Στο φιλμ «F1- Η ταινία» του Τζόζεφ Κοζίνσκι ο Αμερικανός σούπερ σταρ αποδεικνύει ότι όσο περνούν τα χρόνια τόσο καλύτερος γίνεται.
F1, η ταινία (F1) (***)
Περιπέτεια αμερικανικής παραγωγής 2025 155)
Σκηνοθεσία: Τζόζεφ Κοζίνσκι Πρωταγωνιστούν: Μπραντ Πιτ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Κέρι Κόντον
Ο Σόνι Χέιζ, πάλαι ποτέ λαμπρό αστέρι και υποψήφιος διάδοχος των κορυφαίων οδηγών της Φόρμουλα 1 (Προστ, Σένα κ.α.) είδε την καριέρα του να τερματίζεται άδοξα ύστερα από ένα σοβαρό ατύχημα. Αρκετά χρόνια αργότερα κι ενώ βρίσκεται στη δύση της παρακμιακής ζωής του (όταν δεν παίρνει μέρος σε αγώνες της πλάκας, απλώς τζογάρει) δέχεται πρόταση «πολύ καλή για να είναι αληθινή» από ένα φίλο από τα παλιά, που του προτείνει να επιστρέψει στη F1 έστω και για λίγους αγώνες.
Το σενάριο του υποψήφιου για όσκαρ Ίχρεν Κρούγκερ (έχει συνεργαστεί με το σκηνοθέτη και στο «Top Gun- Maverick») ευτυχώς δεν υπακούει στη μονοδιάστατη λογική της εντυπωσιακής αναπαράστασης των δημοφιλών αγώνων της Φόρμουλα 1 και των παρασκηνίων τους. Οι χαρακτήρες του φιλμ είναι ενταγμένοι σε ένα ευρύτερο πλαίσιο όπου το αθλητικό ιδιότυπο της δράσης εξυπηρετεί την ανάδειξη στοιχείων (η δίψα για εξουσία, η γυναικεία δύναμη σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, η φιλία κ.α.) που συνδέονται με την κανονική ζωή. Εδώ φυσικά ο καταλύτης είναι ένας: ο Σόνι του Μπραντ Πιτ είναι ο «καουμπόι της παλιάς εποχής». Ξεροκέφαλος, αλαζόνας, πανούργος αλλά κυρίως αποφασισμένος να ξαναβρεί έστω για μια στιγμή το στοιχείο εκείνο που τον «έδεσε για πάντα» με το αγαπημένο του άθλημα, δέχεται στωικά τα πειράγματα των συναδέλφων και τις προσβολές των δημοσιογράφων όταν αναφέρονται στην προχωρημένη ηλικία του. Η ταινία μπορεί να μην είναι κάτι ξεχωριστό στην ιστορία του σύγχρονου σινεμά αλλά αποτελεί την ιδανική ψυχαγωγία χάρη στην εντυπωσιακή αποτύπωση των αγώνων (οι φαν της F1 θα ενθουσιαστούν) αλλά και τη μοναδική έλξη που ασκεί στον φακό ο Μπραντ Πιτ (οι φαν του σταρ θα ενθουσιαστούν).
Η Τζέιν Οστεν με Κατέστρεψε (Jane Austen a gâché ma vie /Jane Austen Wrecked My Life) (**1/2)
Κομεντί γαλλοβρετανικής συμπαραγωγής 2024 (112)
Σκηνοθεσία: Λορά Πιανί Πρωταγωνιστούν: Καμίλ Ρουτεφόρ, Τσάρλι Άνσον, Αναμπέλ Λενγκρόν, Λιζ Κρόουδερ
Η Αγκάτ είναι μια νεόκοπη γαλλίδα συγγραφέας που λατρεύει την Τζέιν Όστεν. Μια μέρα παίρνει πρόσκληση για λογοτεχνική συνάντηση που λαμβάνει χώρα στο σπίτι όπου έζησε η διάσημη βρετανίδα συγγραφέας.
Οι ρομαντικές πτυχές και τα κωμικά ευτράπελα που συνοδεύουν την περιπέτεια της Αγκάτ στο ταξίδι της στην Αγγλία έχουν προφανή σχέση με το «Περηφάνεια και προκατάληψη» της Τζέιν Όστεν. Κεφάτη αφήγηση, εγκεφαλικό χιούμορ και τρεις απολαυστικοί χαρακτήρες. Η απόπειρα να συνδεθεί το προχωρημένο πνεύμα της διάσημης συγγραφέως με τη σύγχρονη εποχή δεν βρίσκει πάντα στόχο, αν και υπάρχουν ενδιαφέρουσες ανανεωτικές ιδέες στο σενάριο.
Ο θάνατος της Μπελ (Belle) (**)
Θρίλερ γαλλικής παραγωγής 2024 (100)
Σκηνοθεσία: Μπενουά Ζακό Πρωταγωνιστούν: Γκιγιόμ Κανέ, Σαρλότ Γκενσμπούρ
Ο καθηγητής μαθηματικών Πιέρ και η σύζυγός του Κλεά φιλοξενούν την έφηβο κόρη μιας φίλης τους. Η κοπέλα βρίσκεται στραγγαλισμένη στο σπίτι ένα βράδυ που ήταν μόνη με τον Πιέρ.
Βασισμένο στο βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν “La mort de Belle” το θρίλερ του Μπενουά Ζακό («Αντίο βασίλισσα») οικοδομεί χαμηλότονα αλλά και με σασπένς την πλοκή, αφήνοντας ελεύθερο χώρο στους χαρακτήρες για να αναπτυχθούν. Εδώ ο Γκιγιόμ Κανέ βρίσκει τους κατάλληλους μηχανισμούς για να αποδώσει το ψυχολογικό προφίλ του εύθραυστου πρωταγωνιστή που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Το φιλμ ολοκληρώνεται κάπως βιαστικά και αμήχανα αλλά έχει τα γερά θεμέλια για να κρατήσει υψηλά το ενδιαφέρον του θεατή.
Τελευταίος σταθμός Ροκαφόρτ (Estation Rocafort) (**)
Θρίλερ ισπανικής παραγωγής 2024 (89)
Σκηνοθεσία: Λουίς Πριέτο Πρωταγωνιστούν: Ναταλία Αθαρά, Χαβιέ Γκουτιέρεζ, Βαλέρια Σορόγια
Σε ένα από τους πιο ασήμαντους παλιούς σταθμούς του μετρό στη Βαρκελώνη εργάζεται η νεαρή Λάουρα και μαθαίνει από τους συναδέλφους της τις ανατριχιαστικές ιστορίες που έχουν συμβεί στο Ροκαφόρτ.
Κι ενώ στην αρχή το ισπανικό θρίλερ μας… έψησε ότι κάτι καλό θα δούμε (η εναρκτήρια ανατριχιαστική σεκάνς από τα παλιά, το αίσθημα ρουτίνας της ηρωίδας όταν έχει βάρδια στο σταθμό κλπ) η συνέχεια δεν αποφεύγει τις κοινοτυπίες. Εντελώς αδικαιολόγητα η κάμερα του σκηνοθέτη στρέφεται συνέχεια σε κολπάκια με jump scares που σκοπό έχει να τρομάξουν το θεατή αντί να αφηγηθούν μια στιβαρή ιστορία τρόμου με μια υποτυπώδη αλληγορική διάσταση γύρω από τη σύγχρονη αστική μοναξιά που σταδιακά οδηγεί στην τρέλα.
