Την 1η Μαΐου 2025, η Ελλάδα ανέλαβε την προεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενός θεσμικού οργάνου με καταστατικό ρόλο στη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. Μια θέση που, στα χέρια ενός κράτους με στοιχειώδη φιλοδοξία και αίσθηση διεθνούς ευθύνης, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ως βήμα παρέμβασης σε μία από τις πιο επικίνδυνες εστίες ανάφλεξης του πλανήτη: την σύγκρουση Ιράν – Ισραήλ.
Αντ’ αυτού, η ελληνική προεδρία περιορίστηκε σε τυπικές ανακοινώσεις περί «πολυμερούς διπλωματίας» και «διεθνούς αρχιτεκτονικής ασφάλειας βασισμένης σε κανόνες», δίχως καμία πρακτική πρωτοβουλία, για ένα ζήτημα που φέρνει τη Μέση Ανατολή στα πρόθυρα γενικευμένου πολέμου.
Την ώρα που η Τουρκία επιχειρεί να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο ως διαμεσολαβητής –με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να προσκαλεί τους ηγέτες Ιράν και ΗΠΑ σε τριμερή διάσκεψη στην Κωνσταντινούπολη και να συνομιλεί απευθείας με τον Βλαντίμιρ Πούτιν– η Αθήνα αρκείται σε ρόλο παρατηρητή. Κι όμως, με την προεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας στα χέρια της, θα μπορούσε να καταθέσει σχέδιο για αποκλιμάκωση ή να επιχειρήσει να ενεργοποιήσει μηχανισμούς του ΟΗΕ για την ειρηνική επίλυση διαφορών.
Αντί αυτών, ο Έλληνας πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στους Financial Times, επέλεξε να ασκήσει κριτική στην «αδυναμία της Ευρώπης» και να εκφράσει τον θαυμασμό του για τις πρωτοβουλίες Τραμπ, σε μια απολύτως ακατανόητη τοποθέτηση που αδειάζει την Ε.Ε. και σιωπηρά ευθυγραμμίζεται με τις αμερικανικές πολεμικές προσεγγίσεις. «Η Ευρώπη από μόνη της δεν έχει τη δυνατότητα να επιλύσει το πρόβλημα», δήλωσε, για να καταλήξει πως «οι Ηνωμένες Πολιτείες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο».
Σε μια στιγμή που η διεθνής νομιμότητα υπονομεύεται από μονομερείς επιθέσεις, που η Μέση Ανατολή μετατρέπεται σε πεδίο δοκιμής υπερηχητικών πυραύλων και που ο κίνδυνος περιφερειακής έκρηξης μεγαλώνει καθημερινά, η Ελλάδα χάνει την ευκαιρία να δηλώσει παρουσία. Δεν είναι μόνο η απουσία. Είναι η σιωπή. Είναι το γεγονός ότι αντί να λειτουργεί ως γέφυρα, ως έστω διαμεσολαβητής, προτιμά τον ρόλο του θεατή που επενδύει επικοινωνιακά στον φόβο και την εξωτερική “ωριμότητα” άλλων δυνάμεων.
Η διπλωματία δεν είναι άσκηση δηλώσεων σε πάνελ συνεδρίων. Είναι πράξεις, πρωτοβουλίες, ρίσκο, επιλογές. Και στην κρίσιμη αυτή συγκυρία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδειξε ότι ούτε θέλει ούτε μπορεί να σταθεί στο ύψος των διεθνών περιστάσεων. Η προεδρία της Ελλάδας στον ΟΗΕ κινδυνεύει να περάσει στην Ιστορία όχι για όσα πέτυχε, αλλά για το πόσο ανώδυνα, αόρατα και αδιάφορα κύλησε. Και αυτό, σε έναν κόσμο που φλέγεται, ισοδυναμεί με συνενοχή.
Διαβάστε επίσης:
Πυρηνικά ονειρεύεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης
Το Ισραήλ προετοίμαζε μήνες την επίθεση στο Ιράν για να καταστρέψει την αεράμυνά του
Ιράν: «Ληστεία» στο ιρανικό κρυπτονόμισμα από ομάδα χάκερ που συνδέεται με το Ισραήλ
