Κύμβαλο αλαλάζον

Την περασμένη Δευτέρα παραιτήθηκε ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας από βουλευτής με αιχμές εναντίον της ζοφερής διακυβέρνησης σε κοινωνία και κοινοβούλιο.

Η σιωπηλή παρουσία του παραιτημένου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε τον θόρυβο ενός αλαλάζοντος κυμβάλου στη λιμνάζουσα κανονικότητα. Μόλις το πρώτο κύμα ξεθυμαίνει, διατηρείται στην επικαιρότητα με επικοινωνιακές ενέσεις. Αλλωστε εύκολα μπορεί να ενταχθεί σε ένα σχήμα προώθησης βιβλίου και ενός νέου πολιτικού σχηματισμού ο οποίος δεν έχει συνδεθεί με την κοινωνία αλλά με μια διέξοδο του συστήματος εξουσίας.

Πέρασε το κοινωνικό τσουνάμι που έφερε τον Τσίπρα στην πρωθυπουργία το 2015 και τον συγκράτησε εκεί παρά την απογοήτευση. Πλέον συμπλέει σε ήρεμες θάλασσες με πολιτικούς αντιπάλους και συνομιλεί με μεγάλα κέντρα εξουσίας. Στοχεύει στη μεσσιανική επιστροφή του στην εξουσία κι όχι στην ανατροπή της εγκληματικής πολιτικής Μητσοτάκη, των σκανδάλων, της διαφθοράς και των καρτέλ. Βιβλίο και κόμμα κομμένα και ραμμένα σε προσωπικές φιλοδοξίες και σε κατεύθυνση παραιτημένη από την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα, τα οποία εμφανίζονται σαν όροιεικονίσματα αλλοτινών εποχών.

Τις ίδιες μέρες ένας πατέρας, οικονομικός μετανάστης από την Αλβανία, ζητούσε να μάθει τι έκαψε τον γιο του που έχασε στο τρένο στα Τέμπη και έδινε τον ύστατο αγώνα για δικαιοσύνη θυσιάζοντας την ίδια του τη ζωή. Δεν απαιτούσε την πτώση του Μητσοτάκη, αλλά βραχυκύκλωσε το σύστημα εξουσίας και εξέθεσε την εκπορευόμενη από το Μαξίμου Δικαιοσύνη. Του επιτέθηκαν αλλά τους νίκησε γιατί τους έκανε να τον τρέμουν. Τους νίκησε με ασπίδα την ολοένα ευρύτερη απήχηση και συμπαράσταση.

Ο Πάνος Ρούτσι προκάλεσε φουρτούνα στη λίμνη της παραίτησης και έδωσε ελπίδες. Εδειξε τον δρόμο για την επόμενη, φωτεινή μέρα: ανυποχώρητη μάχη για τα μεγάλα ιδανικά που συγκινούν και τα παραιτημένα ακροατήρια.