Μένει από πολιτικά καύσιμα η κυβέρνηση. Παραπατάει από τα προβλήματα και την ασυνέπεια της. Όσο και αν η «Αυτού Μεγαλειότης» δηλαδή, ο κ. Μητσοτάκης, υποτιμά τις κριτικές που δέχεται και προσπαθεί να αποσυνδεθεί από όλες τις αποτυχημένες πολιτικές του. Όμως η αιχμηρή δύναμη της φθοράς και της κατάρρευσης τον έχουν πάρει μαζί τους. Όλα είναι απέναντί του και μάλιστα μ’ ένα τρόπο συντριπτικό. Προσπαθεί να διατηρήσει την εικόνα του, που κτίστηκε με επιμέλεια από τους μιντιάρχες, αλλά μάταια, καταρρέει στο βάθος της πολιτικής σκηνής εκείνος και η κληρονομική μοναρχία του.
Η κυβερνητική πολιτική του, πάσχει σε όλα τα πεδία. Μικραίνει ο χρόνος του στην πολιτική. Βρίσκεται μάλλον σε πανικό. Βλέπει παντού τοξικές συμμαχίες που επιθυμούν να τον κατεδαφίσουν, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι η δική του πολιτική σε όλα τα επίπεδα είναι τοξική και παρακμιακή.
Στην εσωτερική του πολιτική η φτώχεια που έσπειρε τον δοκιμάζει σκληρά. Τα επιδόματα και οι τα ψίχουλα εξατμίζονται από την καθημερινή ακρίβεια. Η τραγωδία των Τεμπών και τα αναπάντητα ερωτήματα καθιστούν τα επιχειρήματα του κ. Μητσοτάκη ανεμώλια αθύρματα. Κανέναν δεν πείθουν. Ακόμη και οι μετρήσεις από τις δημοσκοπικές εταιρείες που γίνονται από μέσα ενημέρωσης που δεν μπορείς να τα πεις επιθετικά προς την κυβέρνηση, καταγράφουν ότι το 68,1% θέλει άλλη κυβέρνηση. Ο ναυαγισμός της κυβέρνησης είναι δεδομένος.
Στην εξωτερική πολιτική όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Οι τουρκικές απαιτήσεις, η έλλειψη ισχυρών συμμαχιών, η ατολμία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, απαξιώνουν μέρα με τη μέρα τη χώρα και την κάνουν παρακολούθημα εξελίξεων, όχι πάντα φιλικών με τα δικά της συμφέροντα. Στο τέλος η Ελλάδα θα γίνει μια χώρα μοντέλο που παραδίδει γη και ύδωρ χωρίς να φθάνει – όχι βέβαια σε σύγκρουση – ούτε σε διπλωματικές αντιστάσεις. Πάντα ήμασταν καλοί στις τελετές παράδοσης. Εξάλλου οι υπουργοί της κυβέρνησης είναι φιλέλληνες και όχι Έλληνες, όπως είπε και υπουργός της. Αναρωτιέται κανείς τι ήθελε να πει ο υπουργός Εξωτερικών με το: «Ακούω ταυτόχρονα ότι είμαι φιλοπαλαιστίνιος και ότι είμαι φιλοϊσραηλινός. Η απάντηση είναι σαφής. Είμαι φιλέλληνας. Και η στάση μου αυτή δεν θα πάψει να υπάρχει». Όλα αυτά οδηγούν τη χώρα μεταξύ αβύσσου και μηδενός. Δικαιολογείται έτσι γιατί οι δημοσκοπικές μετρήσεις δείχνουν ότι ένα 65% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι η χώρα κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση.
Όσα άκλητα και ακατάγραφτα και αν ειπωθούν από τον κ. Μητσοτάκη η πραγματικότητα δείχνει ότι εκείνος οδηγείται στην έξοδο από την πολιτική. Και αυτό γιατί η πολιτική του ήταν άνυδρη, άψυχη, τιμωρητική ως προς το λαό.
Η «Αυτού Μεγαλειότης» δεν έχει πια διείσδυση στη βάση ούτε με τον επιδοματικό ομαδισμό των pass που εξαγγέλλει διαρκώς, γιατί ό,τι και να υποσχεθεί σκοντάφτει και διαλύεται στο βράχο της πραγματικότητας. Η κυβέρνηση της ΝΔ και προσωπικά η «Αυτού Μεγαλειότης» ο κ. Μητσοτάκης, έχουν βρει ένα νέο τρόπο να κυβερνούν τη χώρα. Αυτός ο τρόπος είναι να πολλαπλασιάζουν τα ψέματα με απερισταλτότητα ξέροντας ότι ο πολλαπλασιασμός τους γίνεται σωσίβιο σε κάθε δύσκολη κυβερνητική στιγμή.
Και η δεύτερη στρατηγική της κυβέρνησης, αλλά και του ίδιου του κ. Μητσοτάκη, είναι εκείνο το παράδοξο που περιέγραφε ο Ντιντερό μιλώντας για την κωμωδία και λέγοντας ότι «για να είσαι αποτελεσματικός απαιτείται να μεταφέρεις όλες τις ευθύνες σου σε άλλους και εσύ να μετατρέπεσαι σε απουσία, έξω και πέρα από δικαιοδοσίες, προσφέροντας φιλοξενία στην άσπιλη αθωότητα». Αυτό βέβαια – συνέχιζε ο Ντιντερό – «κάποτε αποκαλύπτεται και εδώ ξεκινά η κωμωδία, γιατί στο τέλος ο χαρακτήρας του ρόλου εμφανίζεται και αποκαλύπτεται η αλήθεια».
Ο κ. Μητσοτάκης βολεύεται μέσα στο διαπολιτικό της εποχής που ζούμε, δηλαδή «στο βαθμό μηδέν του πολιτικού, όπου όλα χάνονται στην απροσδιόριστη αναπαραγωγή της προσομοίωσης τους, και δεν αναδύεται ποτέ καμία αλήθεια». (Ζαν Μπωντριγιάρ). Πιστεύει ότι όλο αυτό το πνεύμα της διαπολιτικής θα τον σώσει. Τελικά όμως δεν εξαφανίζονται όλα και παραμένουν πάντα ίχνη που προδίδουν την πολιτική ασχήμια. Όμως ο κ. Μητσοτάκης με ένα αδιάλυτο πείσμα αλυτρωτισμού επιμένει σε πολιτικές ζόμπι. Το γεγονός όμως ότι αποθρασύνεται ως κήνσορας της παρακμής με τους πολιτικούς αντιπάλους του, (όπως τον είδαμε στη συζήτηση της Προανακριτικής στη Βουλή), δείχνει ότι στο βάθος διακατέχεται από κάποιες αμφιβολίες και μάλλον αισθάνεται ότι περνά στις απορρώγες ακρώρειες του πολιτικού του τέλους.
*Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
Διαβάστε επίσης:
Στα σχοινιά ο Μητσοτάκης: Τα ηχηρά μηνύματα των Καραμανλή – Σαμαρά και η Προανακριτική
Μητσοτάκης: Σε αγαστή συνεργασία με Νετανιάχου, ανήσυχος μόνο για το «πυρηνικό οπλοστάσιο» του Ιράν
