«Και τι έχουμε εδώ σ’ αυτήν την πόλη;…μαύρα πρόσωπα σε υψηλές θέσεις, κι όμως τα ίδια τρωκτικά και τις ίδιες κατσαρίδες, τις ίδιες φτωχογειτονιέςκαι τα ίδια σκουπίδια, την ίδια αστυνομία πάνω απ τα κεφάλια μας και την ίδια ανεργία, τα ίδια πρεζόνια στις γωνίες να ληστεύουν τη γιαγιά μας…» Αμίρι Μπαράκα, Ιστορίες των Εξοβελισμένων και των Χαμένων (Tales of Out and Gone)
Ποτέ η επιλογή της γλώσσας δε γίνεται τυχαία. Αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας να τεθούν εκ νέου οι όροι της πολιτικής διαμάχης,συνήθως με τρόπο που να νομιμοποιεί -στην αντίληψη των κυριαρχούμενων – την κυριαρχία, και να μετατρέπει – ως θέσφατα-τις βολικές γι αυτήν επιλογές της σε αναγκαστικούς μονόδρομους για τους υπηκόους της.
Η κινεζοποίηση της πανδημίας στην ρητορική του Ντ. Τραμπ, έτσι, έχει ως στόχο να απαλλάξει αυτάρεσκα το αμερικάνικο (μινιμαλιστικό στην πρόνοια και γιγαντοποιημένο στην καταστολή) κράτος από τις ευθύνες του απέναντι πρώτα και κύρια στους απόκληρους των γκέτο και σε όσους πεθαίνουν αβοήθητοι, δαιμονοποιόντας κάποιους μακρινούς μα και τόσο κοντινούς «άλλους».
Αδιάφορο εάν η πολιτική Τραμπ είναι η κορωνίδα σε μια παγκόσμια πολιτική αποψίλωσης βοσκοτόπων και καταστροφής ειδών, πολιτική για την οποία εδώ και 25, 30 χρόνια προειδοποιούσαν οι επιστήμονες κι ακτιβιστές της πολιτικής οικολογίας πως κάνει διαπερατά τα σύνορα μεταξύ ιών της άγριας ζωής και ανθρώπινων οργανισμών.Προοπτική όλο και πιθανότερη, και με περισσότερους του ενός φοβάμαι γύρους, που έκανε επιστημονικά κέντρα και μυστικές υπηρεσίες να συγκροτούν worst case σενάρια.
]Τώρα, ακόμη και αυτά, οι συνομωσιολόγοι της άκρας δεξιάς αλλά και κάποιοι ‘λαλημένοι αντισυστημικοί΄’ τα χρησιμοποιούν μονοσήμαντα όχι ως ενδείξεις έστω ,αλλά ως αποδείξεις βιολογικού πολέμου, μπερδεύοντας την πάντα βολική μεταφυσική με την επιστημονική πρόγνωση. «Είναι βέβαια ευκολότερο να ψέγεις κάποιον ρατσιστή δημόσιο υπάλληλο» ως άτομο εκτός του συλλογικού σου ήθους, «από το να αλλάξεις τις συνθήκες δομικού ρατσισμού» που βολεύουν τις υλικές σου συνθήκες, περνώντας μια χαρά επάνω από το συλλογικό κι ατομικό σου ήθος.
Το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομία των λίγων που καταστρέφει τον πλανήτη και με τις συνήθειες των πολλών που συνεχίζουν ανέμελα (δίχως έστω να την μειώνουν) την κρεατοφαγία παρά το συγκλονιστικό οικολογικό και ηθικό της αποτύπωμα. Άλλωστε,η ανάθεση των ευθυνών όλων μας σε απόμακρες οντότητες του ‘κακού’ που δεν μπορούμε να ελέγξουμε (είτε στο όνομα της δημοφιλούς στους ‘από κάτω’ συνομωσιολογίας είτε της επικερδούς για τους από πάνω κυριαρχίας και της οικονομίας της) συσκοτίζει την κοινωνική και μέσα της την ατομική ευθύνη.
Όμοια το να θεωρείς πχ πως «το έγκλημα γίνεται από κακούς ανθρώπους που κάνουν κακές επιλογές-αποκρύβει πως είναι παράγωγο μιας άνισης κοινωνικής τάξης που άφησε μαύρους …εγκλωβισμένους σε αστικούς θύλακες με μικρή πρόσβαση σε καλές δουλειές, στέγαση, υγεία, και παιδεία, σε μια φθίνουσα οικονομία» επιχειρηματολόγησε σωστά η KeeangaYamahtta Taylor, στο “From Black Lives Matter to Black Liberation”, αντίληψη που συνέβαλλε στο να ξοδεύονται δις στην αστυνομοκρατία, αντί στην ουσιαστική ένταξη, δις για επιβεβαίωση της αναγκαιότητας και του «ήθους” των ιεραρχικών δομών μέσα από την χειραγώγηση του φόβου και της ανάγκης αντί της άρσης των ανισοτήτων που γεννούν οργή και γενικεύουν το φόβο…
Κι όλα αυτά στη χώρα που τα χρόνια πριν το κραχ του1929 δεν είχε ανάγκη να δημιουργήσει τον απειλητικό νέγρο, μα τον καλοκάγαθο των ασπρόμαυρων ταινιών, κι όμως τσάκισε με δολοφονικά πογκρόμ τις εμπορικά ακμάζουσες μαύρες κοινότητες, τις λεγόμενες Μαύρες Wall Street. `
…Τώρα λοιπόν αυτοί οι οικονομικά ρημαγμένοι και κοινωνικά αποκλεισμένοι γίνονται τα μαζικά θύματα του κατά Τραμπ κινεζικού ιού. Όπως κάθε Πανδημία ο Covid19 είναι βέβαια υπερταξικός. Αλλά δεν είναι υπερταξική ούτε η διασπορά ούτε η ιατρική αντιμετώπιση του. Πχ στην ίδια κοινωνία που απουσία ουσιαστικού ΕΣΥ πρέπει να χρεωθείς 500 δολάρια μ.ό την επίσκεψη στα εξωτερικά ιατρεία, το διάστημα της συντηρητικής παλινόρθωσης 1978-2013 οι απολαβές των διευθυντικών στελεχών αυξήθηκαν (όπως παντού) κατά 937%(!), ενώ η αύξηση στο εισόδημα του μέσου εργαζόμενου, παρά τον καλπάζοντα εις βάρος του πληθωρισμό, ήταν λιγότερο από 10%,και το εισόδημα της μαύρης οικογένειας συνολικά μόλις 6000 δολάρια. Και δεν είναι μόνο η τάξη και η φυλή, είναι και το φύλο: «Μια έρευνα του 2010 έδειξε πως η περιουσία της μέσης λευκής είναι 42.000 δολάρια ενώ της μέσης μαύρης το σουρεαλιστικό ποσό των 5 δολαρίων» (ό.π. σελ. 29).
Όμως σε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που τα κινήματα ανέτρεψαν την γλώσσα της κυριαρχίας και πήραν τις λέξεις στα χέρια τους, χρησιμοποίησαν έναν άλλον όρο. Αυτόν της νεγροποίησης (Niggermation), που περιέγραφε πως ο καθημαγμένος εργάτης των μεγάλων βιομηχανιών έπρεπε να παράγει τριπλάσια και να αμείβεται τριτοκοσμικά. Το ότι η νεγροποίηση ουσιαστικά έγινε παγκόσμια υπενθυμίζει πόσο πιο τραγικά μπορούν να γίνουν τα πράγματα σε γίγαντες με πήλινα πόδια που άφησαν τους πολίτες τους απροστάτευτους σε καιρούς πανδημίας και αρνούνται και να το αντικρύσουν…
