Το αγέραστο λαρύγγι του τραγουδιστή των Manowar και η καθηλωτική εμφάνιση των Rotting Christ σημάδεψαν την τέταρτη μέρα του Release Athens.
Η ώρα έδειχνε λίγο μετά τη μία μετά τα μεσάνυχτα και οι ορδές των μεταλλάδων έβγαιναν από την Πλατεία Νερού ιδρωμένοι και χαμογελαστοί, την ώρα που στις εξόδους του γειτονικού κλειστού του ταεκβοντό έβλεπες μόνο σκυθρωπά πρόσωπα για λόγους που δεν ξέραμε ούτε φανταζόμασταν αλλά θα μαθαίναμε αργότερα…
Οι συζητήσεις και οι διαφωνίες για την απόδοση των Manowar και την ποιότητα του ήχου έδιναν κι έπαιρναν ανάμεσα σ’ εκείνους που τα βρήκαν όλα άψογα κι εκείνους που διέκριναν αρκετά προβλήματα που πηγάζουν κυρίως από την εμμονή του συγκροτήματος να σπάσει το ρεκόρ των ντεσιμπέλ που το 2008 τους έβαλε στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες.
Τρία χρόνια μετά τη θριαμβευτική τους εμφάνιση στον ίδιο χώρο οι (αυτό)ανακηρυγμένοι βασιλιάδες του μέταλ επέστρεψαν για να παρουσιάσουν ένα πλούσιο, επετειακό setlist γεμάτο εκπλήξεις και ένα εντυπωσιακό σόου που σύμφωνα με τα λεγόμενά τους θα συζητάμε για καιρό.
Παρά την αφόρητη ζέστη δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πήραν από νωρίς το απόγευμα θέση στις πυρωμένες πλάκες της Πλατείας Νερού μαζί με τους πιστούς Manowarriors που ήταν εκεί από το πρωί (!) θέλοντας να ακούσουν μέχρι και… το soundcheck επιβεβαιώνοντας τους ισχυρούς δεσμούς αίματος ανάμεσα στο συγκρότημα και τους πιστότερους των οπαδών τους. Οι δικοί μας Meden Agan άνοιξαν την τέταρτη μέρα του Release ξετυλίγοντας το συμφωνικό power metal τους με τις progressive πινελιές πριν παραδώσουν τη σκυτάλη στους Rhapsody of Fire. Οι Ιταλοί, παρά τα μικροπροβλήματα στον ήχο που εξαφάνιζε πότε τις κιθάρες του Roberto De Micheli και πότε τα πλήκτρα του Alex Staropoli, κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού που αναγνώρισε την προσπάθειά τους να σταθούν αξιοπρεπώς ως ο ενδιάμεσος κρίκος μιας βραδιάς η συνέχεια της οποίας αναμενόταν με ιδιαίτερη αγωνία και προσμονή.
Όταν ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της εγχώριας μουσικής σκηνής – ανεξαρτήτως είδους – πραγματοποιεί τη μοναδική εν Ελλάδι εμφάνισή του για το 2022 είναι λόγος για να βρεθεί κάποιος σε όποιο venue κι αν παίζουν, όποιοι κι αν εμφανίζονται πάνω από αυτούς. Από το σάλπισμα των Επτά Αγγέλων («666») μέχρι τις τελευταίες νότες του «Non Serviam» οι Rotting Christ στη μία ώρα και κάτι που βρέθηκαν στη σκηνή του Release Athens ήταν καταιγιστικοί. Ειδικά από τη στιγμή που ο ήχος τους έγινε πιο δυνατός και καθαρός η Πλατεία Νερού έγινε ένα «πεδίο μάχης» όπου προσευχές και κατάρες εναλλάσσονταν… αρμονικά παρασύροντας το κοινό σε ένα ατελείωτο «ξύλο» που ουδεμία σχέση είχε με αυτό που έπεφτε κυριολεκτικά την ίδια ώρα λίγα μέτρα παραδίπλα, στο κλειστό του ταεκβοντό.
Κανείς και ποτέ μας δεν θα καταλάβει γιατί το διάλειμμα που μεσολάβησε ανάμεσα στους Rotting Christ και στους Manowar κράτησε περισσότερο από την εμφάνιση των πρώτων και σίγουρα δεν δικαιολογήθηκε από την ποιότητα του ήχου των δεύτερων. Ναι, σωστά καταλάβατε, ανήκω σε εκείνους που εντόπισαν αρκετά προβλήματα στον ήχο των Manowar αλλά σχεδόν τα ξέχασα παρακολουθώντας αποσβολωμένος τον Έρικ Άνταμς να παραδίδει μαθήματα ερμηνείας, λίγες μέρες πριν σβήσει την τούρτα με τα 70 κεράκια. Στον πρώτο σταθμό της περιοδείας «Crushing the Enemies Of Metal Anniversary Tour ’22» οι Αμερικανοί παρουσίασαν ένα ικανοποιητικό setlist από το οποίο μοιραία πάντα κάτι θα λείπει (η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στο εμβληματικό Hail to England χτύπησε άσχημα είναι η αλήθεια), αποσπάσματα από τη νέα σύνθεση στο πλαίσιο του εγχειρήματος για την Οδύσσεια, με τον Κωνσταντίνο Καζάκο να εμφανίζεται ως Τηλέμαχος στη σκηνή, στην οποία λίγο νωρίτερα είχε ανέβει ο Σκωτσέζος ηθοποιός James Cosmo (Braveheart, Τροία, Game of Thrones κ.ά.) προλογίζοντας το «Sword Of The Highlands». Αν πρέπει να σταθούμε σε κάποιες στιγμές λίγο περισσότερο αυτές είναι το θρυλικό έπος «Gates Οf Valhalla», τα… γηπεδικά «Kings of Metal», «Warriors Οf Τhe World United» και «Sign Οf Τhe Hammer» με το ατελείωτο sing along και φυσικά το «Battle Hymn», ο απόλυτος ύμνος με την απόδοση του Έρικ Άνταμς να κάνει κάθε ραχοκοκαλιά να μουδιάζει… Μουδιασμένοι όμως φαίνονταν και οι δύο «μισθοφόροι» του συγκροτήματος, E.V. Martel (κιθάρα) και Dave Chedrick (τύπμπανα). Ειδικά η απόδοση του πρώτου δεν είχε καμία σχέση με εκείνη του 2019, κάτι που ενδεχομένως να οφείλεται και στον μέτριο έως υποβαθμισμένο ήχο της κιθάρας.
Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι η χθεσινή εμφάνιση των Manowar ανταποκρίθηκε συνολικά στις υψηλές προσδοκίες που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει τόσο με την προ τριετίας συναυλία τους στον ίδιο χώρο όσο και με τις δηλώσεις τους περί του «πιο εντυπωσιακού και μεγαλειώδους σόου που έχουμε δει ποτέ και για το οποίο θα συζητάμε για καιρό». Ο πολύς Joey de Maio, υποσχέθηκε ότι οι Manowar θα επιστρέψουν. Εμείς θα είμαστε πάλι εκεί με την ελπίδα οι προσδοκίες αυτές να επαληθευτούν. Γιατί τα χαμογελαστά πρόσωπα που έβλεπες φεύγοντας από την Πλατεία Νερού οφείλονταν κατά κύριο λόγο στον άνθρωπο που χθες ήταν μια ομάδα μόνος του και για τον οποίο θα συζητάμε για καιρό χωρίς αστερίσκους: Τον κύριο Έρικ Άνταμς!
