Οσο και να ψάξει κανείς στη μεταπολεμική Ιστορία της ανθρωπότητας θα δυσκολευτεί να βρει μια περίοδο πιο σκοτεινή από αυτή που ζούμε σήμερα. Θα αρκούσε γι’ αυτό μόνο του το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συμβαίνει εδώ και 20 μήνες στη Γάζα, όπου παιδιά ακρωτηριάζονται σε πατώματα νοσοκομείου χωρίς μορφίνη γιατί το Ισραήλ εμποδίζει να περάσουν τα φάρμακα της ανθρωπιστικής βοήθειας και πεινασμένοι άμαχοι δολοφονούνται ενώ επιχειρούν να αποκτήσουν πρόσβαση σε τροφή – όλα αυτά με την ανοχή και τη χορηγία της Δύσης. Κι αν είναι αναμφίβολο ότι το έγκλημα της Γάζας θα στοιχειώνει για πάντα την εποχή μας, η όξυνση των ανταγωνισμών, η εφιαλτική κούρσα των εξοπλισμών, τα πολεμικά μέτωπα στην Ουκρανία και στο Κασμίρ, η περιβαλλοντική κρίση, η καλπάζουσα άνοδος της ακροδεξιάς που την έχει οδηγήσει ήδη να κυβερνά σε μια σειρά από χώρες και να διεκδικεί την εξουσία σε πολλές άλλες, η τάση διαρκούς φτωχοποίησης συνθέτουν μια πραγματική δυστοπία που ούτε το πιο απαισιόδοξο σενάριο μπορούσε να προβλέψει μερικά χρόνια πριν.
Η Ελλάδα όχι απλώς δεν εξαιρείται από αυτήν τη δυστοπία αλλά αποτελεί έναν από τους ιερούς τόπους της. Γιατί εδώ δοκιμάστηκαν μερικές από τις πιο βάρβαρες οικονομικές πολιτικές, που σήμερα έχουν εξαπλωθεί και αλλού στον πλανήτη, και γιατί εδώ καταγράφηκε η πιο εμφατική και απόλυτη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε την προσδοκία των ευρωπαϊκών κοινωνιών και των κινημάτων τους ότι μπορεί να υπάρξει εναλλακτική στην ανεξέλεγκτη καταστροφή που προκαλεί ένα σύστημα σε ιστορική αποδρομή.
Το αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης, εδώ και μια δεκαετία πλέον, στην Ελλάδα και στον κόσμο είναι ένα εκμεταλλευτικό σύστημα που δεν λογοδοτεί πουθενά, επιβάλλει τον νόμο της ισχύος χωρίς να κρύβεται, επωφελείται από μια καταθλιπτική μονοφωνία και στηρίζεται σε μια επιθετική Δεξιά, και από την άλλη μια Αριστερά η οποία, στη μεγάλη πλειονότητά της, έχει πάψει να αμφισβητεί την ιδέα ότι αυτό είναι η μόνη δυνατή κατάσταση, έχει σταματήσει να ευαγγελίζεται την αλλαγή, απέχει από τη βασική ιδέα που τη γέννησε: ότι τα πράγματα μπορούν να είναι αλλιώς.
Η συζήτηση που γίνεται και ξαναγίνεται, μπροστά σε άδεια καθίσματα, για την «κεντροαριστερά», την «ενότητα» και τις «συγκλίσεις» της, είναι καταδικασμένη να αποτύχει και να συναντήσει την αδιαφορία των κοινωνιών, ακριβώς επειδή δεν αμφισβητεί αυτή την αρχική συνθήκη, δηλαδή το «αναπόφευκτο» των πολιτικών του αντιπάλου.
Στη θέση ενός τέτοιου σκιάχτρου, εντελώς αδύναμου να τρομάξει τα όρνεα που απειλούν τις κοινωνίες, η αναγκαιότητα της εποχής διεθνώς είναι η αναγέννηση μιας Αριστεράς που δεν θα ντρέπεται για τον εαυτό της και θα ανακατευτεί με την κοινωνία για να της προτείνει το εξισωτικό, ελευθεριακό, οικολογικό και αντιπολεμικό πρόγραμμά της.
Η ανάδειξη συγκεκριμένων προταγμάτων που αφορούν πρωτίστως την ανάκτηση των δημόσιων αγαθών, την επιστροφή στο δημόσιο της ενέργειας, του νερού, των μεταφορών, της υγείας, της παιδείας, την υπεράσπιση του κράτους δικαίου –μετατρέπεται σε πατσαβούρι από την κυβέρνηση Μητσοτάκη–, το σταμάτημα κάθε εξόρυξης και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου στη χώρα, οικολογικού στον σχεδιασμό του, και τέλος, την απόλυτη εναντίωση στους εξοπλισμούς, τα πολεμικά τύμπανα και τη συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ βρίσκεται στον πυρήνα αυτής της προσπάθειας.
Στο ΜέΡΑ25, μαζί με τους συμμάχους μας της ενωτικής πρωτοβουλίας, έχουμε ήδη αρχίσει να βαδίζουμε σε αυτόν τον δρόμο που θα ανοίξει διάπλατος μόνο μαζί με την αναγέννηση των κοινωνικών κινημάτων.
Αναγκαιότητα της εποχής διεθνώς είναι η αναγέννηση μιας Αριστεράς που θα ανακατευτεί με την κοινωνία για να της προτείνει το εξισωτικό, ελευθεριακό, οικολογικό και αντιπολεμικό πρόγραμμά της
*Συντονίστρια ΚΕ ΜέΡΑ25
Διαβάστε επίσης
Ανάπτυξη με φοροαφαίμαξη και δανεικά
5ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Ζυμώσεις και προαναγγελία αποχωρήσεων…υπό προϋποθέσεις
