Η εθνική ομάδα μπάσκετ ξεπέρασε τον εαυτό της στο προολυμπιακό τουρνουά, αλλά ο αποκλεισμός από το Τόκιο τη βυθίζει ξανά στην εσωστρέφεια.
Η συμμετοχή στο προολυμπιακό τουρνουά άφησε γλυκόπικρη αίσθηση, αφού η αποδεκατισμένη εθνική τρύπησε το ταβάνι της. Ωστόσο χάθηκε μια σπάνια ευκαιρία πρόκρισης. Θα ήταν η πρώτη συμμετοχή της «επίσημης αγαπημένης» σε Ολυμπιακούς Αγώνες από το 2008 – ίσως και η τελευταία, θα πουν οι κυνικοί.
Όταν ο Ρικ Πιτίνο κλήθηκε να μπαλώσει τα κενά διαπίστωσε έντρομος ότι πίσω από τη βιτρίνα κρύβονταν όχι νέα φιντανάκια αλλά τριαντάρηδες.
«Χρειάζεται δουλειά για να βγουν νέοι Σπανούληδες» τόνισε ο Αμερικανός στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου μετά την ήττα από τους Τσέχους. «Προς το παρόν υπάρχει μόνο ο Ρογκαβόπουλος».
Ο νεαρός φόργουορντ, που εξοστρακίστηκε από την ΑΕΚ όταν απαίτησε να εισπράξει τα δεδουλευμένα του, έκλεισε τα 20 τη μέρα της άφιξης της αποστολής στον Καναδά. Ήταν όμως ο μοναδικός εκπρόσωπος της νεότερης γενιάς, μαζί με τον 23χρονο Κώστα Αντετοκούνμπο που δεν έχει αγωνιστεί ποτέ σε ελληνική ομάδα και τους φτασμένους Παπαγιάννη (24), Μήτογλου (25).
Οι υπόλοιποι παίκτες που βρήκαν θέση στη δωδεκάδα μετά τις απώλειες των Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Ντόρσεϊ και των δύο πρεσβύτερων Αντετοκούνμπο ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία: Κασελάκης (1990), Γιαννόπουλος (1989), Χρυσικόπουλος (1992), Καββαδάς (1991), Κατσίβελης (1991).
Όταν σημάνει το προσκλητήριο για το Παρίσι 2024 σχεδόν όλοι όσοι προαναφέρθηκαν θα πλησιάζουν τα 35, όπως και οι αναντικατάστατοι σήμερα Καλάθης (1989), Σλούκας (1990) και Παπανικολάου (1990). Ακόμη και ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, σχετικά νέο πρόσωπο, κλείνει σύντομα τα 28. Ο Λευτέρης Μποχωρίδης τα γιόρτασε τον Απρίλιο.
Στα «παράθυρα» που προηγήθηκαν εξέχουσα θέση είχαν μεταξύ άλλων οι παλιοσειρές Μπουρούσης (1983), Βασιλόπουλος (1984), Μαυροειδής (1985), Μάντζαρης (1990), Μαργαρίτης (1982), Αθηναίου (1988), Σαλούστρος (1990), Τσαϊρέλης (1988), Γκίκας (1990). Ηταν μια εθνική έκτακτων συνθηκών, φορτωμένη με το «πρέπει» του αποτελέσματος αλλά στολισμένη με γκρίζους κροτάφους.
Ποιοι θα φορέσουν τα μπλε στο Ευρωμπάσκετ 2022 τώρα που θα σταματήσει και ο Νικ Καλάθης; Τι σόι ομάδα θα κατεβάσουμε στο Μουντομπάσκετ 2023 και το προολυμπιακό τουρνουά, εάν φτάσουμε μέχρι εκεί;
Η επόμενη μέρα θα βρει στην πρώτη γραμμή το «πράσινο» τρίο των Παπαπέτρου (1994), Μήτογλου (1996), Παπαγιάννη (1997), τον Θανάση Αντετοκούνμπο (1992) και φυσικά θα έχει σημαιοφόρο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο (1994), στον βαθμό που θα το επιτρέπει η συγκυρία. Ο Κ. Σλούκας φαίνεται ότι θα μείνει τελευταίος στις επάλξεις από τη δική του γενιά, μαζί με τον Παπανικολάου εφόσον ξεπεράσει το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε.
Για το μέλλον υπολογίζεται και ο νεότατος Τάιλερ Ντόρσεϊ (1996), αλλά η απρόσμενη φετινή αποχή του απογοήτευσε τους πάντες. Η πιθανότητα συμμετοχής κάποιου άλλου «νατουραλιζέ» ίσως πέσει ξανά στο τραπέζι, αφού σχεδόν όλες οι χώρες κατεβάζουν τέτοιον. Η Σλοβενία είχε τον χαμαιλέοντα Λούκα Ντόντσιτς, αλλά ο καταλύτης των πρόσφατων επιτυχιών της ήρθε από το Αμέρικα: ο Ράντολφ στο Ευρωμπάσκετ 2017, ο Τόμπι στο φετινό προολυμπιακό.
Η νεότερη γενιά του ελληνικού μπάσκετ μοιάζει ισχνή, αλλά ο αφορισμός «υπάρχει μόνο ο Ρογκαβόπουλος» αφορά αποκλειστικά τους ετοιμοπόλεμους του 2021. Ο Μιχάλης Λούντζης (1998) που μόλις μετακόμισε από τον Προμηθέα Πάτρας στον Ολυμπιακό ήταν ο πρώτος επιλαχών για την ομάδα της Βικτόρια, αλλά αυτή μπορεί να ήταν η τελευταία απουσία του. Το ίδιο ισχύει για τον Νίκο Χουγκάζ (2000) του Ιωνικού, τον Βασίλη Μουράτο (1997) του Λαυρίου, τους δίδυμους Γιώργο και Παναγιώτη Καλαϊτζάκη (1999) και πιθανότατα τον Κώστα Παπαδάκη (1998) της Λάρισας.
Το μεγάλο ταλέντο της μεθεπόμενης ημέρας είναι ο Λευτέρης Μαντζούκας (2003), αλλά η μεταγραφή του από τον Προμηθέα στον Παναθηναϊκό ίσως αποτελέσει τροχοπέδη στην εξέλιξή του, όπως συνέβη με τον Γιώργο Καλαϊτζάκη και αρκετούς άλλους που φόρεσαν μικροί τις φανέλες των «αιωνίων». Αν μη τι άλλο, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης (2002) του Ολυμπιακού βρήκε χρόνο συμμετοχής στην Α2.
Ο αποκλεισμός της εθνικής από το Τόκιο συνοδεύτηκε από τους συνήθεις –και δικαιολογημένους– αφορισμούς για την απουσία μακρόπνοου προγραμματισμού, την αποψίλωση του αναπτυξιακού προγράμματος και την ανυπαρξία της ομοσπονδίας. «Δεν γνωρίζω καν ποιος θα είναι επικεφαλής» είπε και ο Πιτίνο όταν ρωτήθηκε για το μέλλον. Η δική του αποχώρηση ήταν δεδομένη, ενώ η πλήρης απουσία των γηραλέων κοστουμιών της ΕΟΚ μάλλον ευνόησε την εθνική του 2021 παρά τη ζημίωσε!
Το φλέγον ζήτημα του προπονητή περνάει προφανώς μέσα από τις επικείμενες εκλογές, που προγραμματίζονται για τον Σεπτέμβριο. Τόσο ο Παναγιώτης Φασούλας όσο και ο Βαγγέλης Λιόλιος υπαινίχθηκαν ότι θα εκπαραθύρωναν τον Πιτίνο εάν αναλάμβαναν έγκαιρα τη διοίκηση, παραδίδοντας τα σκήπτρα σε Ελληνα προπονητή. Ο έτερος μνηστήρας Αγγελος Παπανικολάου θεωρείται «εξαπτέρυγο» του Γιώργου Βασιλακόπουλου.
Η εθνική της Βικτόρια είχε στις τάξεις της όχι έναν αλλά επτά προπονητές: Ρικ Πιτίνο, Σωτήρης Μανωλόπουλος, Ηλίας Παπαθεοδώρου, Θανάσης Σκουρτόπουλος, Ισίδωρος Κουτσός, Νίκος Παππάς, Κώστας Μάμαλης. Θεωρητικά το επόμενο τιμ θα προέρχεται από αυτήν τη μήτρα.
Ωστόσο ο νέος πρόεδρος – όποιος κι αν είναι– θα επιχειρήσει να κάνει θόρυβο με πρωτοκλασάτο όνομα τύπου Ιτούδη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα βρει ανοιχτές πόρτες. Οι ανάγκες των χειμερινών «παραθύρων» ουσιαστικά αποκλείουν τη συνεργασία με προπονητή της Euroleague. Στην καλύτερη περίπτωση ο Ιτούδης ή ο Μπαρτζώκας ήο Πρίφτης θα μπορούσαν να γίνουν προπονητές των καλοκαιρινών μηνών. Τύπου… Πιτίνο δηλαδή.
Η αξιοποίηση του Ν. Ζήση
Φαίνεται ότι το πρώτο εικόνισμα που θα αναρριχηθεί στις επάλξεις, ανεξαρτήτως προπονητή, είναι ο Νίκος Ζήσης. Στον ίδιο αρέσει πολύ ο ρόλος του «κομισάριου εθνικών ομάδων», οπότε είναι θέμα χρόνου η επιστράτευσή του, αφού άλλωστε δεν υπάρχουν προσωπικά ή παραταξιακά κωλύματα.
Το ζητούμενο της νέας ομοσπονδίας θα είναι –υποτίθεται– η εκπόρευση επαγγελματικού σχεδίου μακράς πνοής, με φόντο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2023 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024, και ενδιάμεσο στάδιο για την απαραίτητη ανανέωση το Ευρωμπάσκετ του 2022.
Προέχει βεβαίως να γίνουν οι εκλογές της ΕΟΚ, με όσα αυτές συνεπάγονται. Ετσι όπως πάει το πράγμα, ο Σεπτέμβρης του ’22 θα μας βρει ξανά με πρόεδρο Βασιλακόπουλο.
