«Πω πω σκόνη που σήκωσα!» είπε η μύγα που καθόταν στο πίσω μέρος του άρματος και… καταχειροκροτήθηκε από τους όρθιους οπαδούς (πολλοί από τους οποίους την είχαν αποδοκιμάσει στο πρόσφατο παρελθόν) γιατί κατά την Παλαιά Διαθήκη «προ συντριβής ηγείται ύβρις, προ δε της πτώσεως υπερηφάνεια».
Ο Αντώνης Σαμαράς διακατέχεται από το σύνδρομο του Τιτανικού: η επιμονή να θέλει κανείς να είναι πρώτος σε ένα πλοίο που βυθίζεται, όχι όμως ως επιβάτης διακεκριμένης θέσης αλλά ως καπετάνιος που ωστόσο έχει βεβαρημένο παρελθόν αφού μόλις πρόσφατα οδήγησε το πλοίο στα βράχια.
Ο Σαμαράς το έχει διαπράξει επιτυχώς στο παρελθόν και το επιχειρεί σθεναρά και στο παρόν προσβλέποντας στο μέλλον.
Τα γεγονότα που καθόρισαν την έως τώρα διαδρομή του, αν και είναι κοντινά, αποτελούν ιστορία, η οποία ως γνωστόν διδάσκει μόνον όσους τη μελετούν επιμελώς.
Το σκάνδαλο Novartis αποτελεί τη λυδία λίθο για τον Αντώνη Σαμαρά αφού επιβεβαίωσε ότι το κράμα του πολιτικού ανδρός εμπεριέχει σε μεγάλες ποσότητες τα στοιχεία του ρεβανσισμού, της εκδικητικότητας, της μισαλλοδοξίας, του κοινωνικού διχασμού, της ποινικοποίησης των αντιπάλων, της εθνοκαπηλίας, της πολιτικής δειλίας και του προκλητικού κουτσαβακισμού. Στοιχεία που αποτελούν το modus operandi του Σαμαρά και έχουν γίνει πλέον ορατά ακόμη και από τον πιο τυφλό οπαδό του με κύριο στόχο τη συνεχή και εναγώνια προσπάθεια πολιτικής εξαΰλωσης του Αλέξη Τσίπρα.
Ο άνθρωπος που το 1993 ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση Μητσοτάκη στην οποία συμμετείχε ως δεύτερο βιολί, ο άνθρωπος που επανήλθε στην πολιτική από τον Κώστα Καραμανλή (δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να γίνει αρχηγός του κόμματος και πρωθυπουργός) και αλλοίωσε τη φυσιογνωμία της ΝΔ (τη στρατηγική του «μεσαίου χώρου») για να τη μετατρέψει σε ένα ακροδεξιό και εθνικιστικό κόμμα της μετεμφυλιακής περιόδου, ο άνθρωπος που χρησιμοποίησε τον Κυριάκο για να εξουδετερώσει την Ντόρα και στη συνέχεια για να τον καταστήσει –απέναντι στον καραμανλικό Μεϊμαράκη– καθοδηγούμενο αρχηγό και ελεγχόμενο πρωθυπουργό (μέχρι να τον εκπαραθυρώσει και αυτόν ώστε να βγει ο ίδιος εκ νέου στο προσκήνιο) δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει θεσμικά απέναντι στον αριστερό Αλέξη Τσίπρα όπως ο ρόλος του επιτάσσει.
Ο Αλέξης Τσίπρας για τον Αντώνη Σαμαρά είναι η κύρια πηγή της κακοδαιμονίας του –στην πιο κρίσιμη περίοδο του πολιτικού του βίου– και αποδείχτηκε ο αστάθμητος παράγοντας που κουρέλιασε τα άνομα σχέδιά του για μια αριστερή παρένθεση με τη μέθοδο του «ξαφνικού θανάτου» και της ολικής επαναφοράς του ιδίου κατά την γκεμπελίστικη αντίληψη «θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει».
Ο πρωθυπουργός Σαμαράς είχε την ατυχία να έχει τον Αλέξη Τσίπρα στο πρώτο έδρανο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να τον αντιμετωπίζει με το «παντελονάτο» επιχείρημα «δεν σας βλέπω καθόλου, κοιτάζω αλλού για να μη γελάω». Αλλά δεν γέλασε καθόλου όταν έχασε καθαρά στις ευρωεκλογές τον Μάιο του 2014, στις εθνικές εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, όταν μικροπρεπής και αναντίστοιχος του θεσμικού του ρόλου εξαφανίστηκε για να μην παραδώσει το πρωθυπουργικό γραφείο, όταν στραγγάλιζε μαζί με τους δεσμώτες της χώρας την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να συντριβεί μέσα σε λίγους μήνες και τελικά συνετρίβη ο ίδιος στο δημοψήφισμα του Ιουλίου το 2015 και εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από την αρχηγία του κόμματος του.
Το restart για τον Αντώνη Σαμαρά έγινε την επομένη της συντριβής του με την παλιά μέθοδο. Ελεγχος των κομματικών μηχανισμών από τους ακροδεξιούς πραιτοριανούς που επέβαλε με τη διεύρυνση, υποβολή της ακροδεξιάς ατζέντας, επαναφορά της ΝΔ στην κυβέρνηση με οριστικό πολιτικό ενταφιασμό του Τσίπρα και, τέλος, επαναφορά του ίδιου σε ρόλο ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων.
Ομως φευ για άλλη μια φορά προσέκρουσε στον ύφαλο «Τσίπρα» που απέναντι στις φασιστικού τύπου επιθέσεις «έχασε» διασφαλίζοντας ποσοστό 32%, σε απογοήτευση του «τσεκουράτου» Βορίδη που ζητούσε τη «με νόμο απαγόρευση των ελαττωματικών ιδεών της Αριστεράς».
Η αυτοαθώωση από το σκάνδαλο Novartis δεν συνοδεύτηκε από την παραπομπή σε δίκη του Τσίπρα, όπως διακαώς προσπάθησε ο («εγγυητής του μακεδονικού») Σαμαράς, επιβεβαιώνοντας τον Αλμπέρ Καμύ: «Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος».
*Ο Θύμιος Γεωργόπουλος είναι οικονομολόγος
