Τα κυβερνητικά μέτρα που ανακοινώθηκαν μετά το πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο είναι μια απόλυτη αποτύπωση κινδυνολογίας και αντικατοπτρίζουν τη διάθεση να μην εξετάσουμε ρεαλιστικά το ζήτημα. Έχει γραφτεί και ειπωθεί πολλές φορές: το ουσιαστικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι αυτό της υποδοχής.
Τέσσερα χρόνια μετά την «προσφυγική κρίση» αντί να συζητάμε για την ένταξη των ανθρώπων και τα ουσιαστικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν σε αυτή την κατεύθυνση, οι υπουργοί της κυβέρνησης αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση μιλώντας για αυστηροποίηση των ελέγχων, μαζικές επιστροφές και κλείσιμο των συνόρων. Αλήθεια, πότε ήταν ανοιχτά τα σύνορα και τι εννοούν με αυτό; Επίσης, ποιος αποφασίζει ποιος είναι πρόσφυγας και ποιος όχι; Και με βάση ποια στοιχεία;
Γιατί αν εξετάσουμε τα επίσημα στοιχεία των αρχών, είναι σαφές ότι τα κυβερνητικά στελέχη αποκρύπτουν τα πραγματικά νούμερα. Ή έχουν άλλες πηγές, άγνωστες σαφώς στους επίσημους φορείς. Τι κι αν οι καταγραφές της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες δείχνουν ότι οι δύο βασικές χώρες προέλευσης των ανθρώπων που φτάνουν στην Ελλάδα παραμένουν η Συρία και το Αφγανιστάν; Γνωρίζουν άραγε οι υπουργοί ότι ο πόλεμος σε αυτές τις χώρες κρατάει από το 2011 και το 2001 αντίστοιχα; Γνωρίζουν ότι αθροίζοντας τα δύο ποσοστά αφίξεων πλησιάζουμε το 60%; Αλλά και αν αγνοήσουμε τα παραπάνω, τη φύση των ροών δεν μπορεί να την κρίνει ο εκάστοτε υπουργός αλλά οι αρμόδιες επιτροπές, βασισμένες –ως οφείλουν– σε εξατομικευμένα στοιχεία κατά περίπτωση και όχι τσουβαλιάζοντας τους ανθρώπους ανάλογα με την καταγωγή τους.
Ο κ. Βορίδης έσπευσε να δηλώσει ότι οι «παράνομοι μετανάστες» δεν δικαιούνται ανθρωπιστική προστασία και ο κ. Γεωργιάδης να τους χαρακτηρίσει λαθραίους. Πολύ πρόσφατα άλλος ένας κυβερνητικός βουλευτής, ο κ. Μπογδάνος, δεν παρέλειψε να γράψει στο Twitter για «επιστροφή όλων, όχι μόνο από τα νησιά».
Όλα τα παραπάνω σκιαγραφούν πολύ έντονα την πολιτική του «αβίωτου βίου» που γνωρίζουμε ότι ασπάζονται πολλά από τα κυβερνητικά στελέχη. Το δικαίωμα στο άσυλο όμως δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι χάρη και σίγουρα δεν είναι άλλη μια πρόταση γραμμένη σε ξεχασμένο χαρτί. Επανερχόμενη στο ζήτημα της ένταξης, που θα έπρεπε να είναι το επίδικο των συζητήσεων, στην ίδια κατεύθυνση βρίσκεται και η εγκύκλιος για την απονομή ΑΜΚΑ από το υπουργείο Εργασίας, η οποία εξαιρεί τα παιδιά προσφύγων και μεταναστών αλλά και τους ίδιους τους πρόσφυγες και μετανάστες που μπορεί να βρίσκονται στο στάδιο έκδοσης νομιμοποιητικών εγγράφων. Εξαιρεί επίσης ευάλωτες ομάδες, όπως τα ασυνόδευτα ανήλικα. Πώς λοιπόν θα δουλέψουν οι άνθρωποι και πώς θα ενταχθούν εάν δεν τους το επιτρέψουμε;
*Η Φωτεινή Κοκκινάκη είναι υπεύθυνη επικοινωνίας Human Rights 360
