Το θέατρο σκιών που ορισμένοι ονομάζουν ΕΠΟ είχε δύο δουλειές να κάνει αυτό το καλοκαίρι.
Να ορίσει τον τελικό του Κυπέλλου και να αποφασίσει για τις αναδιαρθρώσεις (ή όχι) των εθνικών πρωταθλημάτων. Και τις δύο δουλειές τις έκανε μπάχαλο! Οχι λόγω ανικανότητας, που λένε πολλοί. Αλλά επειδή τα περισσότερα μέλη της, από τον πρόεδρο μέχρι το τελευταίο στέλεχος, είναι φυτευτά από τους λεγόμενους Big 4. Και αυτή η κολόνια κρατάει χρόνια. Οταν λοιπόν όλοι αυτοί είναι υπάλληλοι όχι της ομοσπονδίας αλλά στην ουσία των αφεντικών των ΠΑΕ, πώς να μην τα κάνουν μπάχαλο; Οταν κάθε απόφαση που ανακοινώνουν έχει να κάνει με τα «θέλω» κάθε ισχυρού, πώς η μια απόφαση να μην ακυρώνει την άλλη;
Τι κι αν υπάρχουν προκηρύξεις πρωταθλημάτων; Τι κι αν υπάρχουν νόμοι, κανόνες, ρήτρες, συμβόλαια, ΚΑΠ;
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο υπάρχουν απλώς για να υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί έτσι ορίζονται οι κανόνες του παιχνιδιού, έτσι διαφυλάσσονται οι όροι στο ποδόσφαιρο αλλά και σε κάθε ομαδικό άθλημα. Αυτά αλλού! Στην Ελλάδα, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα, το ποδόσφαιρο στην πράξη παίζεται χωρίς όρους και κανόνες. Ο,τι θέλει ο καθένας. Οποιος έχει το κουμάντο βγάζει ό,τι απόφαση τον βολεύει. Ολα είναι θέμα… σχετικά. Ο υφυπουργός Αθλητισμού φτιάχνει τροπολογίες στο πόδι ανάλογα με τις απαιτήσεις και τις εντολές των αφεντικών του. Οι ΠΑΕ κάνουν κουρελόχαρτα κανόνες που οι ίδιες ψηφίζουν. Συμφωνίες διαλύονται ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ολα ισχύουν μέχρι να καταργηθούν από επόμενες αποφάσειςεκτρώματα. Με λίγα λόγια, μετέχουν ως μαριονέτες σε ένα θέατρο σκιών και ύστερα από τόσα χρόνια έχουν πιστέψει κιόλας ότι όλοι τους είναι υπέρμαχοι της νομιμότητας και πεντακάθαροι…
