«Δεθήκαμε με την κόκκινη κλωστή της Ιστορίας και της ζώσας μνήμης. Έφυγες για να επιστρέφεις. Η φωνή σου θα μείνει στους αιώνες μετάλλινη, καθαρή, δεμένη με τη δύναμη όλων των εξεγερμένων στον αγώνα που συνεχίζεται με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας από εκεί που δεν μπορέσαμε εμείς».
Με μια σειρά λόγια που δήλωναν συγκίνηση και αποφασιστικότητα ο Δημήτρης Παπαχρήστου αποχαιρέτησε τον Λάμπρο Παπαδημητράκη ο οποίος έφυγε από τη ζωή στα 77 του χρόνια.
Ο Λάμπρος Παπαδημητράκης συμμετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και στον παράνομο φοιτητικό ραδιοφωνικό σταθμό ως εκφωνητής μαζί με την Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστο.
Ο αποχαιρετισμός στο Κοιμητήριο Καισαριανής. Στον Λάμπρο Παπαδημητρίου, που έχει μείνει στην ιστορία πλέον και από την χαρακτηριστική του φωνή:
«Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ…».
Καταγόταν από τη Χίο και συγκεκριμένα από τα χωριά Κοινή και Θολοποτάμι.
Ανάμεσα στους πρωτεργάτες της εξέγερσης του Νοέμβρη του ΄73, με τη φωνή του μετέδιδε την απόγνωση και το πάθος για Δημοκρατία ενώ καλούσε τους Έλληνες. Σκηνοθέτης, βραβευμένος κινηματογραφιστής με σημαντικό έργο όπως το «Κύπρος, η Άλλη Πραγματικότητα».
Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της ομάδας ΚΙΝΟ, μιας συλλογικότητας κινηματογραφιστών οι οποίοι κατέγραψαν με τις κάμερές τους τις ιστορικές στιγμές της εξέγερσης του Νοέμβρη και των οποίων η συμβολή στη διατήρηση της μνήμης και της αλήθειας γύρω από το Πολυτεχνείο υπήρξε καθοριστική.
«Παιδί» μιας άλλης εποχής, πάντα ωστόσο επίκαιρης και σημερινής.
Ο Επικήδειος Δ. Παπαχρήστου στον Λάμπρου Παπαδημητράκη:
Λάμπρο, σύντροφε και αδελφέ μου,
Δεθήκαμε με την κόκκινη κλωστή της Ιστορίας και της ζώσας μνήμης. Έφυγες για να επιστρέφεις. Η φωνή σου θα μείνει στους αιώνες μετάλλινη, καθαρή, δεμένη με τη δύναμη όλων των εξεγερμένων στον αγώνα που συνεχίζεται με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας από εκεί που δεν μπορέσαμε εμείς.
Λάμπρο, ήσουν ήρεμη δύναμη. Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλάει ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων… οι εκκλήσεις στον ελληνικό λαό έπιασαν τόπο και η εξέγερση μας βρήκε τον τόπο της και τιμή στην πατρίδα μας και ξελάσπωσε τη ντροπή να ανεχθεί τη χούντα. Έξι χρόνια είναι πολλά, δε θα γίνουνε εφτά.
Ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας, τρομοκρατήσαμε τους τρομοκράτες. Μοιραστήκαμε το φόβο, κοντά ο ένας στον άλλο και τον υπερβήκαμε μπροστά στην εισβολή του τανκ.
Δε ξέραμε ότι γράφαμε Ιστορία, Λάμπρο. Ναι η εξέγερση μας είναι ένα ιστορικό γεγονός αλλά έγινε σύμβολο για κάτι πιο σημαντικό και σταθμός ανεφοδιασμού για να παίρνουν οι νέοι εφόδια να συνεχίσουν το Πολυτεχνείο. Δεν έχει ιδιοκτήτες. Ανήκει σε όλους εκείνους που συνεχίζουν να αγωνίζονται για ψωμί, δικαίωμα στη δουλειά, για παιδεία που ιδιωτικοποιείται και εμπορευματοποιείται και για το υπέρτατο αγαθό, την Ελευθερία, που σήμερα ζούμε τη ψευδαίσθηση της.
Η αντιπροσωπευτική ολιγαρχική δημοκρατία του Μητσοτάκη και της ΑΕ εταιρείας- μαφίας γύρω του, παίρνουν αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς και «δημοκρατικώ τω τρόπω» μας καθιστούς υπεύθυνους και συνενόχους.
Λάμπρο, τα συζητούσαμε, τα γνωρίζαμε όλα αυτά και τα επερχόμενα. Λάμπρο, έγινες το παράδειγμα του αγωνιστή-καλλιτέχνη. Κρατούσες κρυφά την κάμερα και διέσωσες με την ΚΙΝΟ και άλλους συναδέλφους σου, εικόνες της εξέγερσης. Συνέχισες να κάνεις ταινίες από τότε που ήσουν φοιτητής στο Πάντειο.
Βραβεύτηκες στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τα ντοκιμαντέρ σου είναι ιστορικά και σημαδιακά. «Κύπρος, η άλλη πραγματικότητα» θα μείνει να θυμίζει πώς η Κύπρος που αγάπησε, ένας Χιώτης που έζησες εκεί και παντρεύτηκες τη Θέκλα, υπερασπιζόμενος το τελευταίο ανάχωμα του Ελληνισμού που είναι ανοιχτή πληγή χαίνουσα που η τραγωδία της έφερε τη δημοκρατία στην Ελλάδα που δυστυχώς δεν έχει αποκατασταθεί γιατί η προδοσία και οι προδότες βασανιστές έπεσαν στην αγκαλιά αυτών που τους εξέθρεψαν…
Μαζί κάναμε το ντοκιμαντέρ είκοσι χρόνια από την εισβολή της Τουρκίας και ζήσαμε στην Κύπρο και είδαμε το διχασμό και την προδοσία…
Λάμπρο, καλό ταξίδι. Είσαι ο ταξιδευτής που πάντα επιστρέφει με το έργο σου και η φωνή σου θα συνεγείρει στους αιώνες των αιώνων.
Το μαρτυρικό νησί σου, την ώρα που καίγεται η Χίος, η ιδιαίτερη πατρίδα σου και φλέγεται η Μέση Ανατολή, είναι για σένα το δημιουργό και το σκηνοθέτη το κενό, το εξωφρενικό της τρέλας του πολέμου και της γενοκτονικής καταστροφής στη Γάζα που δεν πρόλαβες να γεμίσεις.
Στον αγώνα που συνεχίζεται, για ελευθερία και δημοκρατία, η εξέγερση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα θα συνεχίζεται από τους νέους που φωνάζουν στους δρόμους «το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε το ’73, ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εργάτες, αγρότες, φοιτητές»…
Λαμπρό, θα είσαι για πάντα μαζί μας και όταν βιολογικά δε θα υπάρχουμε, γιατί η ζώσα μνήμη αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και καλύπτει τη θανάσιμη απώλεια και αντιστέκεται σε κάθε μορφή εξουσίας.
25/6/2025
Διαβάστε επίσης:
«Κάμερες παρακολούθησης στον ιστορικό χώρο του Κάτω Πολυτεχνείου – Καταγγελία φοιτητών
