Στη στήλη New Entries αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν…
Είμαι ο και λέγομαι… Σωτήρης Μανίκας.
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός… ήταν όταν με απέλυσαν από την τρίτη –σερί- δουλειά που είχα δοκιμάσει αλλά απέτυχα παταγωδώς και στις 3. Οπότε είπα να δοκιμάσω και την δουλειά του ηθοποιού επειδή μου άρεσε το σινεμά και επειδή ήμουν ανίκανος για οτιδήποτε άλλο.
Η πρώτη μου ερασιτεχνική παράσταση… ήταν στην πρώτη δημοτικού. Είχα κάνει τον «καθρέφτη» στη Χιονάτη. Δεν είχα καθόλου λόγια, ήταν η καλύτερη μου ερμηνεία.
Η πρώτη μου επαγγελματική παράσταση… ήταν το «striptease» της Φρόσως Κορρού και του Δημήτρη Κουρούμπαλη το 2019.
Οι δάσκαλοι υποκριτικής που ευγνωμονώ… είναι η Φρόσω Κορρού και ο Δημήτρης Κουρούμπαλης, τους θεωρώ οικογένεια μου.
Αγαπημένοι ηθοποιοί… γουστάρω πολύ τον Γιάννη Τσορτέκη και τη Λένα Κιτσοπούλου.
Ανεπανάληπτη ατάκα… «Ψήφισε η μάνα μου νέα δημοκρατία;» από την ταινία «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη.
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση… η «Δίκη» του Φρανς Κάφκα, σε σκηνοθεσία του Krystian Lupa
Σινεμά ή θέατρο;… Σινεμά γιατί είμαι φαν του σινεμά.
Όταν υποδύομαι έναν ρόλο… προσπαθώ να μένω συγκεντρωμένος.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός… θα ήμουν ανθοπώλης.
Στον ελεύθερο χρόνο μου… βλέπω ανθρώπους που μου αρέσει να περνάω χρόνο μαζί τους
Ονειρεύομαι να… υπάρξει ένας κόσμος που το κοκτέιλ πίνα κολάντα θα είναι δωρεάν!
Αγαπώ… τους φίλους μου, την οικογένεια μου, την κοπέλα μου, το μηχανάκι μου, την πυγμαχία και το καλοκαίρι.
Σιχαίνομαι… την αγένεια και την δηθενιά.
Η πολιτική… είναι μια μεγάλη συζήτηση.
Η θρησκεία… είναι μια ακόμη μεγαλύτερη συζήτηση.
Θα με δείτε… στην παράσταση “Rabbit hole” σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λιμπερόπουλου στο θέατρο 104 στο Γκάζι
