Δεν ξέχασε ποτέ τον γενέθλιο τόπο του, τη Γάζα, και δίνει πίσω, με λέξεις που δεν τις έκαψε η φωτιά, την αγάπη του στην ειρήνη, μια και η ποίησή του είναι μια ζωή γραμμένη με κιμωλία για να σβήνει τον θυμό. Ο 59χρονος Παλαιστίνιος Εσσάμ-Θεόδωρος Αλαντάση, ο οποίος ζει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, μετείχε στην ανθρωπιστική αποστολή March to Gaza.
Μιλά στο Documento με τον τρόπο ενός ανθρώπου του κόσμου που τιμά τον αγώνα κάθε κατακτημένου λαού για ελευθερία και ζωή. Ο Εσσάμ, που έχει και το όνομα Θεόδωρος, ήθελε να τον λένε Οδυσσέα.
«Γιατί ο Οδυσσέας ήταν ταξιδευτής. Το όνειρο κάθε Παλαιστίνιου είναι να ταξιδεύει ελεύθερα χωρίς εμπόδια»… Παράλληλα, τρεις ακτιβιστές περιγράφουν στο Documento στιγμές και εικόνες που τους συγκλόνισαν κατά την πορεία Μarch to Gaza, στην οποία μετείχαν για να στηρίξουν τον παλαιστινιακό λαό απέναντι στη συνεχιζόμενη γενοκτονία του από το ισραηλινό καθεστώς. Μιλούν ο συντονιστής της Ελληνικής αποστολής Πάρης Λαυτσής, προγραμματιστής, μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής Νομού Αττικής (ΣΕΤΗΠ), ο Παναγιώτης Μαυροειδής, μεταλλειολόγος-μεταλλουργός μηχανικός ΕΜΠ, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης, και ο ηθοποιός Γιώργος Χρανιώτης.
Με τι σκέψεις ξεκινήσατε για την πορεία March to Gaza;
Είμαι Παλαιστίνιος. Γεννήθηκα στο στρατόπεδο της Γάζας το 1966. Φυσικά για καθέναν από την αποστολή τα συναισθήματα ήταν ίδια: μια πορεία για τον λαό στην Παλαιστίνη, για να σταματήσουν η γενοκτονία, η πείνα και η αρρώστια. Εχω εκεί την αδελφή μου, τον αδελφό μου. Εχω χάσει ξαδέλφια. Η μάνα μου σκοτώθηκε το 2009 από βόμβες και οκτώ μήνες μετά πέθανε ο πατέρας μου από μαρασμό.
Κουβαλούσατε μαζί σας μνήμες από τα παλιά;
Κουβαλούσα εικόνες από τον τόπο μου, τη μυρωδιά του ψωμιού της μάνας, την ελιά όταν ανθίζει, τους φοίνικες όταν βγάζουν χουρμάδες, από το αμπέλι στην αυλή, από τον φράχτη με τα φραγκόσυκα γύρω από το σπίτι μου. Αλλά και βόμβες, αλλά και τα άρματα που έμπαιναν και μας απαγόρευαν να ψαρέψουμε, να χαιρόμαστε το πέλαγος… Ημασταν εμείς παιδιά με τις πέτρες και απέναντι Ισραηλινοί στρατιώτες με αληθινές σφαίρες. Και μετά είδαμε ζωντανά ότι είμαστε αριθμοί. Το είδαμε ζωντανά. Ενα έργο με κάμερες, στο διαδίκτυο, πώς σκοτώνονται Παλαιστίνιοι με τα παιδιά τους, γυναίκες που έχασαν δικούς τους και φοράνε μαύρα τόσο νωρίς. Ούτε τότε είχαμε ούτε τώρα έχουν καταφύγια και σειρήνες. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια του ήχου της σειρήνας.
Ποιον ήχο είχατε μαζί σας για συντροφιά στο March to Gaza; Ενα τραγούδι;
Το τραγούδι του Χατζιδάκι που λέει «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ».
Τι βάρυνε πιο πολύ για να μετέχετε στην αποστολή;
Είναι ένας φόρος τιμής στον Βαγγέλη Πισσία, συντονιστή στο «Ενα καράβι για τη Γάζα». Εφυγε από τη ζωή πρόσφατα. Ημουν δίπλα του ως το τέλος. Ηταν ο μόνος που κατάφερε να σπάσει τον αποκλεισμό και να φτάσει το 2008 στη Γάζα με ένα ψαροκάικο, το «Αγ. Νικόλας», που ξεκίνησε από την Ελλάδα. Στη μνήμη του έκανα το ταξίδι και τιμώντας τον αγώνα που δίνεται για ελευθερία σε κάθε κατακτημένο λαό.
Η πιο δύσκολη κατάσταση ποια ήταν στο ταξίδι;
Για μας που είμαστε αραβικής καταγωγής ήταν κάθε βήμα δύσκολο, με εμπόδια στην Αίγυπτο, γιατί παρότι είχα ελληνική υπηκοότητα είμαι Παλαιστίνιος. Θέλαμε μόνο να δώσουμε ελπίδα, να σπάσει με ειρηνικό τρόπο ο αποκλεισμός. Δεν μπόρεσα να προχωρήσω, αναγκάστηκα να φύγω για Ιορδανία, όπου ζει η αδελφή μου και γύρισα χθες (σ.σ.: Τετάρτη 19 Ιουνίου) στην Αθήνα. Κοίταζα τον ουρανό από συνήθεια στο Αμμάν και έβλεπα πυραύλους πάνω από το κεφάλι, είναι στη μέση η Ιορδανία, μεταξύ Ιράν και Ισραήλ…
Ποια στιγμή κρατήσατε σαν φυλακτό;
Οχι στιγμή, αλλά αίσθημα. Οτι δεν μας ένοιαζε να πεθάνουμε ή να ζήσουμε. Ο καημός ήταν να έχουν οι άνθρωποι στη Γάζα να φάνε, να έχουν φάρμακα κι ένα ποτήρι καθαρό νερό.
Νιώθετε μέσα σας περισσότερο μίσος ή αγάπη;
«Εχω εκεί την αδελφή μου, τον αδελφό μου. Εχω χάσει ξαδέλφια. Η μάνα μου σκοτώθηκε το 2009 από βόμβες και οκτώ μήνες μετά πέθανε ο πατέρας μου από μαρασμό» Αγάπη περισσότερο. Δεν τους μισώ. Τους λυπάμαι. Δεν είμαι Θεός για να κρίνω. Εμείς αγαπάμε την ειρήνη.
Μια και λέτε για τον Θεό. Εχετε και το όνομα Θεόδωρος. Πώς και έτσι;
Είμαι χριστιανός ορθόδοξος. Με επιλογή μου. Το όνομα το έδωσε ο νονός μου. Ηθελα όμως να με λένε Οδυσσέα.
Γιατί σας αρέσει το όνομα Οδυσσέας;
Γιατί ο Οδυσσέας ήταν ταξιδευτής. Το όνειρο κάθε Παλαιστίνιου είναι να ταξιδεύει ελεύθερα χωρίς εμπόδια.
Δηλώνετε ποιητής;
Είμαι νοσηλευτής στο νοσοκομείο Χατζηκώστα στα Γιάννενα και ποιητής πια. Βγήκε πριν από λίγες ημέρες η τέταρτη έκδοση της ποιητικής μου συλλογής «Αυτή την άνοιξη». Ετοιμάζω και το δεύτερο βιβλίο μου.
Τι τίτλο θα έχει το δεύτερο βιβλίο;
«Ζωή γραμμένη με κιμωλία. Για να μπορώ να σβήνω. Να αγαπώ και να μη θυμώνω…».
Παναγιώτης Μαυροειδής: «Το μήνυμα έφτασε στις καρδιές των ανθρώπων»
Τελικά, όχι, δεν φτάσαμε στη Γάζα. Ομως το μήνυμα της πρωτοβουλίας March to Gaza έφτασε στις καρδιές των ανθρώπων. Στην Ελλάδα αλλά και στο μεγάλο ανθρωπομάνι των 28 εκατ. του Καΐρου. Μήνυμα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Για να σταματήσει η γενοκτονία και να περάσει η ανθρωπιστική βοήθεια. Σήμα βαριάς καταδίκης του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ, του κράτους τρομοκράτη για όλους τους λαούς και τις χώρες της περιοχής, όπως δείχνει και η τυχοδιωκτική επίθεση στο Ιράν. Κραυγή ενάντια στους χορηγούς της γενοκτονίας και των φονικών πολέμων ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ.
Μήνυμα καταδίκης της συνένοχης στάσης της ελληνικής κυβέρνησης που στέκεται στο πλευρό των φονιάδων και επιπλέον μέσω της βάσης της Σούδας συνδράμει στις αμερικανικές πολεμικές επιχειρήσεις. Διακόσιοι πέντε αγωνιστές, αγωνίστριες από την Ελλάδα, 40.000 από 40 χώρες, μέσα στο Κάιρο, με μια δικτατορική κυβέρνηση να εμποδίζει την αποστολή, αλλά να μην τολμά να μας διώξει. Τα κρυφά χαμόγελα των Αιγυπτίων, κοριτσιών και αγοριών στα ξενοδοχεία, τα μάτια που έλαμπαν, τα δάκρυα που δεν κρύβονταν και ας έβγαιναν δύσκολα τα λόγια, η πιο δυνατή εικόνα τη μέρα της αποχώρησής μας.
«Ο ρυθμός μιας απερίγραπτης δύναμης», λέει ο ηθοποιός Γιώργος Χρανιώτης
Υπήρξε μια στιγμή που δεν ξέρω αν με συγκίνησε ή περισσότερο με ενεργοποίησε. Ημασταν 30 χιλιόμετρα πριν από την Ισμαηλία, ακτιβιστές από κάθε άκρη της γης, και εκεί ανάμεσα κάποιος με ρυθμό απερίγραπτης δύναμης φώναζε ένα σύνθημα κυματιστά, τόσο παθιασμένα, σχεδόν «γηπεδικά»: «Palestine, Palestine will never die – Gaza, Gaza, don’t you cry». Δεν τον ήξερα –έμαθα μετά ότι ήταν Ελληνας– αλλά έβγαζε μια αφοβία που χρειαζόμασταν εκείνη την ώρα, που, όπως εγώ και όλοι, νιώθαμε ψυχωμένοι αλλά ήμασταν και φοβισμένοι. Είχα φέρει μαζί μου από την Αθήνα και κάτι που κάθε βράδυ το έβγαζα από την τσάντα και το κοιτούσα. Ηταν ένα χαρτάκι σε σχήμα ψαριού που είχε φτιάξει ο πεντάχρονος γιος μου…
Πάρης Λαυτσής: «Ένιωσα ότι περισσότερα πήραμε παρά δώσαμε»
Με το που πατήσαμε το πόδι μας στο Κάιρο πήραμε μια γεύση από το δικτατορικό καθεστώς της Αιγύπτου. Κόσμος γύρω μας, ταξιτζήδες, εργαζόμενες σε χόστελ, νέοι και νέες σε εστιατόρια μας πλησίαζαν και προσπαθούσαν να μας βοηθήσουν στα κρυφά. Πόσο συγκλονιστική ήταν η στάση των ντόπιων που υπό αυτές τις συνθήκες διακινδύνευαν για να βάλουν το δικό τους λιθαράκι, στέλνοντας μήνυμα στήριξης στον παλαιστινιακό λαό! Μοιάζει μικρό αλλά για μας ήταν σημαντικό, που ήμασταν σε ένα ξένο μέρος. Σε αντίθεση με όσα αναφέρουν τα κυβερνητικά Μέσα στην Ελλάδα, που επικεντρώθηκαν στις εικόνες λίγο έξω από την Ισμαηλία, την τελευταία πόλη πριν από τη Χερσόνησο του Σινά. Εκεί, η αιγυπτιακή αστυνομία μας σταμάτησε με τη βοήθεια «αγανακτισμένων πολιτών» από τη Χερσόνησο του Σινά, που η ίδια κινητοποίησε με ιδιωτικά βαν.
Μια σκληρή και ταυτόχρονα γλυκιά εμπειρία ζήσαμε στο αεροπλάνο που μας μετέφερε από το Κάιρο πίσω στην Αθήνα. Μετά την προσγείωση φωνάζαμε συνθήματα για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και μας πλησίασε ένας Παλαιστίνιος, όπως μας είπε. Ηταν πολύ συγκινημένος. Μας εξήγησε ότι κατάγεται από τη Λωρίδα της Γάζας και ερχόταν στην Ελλάδα με προορισμό το Ηράκλειο της Κρήτης για να δουλέψει. Μας έδειξε φωτογραφίες των δύο παιδιών του που σκοτώθηκαν από ισραηλινούς βομβαρδισμούς και της γυναίκας του που ήταν στο νοσοκομείο τραυματισμένη. Φτάσαμε με καθυστέρηση στην Αθήνα κι έχασε την πτήση του για Κρήτη. Τον πήραμε κοντά μας, τον βοηθήσαμε να αγοράσει δεύτερο εισιτήριο και μετά τον αποχαιρετήσαμε, κρατώντας τον όμως για πάντα στην καρδιά μας. Από την εμπειρία της πορείας March to Gaza ένιωσα ότι περισσότερα πήραμε παρά δώσαμε. Αλλωστε, όπως είπε και η Ρίμα Χασάν: «Νομίζουμε ότι θα απελευθερώσουμε την Παλαιστίνη, αλλά είναι αυτή που μας απελευθερώνει κάθε μέρα και λίγο παραπάνω. Με το ανυπέρβλητο θάρρος του λαού της και την επιμονή να ζήσει στον τόπο του ελεύθερος».
«Μη φοβάσαι τον θάνατο, θα έρθει να σε βρει»
Ο Εσσάμ Αλαντάση έγραψε κι ένα ποίημα κατά το ταξίδι τού March to Gaza. Είναι αδημοσίευτο και το παρουσιάζει το Documento:
«Μη φοβάσαι το θάνατο. Θα έρθει να σε βρει.
Δεν κουβεντιάζεται. Μονάχα μία πράξη θα στραγγαλίσει την ψυχή: το έλεγα, τον πόλεμο μη φοβάσαι· ο φόβος… το θάνατό σου προκαλεί. Και αν θα δεις το αίμα να φτάσει στα γόνατα θα μείνουν μονάχα οι διοικητές της γης. Και η ελιά της πατρίδας θα ξανά ανθίσει και θα γυρίζουν οι νεκροί.
Ασε τη μοίρα να σε ταξιδέψει, ας είναι και σε λάθος γραμμή. Εδώ ή εκεί, γυμνός ή σαν χελώνα αν κρυφτείς, θα έρθει, θα έρθει, θα έρθει να σε βρει. Κι αν είσαι πάνω σε κρεβάτι χρυσό ή με στέμμα βασιλικό, ή άστεγος σε χαρτόνι λεπτό, θα έρθει, θα έρθει να σε βρει. Οταν φεύγουν οι αδικημένοι στο νου τους χαμόγελο, τον Θεό.
Και στη Κόλαση δεν θα χωράνε, γιατί βασανίστηκαν στη γη. Κάποιους θα τους γράφουν οι εφημερίδες, κι όλοι μέσα τους θα λένε: «Ηταν κακό παιδί».
Θα έρθει να σε βρει. Γι’ αυτό, αγάπα τη ζωή. Να είσαι δίκαιος με συναίσθημα και καρδιά λευκή και να διαλέξεις τη σωστή πλευρά πριν να έρθει εκείνη τη στιγμή.
Να είσαι χαμογελαστός και τα περιστέρια να ταΐζεις. Κι αν βρεις κάποιον πεινασμένο, μοίραζε το ψωμί, το χάδι και το φιλί».
Διαβάστε επίσης
Ιράν: Οι ΗΠΑ βομβάρδισαν τρεις πυρηνικές εγκαταστάσεις – «Εξαλείφθηκαν» δήλωσε ο Τραμπ
Αποκάλυψη Αxios: Η επικοινωνία Τραμπ με Ιράν απέτυχε μετά την απώλεια επαφής με τον Χαμενεΐ
