Από τις 12 Φεβρουαρίου το Τρένο στο Ρουφ φιλοξενεί ένα βαθιά κοινωνικό έργο, το έργο «Vincent» του Philip Ridley, σε σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου. Πρόκειται για ένα δυνατό κείμενο, που στέκεται απέναντι στη βία, το φόβο και την ασφυκτική πίεση των ανθρώπων υπό το βάρος της κοινωνικής συμβατικότητας.
Η υπόθεση έχει ως εξής: η δολοφονία του νεαρού Vincent γίνεται η τραγική αφορμή ώστε η μητέρα του, Anita (Μαρία Ζορμπά), να συναντήσει τον Davey (Δημήτρης Φουρλής), ένα νεαρό αγόρι που όπως κατέθεσε ήταν αυτός που βρήκε πρώτος το νεκρό σώμα του Vincent. Μιλούν γι’ αυτούς και για τον Vincent, σε μία κουβέντα με απροσδόκητες και για τους δύο εξελίξεις. Πόση δύναμη έχουμε να υπερασπιστούμε τη δική μας αλήθεια και πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχθούμε την αλήθεια του άλλου; Ο Vincent του Philip Ridley είναι ένα έργο για τη βία, τον φόβο αλλά και για την διαρκή βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για αληθινή επαφή. Ο πραγματικός πυρήνας του στρέφεται γύρω από την έννοια «οικογένεια», σε έναν χορό ανάμεσα στον κοινωνικό φοβισμό και τον εκφοβισμό. Το 2018 είναι ακόμα επίκαιρη μια ωμή έρευνα απέναντι στο φόβο και τη κοινωνική συνθήκη;
Η Μαρία Ζορμπά απαντά σχετικά:
«Συζητώντας αυτό τον καιρό για την διαφορετικότητα συνειδητοποίησα ότι χρησιμοποιώντας αυτόν τον όρο αμέσως ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας από κάποιους άλλους ανθρώπους, ονομάζοντας έμμεσα εκείνους ως διαφορετικούς. Και τότε εμείς τι είμαστε; ‘Οτι εκείνοι έχουν ας πούμε μια διαφορετική σεξουαλική προτίμηση από την δική μας, μια διαφορετική εθνότητα, προσωπικότητα, ειδικές ανάγκες ή ειδικές ικανότητες, εμφάνιση ή συνήθειες…
Αυτό όμως είναι κάτι που δεν έχει τέλος. Μπορεί να φτάνει μέχρι μια μεγάλη διαφορά στην εικόνα όπως μια πολύ μεγάλη μύτη ή ένα πολύ χαμηλό ύψος η μια υπερβολική τριχοφυΐα. Παλιότερα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις τους δείχνανε με το δάχτυλο ή τους παίρνανε με τις πέτρες ή έβγαζαν χρήματα από αυτούς στα πανηγύρια. Μια μεγαλοφυΐα είναι μια διαφορετικότητα πολύ ενοχλητική για κάποιους που δεν την καταλαβαίνουν και μπορεί να την απομονώσουν μέχρι η ιστορία να την αναγνωρίσει και όλοι να υποκλιθούν.
Μια ολόκληρη γενιά ανδρών και γυναικών νεαρών ή μεγαλύτερης ηλικίας βγάζει τα φρύδια με τον ίδιο τρόπο, φοράει extensions κάνει τις ίδιες πλαστικές επεμβάσεις ή γεμίζει το σώμα με τατουάζ για να ομοιάζει με άλλους και να μην αισθάνεται έξω από μια κοινότητα για να αισθάνεται ότι ανήκει κάπου.
Η ανάγκη για την κοινότητα, για το μαζί είναι αρχαία, κυτταρική και απολύτως αναγνωρίσιμη και κατανοητή, έχει βοηθήσει στην οργάνωση σε έθνη σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες και έχει υποστηρίξει πολλά επιτεύγματα. Από την άλλη όμως οι “διαφορετικοί”, αυτοί που ξεχωρίζουν, που δεν ομοιάζουν, οι υπερβολικοί, οι ενοχλητικοί, οι περίεργοι, είναι πολλές φορές αυτοί που εμπνέουν τις ομάδες, που οδηγούν τα έθνη, που δημιουργούν τις μόδες.
Στο “Vincent River” του Philip Ridley ένα αγόρι με μια “διαφορετική” σεξουαλική προτίμηση, ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου, και μια μητέρα που ως έφηβη ερωτεύτηκε ένα έγχρωμο αγόρι, εκπαιδεύεται να προσέχει περισσότερο ένα οικογενειακό σερβίτσιο τσαγιού από το ίδιο το παιδί της. Το σερβίτσιο του τσαγιού μένει αχρησιμοποίητο και μεταφέρεται έτσι άθικτο από γενιά σε γενιά την ίδια ώρα που ο γιος της ζει φοβισμένος μια εσωτερική κρυφή ζωή, τα επαγγελματικά του όνειρα καταπιέζονται και κανείς δεν είναι ευτυχισμένος μέχρι που το νήμα της ζωής του κόβεται πρόωρα.
Το κρεβάτι του Προκρούστη σε όποια “διαφορετικότητα” είναι η βία που παράγει βία πρώτα στον εαυτό μας και έπειτα στους άλλους. Ο τρόμος του διαφορετικού είναι πρώτα μπροστά στον καθρέφτη μας, και εκεί νομίζω θα ήταν καλό να γίνει η πρώτη συνομιλία και το πρώτο βήμα για την αποδοχή».
INFO
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Πρεμιέρα: Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019. Θεατρικό Βαγόνι, κάθε Τρίτη στις 21.00
Εισιτήρια: 12 ευρώ Ολόκληρο / 10 ευρώ Φοιτητικό – Μειωμένο / 5 ευρώ Ατέλειες
