκη. Αυτό που χρειάζεται είναι ακούραστα χέρια και δυνατές καρδιές να υψώσουν το φράγμα.
Όποιος εγκαλεί ή μέμφεται για παραπληροφόρηση είτε δεν το κάνει για καλό είτε σε αυτή τη φάση δεν είναι καθόλου χρήσιμος.
Πιθανότατα, κι αυτό το λέω με πάσα επίγνωση, να είναι και βλαβερός.
Τι να τη κάνει μια οικογένεια που πρέπει να μείνει κλεισμένη στο σπίτι και να δίνει κουράγιο κι ελπίδα ο ένας στον άλλο, την πληροφορία ότι οι νεκροί δεν είναι 910 αλλά 100,000 (τυχαίο νούμερο); Να τρέμει από φρίκη και πανικό καταρρέοντας ψυχικά πριν καν τους συμβεί οτιδήποτε; Ή να τρέξει να στοκάρει σε σακιά ρύζι σπρώχνοντας και βρίζοντας το γείτονα στην ουρά του σούπερ μάρκετ;
Δεν μ’ ενδιαφέρει πόσοι συμφωνούν με αυτό, ειλικρινά καθόλου δεν μ’ ενδιαφέρει, και δεν το έχω και για ντιμπέιτ.
Πρέπει να ζήσεις ακραίες καταστάσεις για να δεις ότι η μηχανική τους διαφέρει απ’ αυτή της καθημερινότητας.
Στα δια ταύτα τώρα, περιοχές του Πεκίνου μπαίνουν σε καραντίνα η μία μετά την άλλη, είχαμε περιγράψει μέσες άκρες τη δομή των communities, έχει μπει σε εφαρμογή λοιπόν σχέδιο ελέγχου της καραντίνας ανά community. Αυτό σταδιακά θα γίνει σε όλο το Πεκίνο και σε κάθε πόλη, μικρή και μεγάλη, σημαντική ή ασήμαντη. Κάθε σπίτι οφείλει να είναι κλειστό, κάθε community οφείλει να είναι κλειστή και να ελέγχει την πιστή τήρηση των μέτρων. Τους παραβάτες περιμένει φυλάκιση, πρόστιμο και κοινωνικός στιγματισμός.
Η κατάσταση είναι πολέμου, καθαρά. Και θα κρατήσει καιρό.
Ο κόσμος υπομένει, συμμετέχει, δείχνει αδιανόητη δύναμη.
Οι φωνές των απελπισμένων δεν ακούγονται, ίσως να μην ακουστούν καθαρά ποτέ αλλά η χώρα δείχνει σαν να τα παίζει όλα για όλα για την επιβίωση της. Αυτό είναι το άλλοθι της.
Δεν είναι λίγο, δεν ξέρω κιόλας…
