Είναι γνωστό ότι οι νεκροί δεν μιλούν. Κι εκείνοι που αναλαμβάνουν να μιλήσουν για λογαριασμό τους μιλούν συνήθως για δικό τους λογαριασμό. Οχι όμως η Μαρία Καρυστιανού, η μητέρα της 20άχρονης αδικοχαμένης στα Τέμπη Μάρθης Ψαροπούλου. Που οι λέξεις της στην εξεταστική για την τραγωδία συγκλόνισαν όσες ψυχές δεν έχουν συνθλιβεί ανάμεσα στη βλακεία, την αδιαφορία, την υποκρισία, τα πάσης φύσεως μικροσυμφέροντα. Τρόμαξαν εκείνους που ξέρουν ότι είναι ένοχοι και έδωσαν στους πεινώντες και διψώντες τη δικαιοσύνη μια μπουκιά ψωμί κι ένα κύπελλο νερό. Δείχνοντας ότι δεν έχουν χαθεί όλα και δεν έχει καταντήσει η Ελλάδα του Μητσοτάκη η έρημη χώρα που θέλουν ορισμένοι.
Αυτή η άγνωστη μέχρι χτες γυναίκα, που έγινε γνωστή για τους πιο τραγικούς λόγους, κατέδειξε με την παρουσία της την απουσία των άλλων. Του υπουργού που κρύβεται πίσω από το επώνυμο και την ασυλία του. Του πρωθυπουργού που καμιά τύψη και καμιά ευθύνη δεν σκιάζουν το στιλπνό πρόσωπο της επικοινωνίας του. Των αρμοδίων και των επενδυτών που ξεμπέρδεψαν προσθέτοντας στους ισολογισμούς τους τα έξοδα συγκάλυψης του εγκλήματος. Και της Δικαιοσύνης φυσικά, που καθαγιάζει τη συγκάλυψη με την καθυστέρηση, την παραπλάνηση και εντέλει την ταφή ενοχών και ενόχων κάτω από ένα βουνό εγγράφων που δεν λένε τίποτε ούτε για το δίκαιο των θυμάτων ούτε για την τιμωρία των θυτών.
Αυτή η άγνωστη μέχρι χτες γυναίκα κατέδειξε επίσης με τον λόγο της τη σιωπή, την απόκρυψη, τη διαστρέβλωση, την κατανάλωση πλαστής συγκίνησης από μια ενημέρωση που υπηρετεί τους ενόχους χωρίς καμιά ενοχή. Που καταθέτει ποταμούς από κροκοδείλια δάκρυα στη δημοσιότητα αντί να καταθέσει έστω μια σταγόνα αλήθειας. Της αλήθειας για την οποία μάχονται η Μαρία Καρυστιανού και όσοι άλλοι απαιτούν να υπάρξει κάθαρση για την τραγωδία των Τεμπών. Που αναζητούν τη Θέμιδα, τη Νέμεση, τη Δικαιοσύνη σε μια εποχή που όλα τα σκιάζουν το ψέμα και το χρήμα. Την αλήθεια όλων όσοι έχασαν ανθρώπους και βολοδέρνουν μέσα στους λαβυρίνθους της επιδοτούμενης αδιαφορίας.
Και Θέμις και Νέμεσις και Δικαιοσύνη είναι η Μαρία Καρυστιανού. Και ελπίδα ότι η κοινωνία μας δεν μπαζώθηκε μαζί με το τοπίο της τραγωδίας. Δεν εκποίησε για 30 αργύρια τη μνήμη και τη θέλησή της για το δίκιο. Δεν έχει σκοπό ούτε να ξεχάσει ούτε να συγχωρήσει. Και γι’ αυτό χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη μέχρι χτες άγνωστη αυτή γυναίκα. Σε κάθε γυναίκα, κάθε άνθρωπο, που δεν αφήνει τη μνήμη να εξαγοραστεί και την αλήθεια να ενταφιαστεί. Τίποτε και κανένας δεν θα ξεχαστεί. Με τη Μαρία Καρυστιανού για δικαιοσύνη…
