Η πρωτοφανής αποχή των ψηφοφόρων στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας δείχνει ότι απασχολεί ορισμένους Γάλλους διανοουμένους, ίσως περισσότερο και απ’ αυτό καθ’ αυτό το αποτέλεσμα των εκλογών. Μεταξύ αυτών και ο γνωστός Μπερνάρ-Ενρί Λεβί, συγγραφέας και συνιδρυτής της κίνησης «Νέοι Φιλόσοφοι»
Σε άρθρο του που δημοσιεύεται στο πρακτορείο «Project Syndicate» και με τίτλο «Επινοώντας ξανά τον γαλλικό λαό» ο Λεβί αναφέρει: «Είναι γεγονός ότι ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έχει την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Αλλά, είτε μας αρέσει είτε όχι, υπάρχει κάτι παραπάνω από αυτό: το 57% των Γάλλων ψηφοφόρων περιφρόνησαν το πολύτιμο προνόμιο της ψηφοφορίας, ένα προνόμιο που θέσπισαν πριν από αρκετούς αιώνες άνθρωποι που πίστεψαν στη σκέψη, στη λογική και στον διαφωτισμό»
Ο Λεβί παραθέτει τις «εύλογες» αιτιολογίες που περιμένει ο ίδιος να ακούσει ή έχουν ήδη διατυπωθεί, αναφορικά με τη μικρή συμμετοχή των Γάλλων στον δεύτερο γύρω των βουλευτικών εκλογών.
«Αναπόφευκτα, θα ακούσουμε σχόλια για το εκλογικό σώμα που εξαντλήθηκε από μία δραματική εκλογική χρονιά κατά την οποία τα πολιτικά θεμέλια της Γαλλίας μετατοπίστηκαν και τα παραδοσιακά σημεία αναφοράς των πολιτών ήταν συγκεχυμένα. Επίσης θα ακούσουμε για την «εσωτερική σοφία» ενός έθνους που ήδη γνώριζε το αποτέλεσμα των εκλογών και θέλησε να αποφύγει να δώσει στον Μακρόν τη νίκη με μεγάλη διαφορά. Θα χρησιμοποιηθούν σε σημείο υπερβολής οι συνηθισμένες δικαιολογίες για τις άσχημες καιρικές συνθήκες εκείνων των ημερών, την κίνηση στους δρόμους, τον ρόλο των ΜΜΕ, την πικρία των πολιτικών ηγετών οι οποίοι είχαν βγει εκτός μάχης, το τι εκπροσωπούν οι άνθρωποι που επέλεξε ο πρόεδρος για να στελεχώσει το κόμμα του και να ρίξει στον προεκλογικό αγώνα», γράφει.
Και συνεχίζει αναπτύσσοντας την άποψη του για την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος: «Δεν πιστεύω ότι αυτές οι αστείες απαντήσεις θα μπορέσουν να επιβιώσουν για πολύ. Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι το ποσοστό αποχής, το 57%! Στο ποσοστό αυτό μπορεί να καθρεφτίζεται η διαδικασία αποδιοργάνωσης, εγκατάλειψης και διασποράς του γαλλικού εκλογικού σώματος. Όπως και κάτι άλλο, πέρα από την εκλογική διαδικασία: την ιδέα ότι οι Γάλλοι κρατούν για τους εαυτούς τους, όχι για το κοινωνικό σύνολο, τα πιο σημαντικά.
Συχνά είναι ανυπόφορη η κοινωνικότητα των ανθρώπων, καθοδηγείται από τις ορέξεις και τα πάθη τους. Είναι πολύ έντονη και εύθραυστη. Αλλά στον πραγματικό πολιτικό κόσμο, αυτή η κοινωνικότητα είναι το Κοινωνικό Συμβόλαιο. Με τους θεσμούς του, με τις διαδικασίες του, με τους τρόπους διαπραγμάτευσης, εξουσιοδότησης και διαμεσολάβησης. Και, ειδικότερα, με την λαΐκή ψήφο».
Θυμίζοντας την έννοια του ανθρώπου – πολίτη στην Αστική Δημοκρατία, όπως αυτή ορίστηκε κατά την περίοδο του Διαφωτισμού και καθιερώθηκε από τη Γαλλική και την Αμερικανική Επανάσταση, ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας καταλήγει: «Ας επινοήσουμε ξανά τον γαλλικό λαό. Πρέπει να επανασυνθέσουμε αυτό που τώρα έχει τεμαχιστεί και κάθε του κομμάτι παρασύρεται σαν λιωμένο παγόβουνο. Πρέπει να κλείσουμε την πληγή από την οποία ρέει η ψυχή μιας κοινωνίας κατακερματισμένης. Εν ολίγοις, εμείς οι άνθρωποι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους εαυτούς μας στα ερείπια ενός κόσμου που τρέμει κάτω από τα πόδια μας. Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση για την οποία ο Μακρόν και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του θα πρέπει να εργαστούν στη Γαλλία».
