Να φύγετε, να πάτε αλλού

Βράζουν συνδικάτα και φορείς για το (αντ)εργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης που κομίζει στη σύγχρονη εργασιακή γαλέρα. Το διαβόητο 13ωρο που φτυαρίζει ελεύθερο χρόνο στην αδηφάγα ατμομηχανή της -κατ’ ευφημισμόν- ανάπτυξης. Στον μουτζούρη της εργασιακής ζωής.

«Το 13ωρο δεν είναι ελευθερία, είναι εργαλείο για την εργοδοσία», λένε συνδικάτα και φορείς ως απάντηση στη δήθεν ελευθερία/ευελιξία, που δήθεν ευαγγελίζεται για τους εργαζόμενους το υπουργείο Εργασίας με το εν λόγω νομοσχέδιο. Τω όντι.

Ταυτόχρονα, η απάντηση καυτηριάζει και την προσπάθεια του υπουργείου να συνδέσει το νομοσχέδιο για το 13ωρο εργασίας με την ελευθερία. Ίσως να υπάρχει σύμπλευση βέβαια. Σε κάποιο παράλληλο, νεοφιλελεύθερο σύμπαν.

Άλλωστε, η ιστορία απέδειξε με τον πλέον σκληρό και εκκωφαντικό τρόπο πως η εργασία ούτε δίνει φτερά ούτε…απελευθερώνει. Το κουφάρι ενός εφάμιλλου σκοτεινού ισχυρισμού στοιχειώνει ακόμα και σήμερα τη συλλογική μνήμη.

Το κερασάκι στην τούρτα, λοιπόν, μετά τον, κατ’ελάχιστον, ατυχέστατο ισχυρισμό του υπουργείου διαδέχτηκε (ξανά) η Eurostat.

Τι είπε και αυτή τη φορά; Πώς οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δουλεύουν περισσότερο από όλους. Όχι από χόμπι, προφανώς. Ούτε από επαγγελματική διαστροφή. Μήτε επειδή προσδοκούν… απελευθέρωση, κοινωνικότητα και σύσφιξη σχέσεων με τους υπόλοιπους συναδέρφους τους. Ανάγκη λέγεται. Για να πληρωθεί το σούπερ μάρκετ, το ρεύμα, τα φροντιστήρια και τα υπόλοιπα.

Και εν ευθέτω χρόνω τα σπασμένα από κάτι ψιλο-σκανδαλάκια. Όπως αυτά που διερευνά η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, με την Κοβέσι να μετράει (εικονικά) προβατάκια από τις Βρυξέλλες έως την Αθήνα.

Χωρίς εισαγωγικά

Τη βλέπει και η Σοφία Βούλτεψη και γίνεται… μπαρούτι. Μα έρχεται τώρα αυτή η Ευρωπαία Εισαγγελέας να κουνήσει και το δάχτυλο; Επειδή έχουμε δύο, τρία ανοιχτά θέματα και η κοινωνία βοά για τους χειρισμούς της Δικαιοσύνης;

Έξαλλη. Ενώ έχει και (όπως γράφτηκε στη στήλη των Παραπολιτικών του Documento την περασμένη Κυριακή) και χοντρό «beef» με ένα από τα πρόσωπα των ημερών, τον υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ, Γιώργο Μυλωνάκη.

Σε τελική ανάλυση, τι θέλει και αυτή η Κοβέσι όλη την ώρα και ανακατεύεται;

Πώς το είπε πριν από μερικές ημέρες;

Να πάει στην πατρίδα της πρώτα αυτή η Κοβέσι.

Άλλωστε, τι να την κάνουμε; Επειδή ένας πατέρας έκανε απεργία πείνας επί 23 ημέρες στο Σύνταγμα αιτούμενος να ικανοποιηθεί το αναφαίρετο δικαίωμα στην εκταφή της σορού του παιδιού του ώστε να γίνουν τοξικολογικές; Και αυτό επειδή δεν έγιναν ποτέ;

Η αλήθεια είναι σκληρή. Ο Πάνος Ρούτσι υποχρεώθηκε στην κορυφαία ενσώματη πράξη διαμαρτυρίας. Και νίκησε. Χωρίς εισαγωγικά. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη. Όχι της δικαίωσης και της εκπλήρωσης του (δίκαιου) αιτήματος ενός ανθρώπου, αλλά του απόλυτου εκτροχιασμού της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς.

Πράγματι. Όπως θα έλεγε και ο συμπαθής μεσήλικας στην προ δεκαετίας διαφήμιση παγωτού:

Να φύγετε (κυρία Κοβέσι), να πάτε αλλού.

Εδώ δεν υπάρχει ελπίδα.