Ο Μητσοτάκης με καλάσνικοφ και ο Ερντογάν με το περιστέρι της ειρήνης. Εμείς εκόντες άκοντες μέρος του πολέμου και οι απέναντι μεσολαβητές για την ειρήνη. Και εν μέσω αυτής της τρελής και αιματηρής γιορτής να ξεχνά ο Μητσοτάκης, όπως κι ο Ζελένσκι, όπως και η Σακελλαροπούλου, τη δύσμοιρη Κύπρο
Το ηρωικό και πολεμικό φαίνεται ότι του αρέσει τρελά του Μητσοτάκη. Τον καμαρώσαμε στη μάχη του Εβρου για την προστασία της πατρίδας από τους ξεβράκωτους μελαψούς, στην παραλαβή των Rafale, σε φρεγάτες και κανόνια, στην αποστολή καλάσνικοφ στην Ουκρανία –πρώτος και καλύτερος– και προχτές στο θερμό και από όρθια θέση χειροκρότημα όχι μόνο για τον Ζελένσκι, αλλά και για τα μούτρα του Αζόφ που αυτός έχωσε στην ελληνική Βουλή. Μόνο η στολή εκστρατείας του έλειπε του πρωθυπουργού μας για να υποψιαστούμε ότι είναι έτοιμος να αναχωρήσει για τη Μαριούπολη. Για την οικογένεια και τη θρησκεία φτάνει μέχρι Ουκρανία.
Γιατί παριστάνει τον πολέμαρχο του γλυκού νερού σε κάθε ευκαιρία; Και όταν λέμε ευκαιρία εννοούμε όταν η υπόθεση μυρίζει δόξα και όχι μπαρούτι. Διότι έτσι υποθέτει ότι συναρπάζει και δονεί το εθνικό ακροατήριο που ακόμη οραματίζεται την Κόκκινη Μηλιά – πολιτικό αυτό. Διότι το τραβάει ο οργανισμός του: ήθελε όταν ήταν μικρός να γίνει ήρωας του έθνους και όταν μεγάλωσε ήρωας της Μαρέβας – ψυχολογικό αυτό. Ή απλούστατα γιατί τον διακατέχει η αβάσταχτη ελαφρότητα της επικοινωνίας, που τον παρακινεί να φωτογραφίζεται ως Κολοκοτρώνης με Armani ή και ως Καραϊσκάκης με Gucci και να παιανίζουν τα κανάλια του τον ύμνο στον Μητσοτάκη.
Οποιο κι αν είναι το κίνητρό του, όμως, το σίγουρο είναι ένα: με τους παιάνες και τα καλάσνικοφ έχει αλλάξει δραματικά την εθνική εξωτερική πολιτική. Εβαλε φωτιά στη γέφυρα ειρήνης και μας οδήγησε στα ναρκοπέδια του πολέμου. Η χώρα βρέθηκε στα καλά καθούμενα να συμμετέχει όχι στην προσπάθεια για ειρήνη αλλά στον πόλεμο. Διότι τα καλάσνικοφ είναι βέβαια συμβολικά. Αλλά ο συμβολισμός τους είναι τόσο σαφής ώστε να μην μπορεί να τον αγνοήσει κανείς: σκοτώστε Ρώσους με ελληνικά όπλα. Κι αυτό δύσκολα θα το ξεχάσουν οι Ρώσοι, και όχι μόνο, όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού.
Υπάρχουν όμως και πολύ χειρότερα. Ο Μητσοτάκης με καλάσνικοφ και ο Ερντογάν με το περιστέρι της ειρήνης. Εμείς εκόντες άκοντες μέρος του πολέμου και οι απέναντι μεσολαβητές για την ειρήνη. Εμείς να τρέχουμε πίσω από τον Μπάιντεν κι αυτός να στέλνει στην Τουρκία τις χιλιάδες αμερικανικές επιχειρήσεις που εδρεύουν στην Ουκρανία. Και εν μέσω αυτής της τρελής και αιματηρής γιορτής να ξεχνά ο Μητσοτάκης, όπως κι ο Ζελένσκι, όπως και η Σακελλαροπούλου, τη δύσμοιρη Κύπρο. Πάλι καλά που δεν λένε ότι ο δυνατός άνεμος παρέσυρε το ’74 τα τουρκικά πλοία μέχρι την Κερύνεια.
Στρατηγός της κακιάς ώρας δηλαδή ο δικός μας. Ή, μετά την τελευταία παράσταση στη Βουλή, στρατηγός με νάζι. Και να το δείτε ότι τελικά εμείς θα πληρώσουμε και τη στολή και τα όπλα και τη φιγούρα και το νάζι του.
