Το ιδρυτικό μέλος των Hooters μιλάει με αφορμή την πρώτη εμφάνιση του θρυλικού συγκροτήματος στην Ελλάδα.
Στην αμερικανική αργκό η λέξη hooter χρησιμοποιείται με διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς είναι για να περιγράψει τον ήχο του μουσικού οργάνου που ξέρουμε ως μελόντικα, το οποίο καθόρισε και τον δικό τους ήχο σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνει το όνομά τους. Την Πέμπτη 26 Ιουνίου οι περί ων ο λόγος Hooters, έπειτα από τέσσερις δεκαετίες γεμάτες με επιτυχίες που σιγοτραγουδιούνται από πολλές γενιές μουσικόφιλων, θα παίξουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ο τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος Έρικ Μπαζίλιαν μιλάει στο Documento και λύνει πολλές από τις απορίες μας.
Είστε 72 ετών και συνεχίζετε να γράφετε μουσική και να περιοδεύετε. Είναι αυτή μια απόδειξη ότι δεν υπάρχει ηλικιακό όριο στην καλλιτεχνική έκφραση;
Νομίζω ότι ο καταλληλότερος για να απαντήσει σε αυτό θα ήταν ο Μικ Τζάγκερ (γέλια). Τα μόνα όρια είναι αυτά που βάζει ο καθένας στον εαυτό του ή αυτά που μπορεί να βάλει η φύση. Από τη στιγμή λοιπόν που είμαστε υγιείς, που μπορούμε να πατάμε σωστά στις νότες και να χοροπηδάμε πάνω στη σκηνή, δεν έχουμε κανέναν λόγο να σταματήσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Ειδικά τώρα που το απολαμβάνουμε περισσότερο από ποτέ.
Με πατέρα γιατρό και μητέρα μουσικό πόσο μοιραίο ήταν να ακολουθήσετε έναν από τους δύο δρόμους;
Δεν ξέρω αν η μοίρα είναι η σωστή λέξη, αν όμως δεν γινόμουν επαγγελματίας μουσικός, είναι πολύ πιθανό να γινόμουν γιατρός. Ανήκω όμως στη γενιά που όσα παιδιά είδαν σε ηλικία δέκα ετών τους Beatles είπαν «αυτό θα κάνω κι εγώ στη ζωή μου». Οι περισσότεροι από αυτούς βέβαια έγιναν γιατροί, δικηγόροι ή οτιδήποτε άλλο και λογικά αυτή τη στιγμή απολαμβάνουν τη σύνταξή τους. Εγώ όμως ήμουν από τους τυχερούς που κατάφεραν να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη μουσική και είμαι ακόμα εδώ.
Λένε ότι το όνομα ενός συγκροτήματος ορίζει και την ταυτότητά του. Είναι αυτός ο λόγος που επιλέξατε το «The Hooters»;
Ακριβώς. Είναι πολύ λογικό να επιλέξεις για όνομα ένα μουσικό όργανο που καθορίζει το πώς ακούγεσαι, πόσο μάλλον όταν δεν υπήρχαν άλλες ροκ μπάντες εκείνη την εποχή που να χρησιμοποιούν τη μελόντικα με τον τρόπο που το κάναμε εμείς, επηρεασμένοι από το παίξιμο του «βασιλιά της μελόντικα» Αουγκούστους Πάμπλο, ενός από τους σημαντικότερους ρέγκε μουσικούς. Οταν ο ηχολήπτης μας την αποκάλεσε «the hooter», αποφασίσαμε ότι αυτό ήταν το κατάλληλο όνομα για το συγκρότημα.
Αληθεύει ότι όταν ανοίξατε το περίφημο Live Aid το 1985 ο Μπομπ Γκέλντοφ αναρωτήθηκε «ποιοι διάολο είναι αυτοί οι Hooters»;
Ναι, και ομολογώ ότι αν ήμουν στη θέση του και μου έδειχνε κάποιος το πρόγραμμα της συναυλίας θα έλεγα ακριβώς το ίδιο βλέποντας το όνομα μιας μπάντας που δεν είχα ξανακούσει. Η εμφάνισή μας στο Live Aid ήταν ίσως τα δέκα πιο σημαντικά λεπτά στην καριέρα μας. Είχαμε μόλις κυκλοφορήσει το πρώτο μας διεθνές άλμπουμ (σ.σ.: το «Nervous night»), το όνομά μας είχε αρχίσει να βγαίνει από τα σύνορα της Πενσιλβάνια και ξαφνικά βρεθήκαμε να μας βλέπουν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζωντανά σε όλο τον κόσμο μέσω της τηλεόρασης. Κάθε μπάντα έχει ένα παράθυρο στον χρόνο, ένα διάστημα δηλαδή που πρέπει να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες για να χτίσει το όνομά της και να δημιουργήσει μια πρώτη γενιά οπαδών. Για εμάς ήταν εκείνη ακριβώς η περίοδος που μάλιστα συνέπεσε και με την έκρηξη του MTV. Αυτός είναι και ο λόγος που θεωρώ τους Hooters περισσότερο τηλεοπτική και λιγότερο ραδιοφωνική μπάντα. Δεν είχαμε ποτέ κάποιο τραγούδι μας στο top 10, είχαμε όμως τρία βίντεο στο top 5.
Συμφωνείτε ότι τραγούδια όπως το «All you zombies», το «Satellite» ή το «One of us» που γράψατε για την Τζόαν Όσμπορν θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί σήμερα;
Θέλω να πιστεύω πως ναι. Είναι πολύ σημαντικό να γράφεις τραγούδια που αντέχουν στον χρόνο, επειδή απαντούν σε ερωτήματα που θέτει ο καθένας στον εαυτό του ή που θέτουν ερωτήματα για πράγματα που απασχολούν συνεχώς τον κόσμο και στα οποία δεν χωράει μία μόνο απάντηση, όπως ακριβώς συμβαίνει με το «One of us», που ρωτάει τι θα γινόταν αν ο Θεός ήταν ένας από εμάς.
Πρόσφατα κυκλοφορήσατε ένα νέο τραγούδι, το «The pendulum». Από πού αντλείτε σήμερα την έμπνευσή σας;
Από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Το «The pendulum» είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για εμάς γιατί μιλάει για το πολιτικό εκκρεμές, το οποίο όλοι βλέπουμε προς τα πού πάει όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά σε πολλά άλλα μέρη. Όσο λοιπόν συμβαίνουν πράγματα που μας εμπνέουν να γράφουμε καινούργια τραγούδια θα το κάνουμε και όσο υπάρχει κόσμος που θέλει να έρχεται να ακούει τις παλιές μας επιτυχίες εμείς θα είμαστε εκεί για αυτούς δίνοντας το 100%. Κάθε τραγούδι που γράφουμε θέλουμε να έχει λόγο ύπαρξης, να μπορεί να παιχτεί ζωντανά και να κρατήσει τον κόσμο κάτω από τη σκηνή. Οχι να είναι μια ευκαιρία για να πάει κάποιος στην τουαλέτα ή να αγοράσει ακόμη μία μπίρα.
INF0
26 Ιουνίου, Gagarin 205
