Ο παραγωγός εκπομπών του Τρίτου Προγράμματος – παρουσιαστής των εκπομπών «Αδράξτε τον ήχο» και «Πηγαίνοντας σχολείο» γράφει για τη ζωή, το ραδιόφωνο και τη μουσική την εποχή της Covid-19 και της καραντίνας
Αν δεν έχαναν άνθρωποι τη ζωή τους, αν δεν έχαναν άνθρωποι τις δουλειές τους, θα ευχόµουν να συνεχιζόταν το lockdown για πολύ. Η ατµόσφαιρα είναι διαυγής, οι διαδροµές καλύπτονται σε χρόνο dt και το στρες µειώνεται κάθετα. ∆εν τρέχω να προλάβω σχεδόν τίποτε. Και η οικογένεια είναι µαζί. Μαγειρεύουµε µαζί, τρώµε µαζί, ακούµε µουσική µαζί, βλέπουµε ταινίες µαζί, συζητάµε, τσακωνόµαστε, βαριόµαστε µαζί. Σχεδόν µαζί…
Και ο χρόνος µεγαλώνει. Οι ώρες της ηµέρας απλώνονται. Κερδισµένες και οι εκποµπές που ετοιµάζω. Μπορώ να αφιερώσω εύκολα περισσότερο χρόνο για την προετοιµασία τους.
Όµως τα θέµατα των εκποµπών δεν αλλάζουν, όσο κι αν το περιβάλλον είναι διαφορετικό. Ισως γιατί η λόγια µουσική ξεκινά εκεί που η πραγµατικότητα, η καθηµερινότητα, σταµατά. Σαν υπερφυσική δύναµη σε ένα παράλληλο σύµπαν το οποίο κινείται από άγνωστα νήµατα που δεν βρίσκονται έξω, δεν είναι κάπου µακριά. Αν και αόρατα, βρίσκονται µέσα µας. Η µουσική εκφράζει αυτό που δεν µπορεί να ειπωθεί. Αυτό που δεν µπορεί να αντιληφθεί ο εγκέφαλος µε τις συνιστώσες της λογικής. Και είναι εντελώς αδιάφορη για τα περιοριστικά µέτρα.
Βρίσκω ευκαιρία να προχωρήσω µια σουίτα για χορωδία που είχα ξεκινήσει να γράφω αρκετούς µήνες πριν. Πιο ήρεµα. Με µεγαλύτερη συγκέντρωση. Χαίροµαι γι’ αυτό και συγχρόνως λυπάµαι. Λυπάµαι γιατί η Covid-19 έχει αποκλείσει από το στούντιο χορωδούς, µουσικούς και ηχολήπτες. Η ηχογράφηση της σουίτας αναβάλλεται επ’ αόριστον.
Κι έρχεται το καλοκαίρι. Πιο φωτεινό, πιο ανέµελο. Η ηρεµία πριν από την καταιγίδα.
Φθινόπωρο. Η επανάληψη των περιοριστικών µέτρων δεν είναι ίδια. Πάντα ο φόβος είναι πολύ µεγαλύτερος την πρώτη φορά. Και αυτήν τη φορά δεν είναι αρκετός για να «φυλάει τα έρµα».
Ακούω ένα καινούργιο έργο για σόλο πιάνο του Μπραντ Μέλνταου: «Σουίτα: Απρίλιος 2020». Το έγραψε εγκλωβισµένος στο Άµστερνταµ, ευτυχώς µαζί µε την οικογένειά του, λόγω της απαγόρευσης των πτήσεων. Μου αρέσει πολύ ένα σκέρτσο σε τρελό ρυθµό που περιγράφει τη συνύπαρξη των µελών της οικογένειας στην κουζίνα. Στο έργο του εκφράζει τα συναισθήµατα, την πρωτόγνωρη καθηµερινότητα την εποχή του εγκλωβισµού. Κλείνει αυτοσχεδιάζοντας πάνω στο τραγούδι του 1919 «Look for the silver lining» (Κοιτάξτε την καλή πλευρά). Ουδέν κακόν αµιγές καλού.
Είµαι µόνος στο γραφείο µου. Όχι στο στούντιο. Έχω εγκαταστήσει ένα µικρόφωνο για να µπορώ να εργάζοµαι «εξ αποστάσεως». Μαθαίνω τη δουλειά του ηχολήπτη.
Μιξάρω τις µουσικές, τα λόγια µου. Χαµογελώ και δακρύζω. Μιξάρω τον φόβο µε την ελπίδα.
Ο τίτλος του άρθρου είναι παράφραση του «Always look on the bright side of life» από την ταινία «Monty Python’s life of Brian» (1979)
