Παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης στη δυστοπική κοινωνία των κυριαρχούμενων τάξεων κανένα μαύρο σύννεφο δεν προμήνυε ότι ερχόταν καταιγίδα. Τον κόσμο τότε και πώς –αργά αλλά αμετάκλητα– άλλαζε αναλύει και αποδίδει ανάγλυφα η Ανί Ζουρντάν στο βιβλίο της «Νέα ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης» (εκδ. Πόλις). Το χέρι της πείνας μπήκε στον λαιμό ενός λαού που ενώ ήδη ασφυκτιούσε, πλέον απουσίαζε και το στοιχειώδες ψωμί. Ψωμοτύρι για τους ιστορικούς οι κοινωνικές αιτίες των δομικών αλλαγών που περνούν από το στομάχι. Σαν τη φέτα των 6,28 ευρώ που ανέφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η δε επεξήγηση των γραμμαρίων επί των δηλώσεών του ήταν παραδοχή μεγαλειώδους άγνοιας. Σαν τη Μαρία Αντουανέτα που λέγεται ότι απόρησε γιατί το πόπολο δεν τρώει παντεσπάνι αντί για ψωμί. Θα φάει τώρα τον σανό της υποχώρησης των τιμών;
Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν διάχυτη δυσαρέσκεια. Χονδρικά ένα 70% διάκειται αρνητικό έως εχθρικό προς έναν πρωθυπουργό και ένα σύστημα που δεν δίνουν λογαριασμό. Ούτε για τις 57 ψυχές των Τεμπών. Μάλιστα στη θέα και μόνο της λέξης Τέμπη τραμπουκίζει στην Κέρκυρα συγγενείς και νεαρούς.
Μιλήστε με κάποιον από τους αμήχανους ψηφοφόρους. Πόσοι από το 70% θα απαντήσουν αριστερά; Θα ψηφίσουν κρατικοποιημένη σοσιαλδημοκρατία (οποιαδήποτε), διαμαρτυρία ή χριστεπώνυμα και εθνικιστικά; Υπάρχει πλήθος απογοητευμένων ύστερα από δεκαετίες σταθερών επιλογών. Δίπλα τους οι σοκαρισμένοι και όσοι δηλώνουν επίμονα ότι πρέπει να αντιδράσουν. Ολα κρίνουν το 33% ή χειρότερα.
Θα κερδίσει όποιος εκφραστεί πλέον πειστικά απέναντι στην απονομιμοποιημένη αριστεία του Μητσοτάκη, που τελικά δεν ξέρει από οικονομία όπως μας προπαγάνδιζαν ούτε εμπνέει εμπιστοσύνη για σταθερότητα όπως κάθεται στη δήθεν «σωστή πλευρά» της Ιστορίας. Οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούν. Η εικόνα της συνταξιούχου που λέει ότι πεινάει και ο πρωθυπουργός τής προτείνει το… παντεσπάνι της εκκλησίας ίσως είναι μια από τις σκηνές προσεχώς. Μια φέτα οργής και ελπίδας.
