Καραμανλής, δεν είναι επώνυμο, είναι ιδέα. Ιπταται με τα φτερά του αρχάγγελου γενάρχη της φαμίλιας πάνω από τις κεφαλές των νοικοκυραίων, συγκινεί κάθε συντηρητική ψυχή, έχει μεγάλη ανταλλακτική αξία. Και πολιτική υπεραξία, φυσικά. Τόσο μεγάλη ώστε κάθε ευτυχής αχθοφόρος του να βλέπει να ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες της εξουσίας μπροστά στα καλογυαλισμένα παπούτσια του. Να γίνεται βουλευτής, υπουργός, ακόμη και πρωθυπουργός, χωρίς να έχει καμιά ανάγκη να αποδείξει ότι το αξίζει, έστω ελάχιστα. Να κοσμεί την παράταξη και την κυβέρνηση με το λούστρο της Ιστορίας: Αλλος ένας Καραμανλής!
Ο του Αχιλλέως Κώστας δεν υπήρξε εξαίρεση. Μπορεί η σχέση του με τα προβλήματα και τους «καημούς του λαού» να αμφισβητείται, αφού αρχίζει με το δίλημμα αν ο Αχελώος γράφεται με ένα ή δύο λάμδα και τελειώνει σε διευθυντικές θέσεις τραπεζών και ναυτιλιακών εταιρειών. Τα προσόντα του, σε σχέση τουλάχιστον με τα προσόντα του εξαδέλφου πρωθυπουργού, να είναι άσ’ τα να πάνε. Αλλά η σχέση του με το επώνυμο είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Ο θείος και ο μπαμπάς και ο ξάδελφος του άνοιξαν τον δρόμο. Οι νοικοκυραίοι των Σερρών τον έραναν με σταυρούς. Και ο Μητσοτάκης του έστρωσε το χαλί προς τη μοίρα των αθώων.
Τη μοίρα των αθώων καθόρισε τελικά. Ο αχθοφόρος του μεγάλου ονόματος αποδείχτηκε τόσο λίγος ώστε το δυστύχημα στα Τέμπη να ορίζεται ως έγκλημα. Τόσο βάναυσα και εγκληματικά ψεύτης ώστε να κατακεραυνώνει –ντροπή!– όσους αμφισβητούσαν την ασφάλεια των τρένων λίγες μέρες πριν από την τραγωδία. Και τόσο κυνικός ώστε να γυαλίζει τα λερωμένα από αιθάλη και πένθος παπούτσια του για να επανέλθει στα ψηφοδέλτια. Παραιτηθείς ολίγων ημερών. Ψοφοδεής σε βαθμό κακουργήματος. Αχθος αρούρης ενός καθεστώτος που έκανε την κουμπαριά και τον νεποτισμό κανόνα λειτουργίας του, αγνοώντας θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους.
Ο Καραμανλής του Αχιλλέως δεν είναι πρόσωπο τελικά. Είναι σύμπτωμα μιας ασθένειας που κατατρώει τα σωθικά της ελληνικής δημοκρατίας. Ο γόνος του Μητσοτάκη αναδείχτηκε πρωθυπουργός. Και ανέδειξε υπουργό επί του θανάτου μας στην πανδημία τον γόνο του Πλεύρη. Και υπουργό επί της ασφάλειας των αθώων τον γόνο του Καραμανλή. Στον οποίο χάρισε τα τρένα για να παίζει, παρά το γεγονός ότι οι επιβάτες τους ήταν πραγματικοί άνθρωποι, παιδιά, μωρά, φοιτητές και φοιτήτριες. Που είχαν δικαίωμα να ζουν, να ερωτεύονται και να ονειρεύονται. Για να θρηνούν σήμερα δεκάδες οικογένειες και να είναι σε πυρετό οργής όλη η χώρα.
Αλλά ουδεμία ταραχή στον κόσμο των γόνων. Δένει τα κορδόνια του για να επανέλθει ο Καραμανλής. Του άνοιξε πάλι την πόρτα ο Μητσοτάκης. Γιατί αυτό τους ενδιαφέρει τελικά. Να κρατούν ανοιχτές τις πόρτες της εξουσίας για τους ίδιους όσα σπίτια κι αν έχουν κλείσει.
