Ο στιχουργός και συγγραφέας Μάνος Ελευθερίου, που έφυγε από τη ζωή στις 22 Ιουλίου 2018 σε ηλικία 80 ετών, παρά την έμφυτη μελαγχολία του και τη στοχαστική διάθεσή του, υπήρξε και ένας άνθρωπος τρομερά κοινωνικός με μοναδική αντίληψη του χιούμορ. Τις ελάχιστες φορές που έτυχε να τον συναντήσω, καταφέραμε να ανταλλάξουμε κουβέντες τις οποίες κρατώ μέχρι σήμερα. Ενα βράδυ τον συνάντησα να περπατάει στο Γκάζι.
Δεν ήταν μόνος, αλλά μαζί με τον Ηλία Ψινάκη και ανάμεσά τους είχαν την Κική Δημουλά. Πλησίασα, χαιρετηθήκαμε και ο Ελευθερίου ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια όταν ο Ψινάκης, τον οποίο δεν γνώριζα προσωπικά, πετάχτηκε και μου απηύθυνε τη φοβερή ατάκα: «Τι ξεφτίλα για μένα να με πετυχαίνετε μαζί με τον Μάνο Ελευθερίου και την Κική Δημουλά»!
Λίγα χρόνια μετά ο Ελευθερίου θα παρευρισκόταν σε μια βραδιά που η Γιώτα Γιάννα θα τραγουδούσε για τους φίλους της: εν προκειμένω για τον ίδιο, τη Μέμη Σπυράτου, τον Γιώργο Χρονά, το ζεύγος Νταλάρα κ.ά. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως, ενώ ο Ελευθερίου απολάμβανε το τραγούδι της Γιάννα και δεν έδινε σημασία στις κάμερες των υψωμένων κινητών τηλεφώνων, όταν ο φακός κάποιου εστίασε στο πρόσωπό του, έβαλε μπροστά το χέρι του και έστρεψε αλλού το κεφάλι. «Δεν είναι όλες οι ώρες για φωτογραφίσεις» γύρισε και σχολίασε μέσα απ’ τα δόντια του με όλη τη συστολή ενός ανθρώπου που δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να φύγουν τα βλέμματα από τη Γιώτα Γιάννα, η οποία την ίδια στιγμή έδινε την ψυχή της πάνω στη σκηνή.
Θυμάμαι όμως και ένα άλλο βράδυ που βγήκαμε με τον Μάνο Ελευθερίου από τη μουσική σκηνή Χελώνα του Κραουνάκη και της Νικολακοπούλου στον Κεραμεικό. Περπατήσαμε αγκαζέ μέχρι την παρακείμενη πιάτσα των ταξί. Στη μικρή αυτή διαδρομή μας προλάβαμε να μιλήσουμε για καταθλίψεις με τη δοσολογία των φαρμάκων αντιμετώπισής της.
«Δεν νοείται ευτυχισμένος άνθρωπος χωρίς κατάθλιψη» μου είπε κι όταν σχολίασα πως «μάλλον καλλιτέχνης δεν υπάρχει χωρίς κατάθλιψη» εισέπραξα την εξής απάντηση: «Οχι, όπως σου το λέω είναι. Οι καλλιτέχνες αντιμετωπίζουν στα ίσα την ασθένεια με την τέχνη τους. Οι πιο πολλοί άνθρωποι την αγνοούν, όπως κατά βάθος αγνοούν το “μέσα” τους, γι’ αυτό και καμώνονται πως είναι ευτυχισμένοι».
