«Θεέ μου, βοήθησε να μην πέσω ποτέ στα νύχια της» σκέφτηκε ο Φεντερίκο Φελίνι μόλις είδε την ολόσωμη φωτογραφία της Σουηδής ηθοποιού Ανίτα Έκμπεργκ σε ένα αμερικανικό περιοδικό, παρομοιάζοντάς την με «πανίσχυρο πάνθηρα που έπαιζε την άτακτη νεαρή κοπέλα», όπως εξομολογήθηκε σε συνέντευξή του το 1987. Οταν τελικά τη συνάντησε έναν χρόνο πριν από τα γυρίσματα του «La dolce vita», είπε ότι βίωσε «τη δυσπιστία που νιώθει κανείς όταν έρχεται αντιμέτωπος με εξαιρετικά πλάσματα, όπως μια καμηλοπάρδαλη ή ένας ελέφαντας», ενώ στη θέα του θείου πλάσματος ένιωσε ότι ανακάλυπτε την πλατωνική πραγματικότητα των στοιχείων της φύσης.
Η Ανιτόνα, όπως ονόμαζε ο Φελίνι τη χυμώδη και επιβλητική μούσα του, η οποία από Μις Σουηδία του 1950 έμελλε να γίνει παγκόσμιο γυναικείο σύμβολο βουτώντας στα νερά της Φοντάνα ντι Τρέβι, γνωρίστηκε με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στα γυρίσματα της ταινίας το 1960. Μαζί της ξεπάγιαζε επί μέρες στο περίφημο ρωμαϊκό σιντριβάνι μες στο καταχείμωνο βρίσκοντας παρηγοριά στη βότκα στα διαλείμματα των λήψεων, ενώ εκείνη τον περίμενε αγέρωχη ως η ιδανική γυναίκα των ονείρων του να την ακολουθήσει στο νερό φορώντας μόνο το μαύρο στράπλες φόρεμά της, σε μια από τις ωραιότερες σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου.
«Είσαι τα πάντα, η Εύα, η πρώτη γυναίκα στη γη, άγγελος, διάβολος, μάνα, αδελφή, ο ωκεανός, σπίτι, ναι σπίτι» λέει στην αρχετυπική Σίλβια ο Μαρτσέλο –ο ήρωας που υποδύεται ο Μαστρογιάνι– καθώς χορεύουν σε προηγούμενη σκηνή της ταινίας. Κατά τον Φελίνι, ο Ιταλός ηθοποιός κεραυνοβολήθηκε από την παρουσία της Έκμπεργκ όσο και ο ίδιος. «Απέμεινε να την κοιτάζει ανέκφραστος να περπατάει με αυτή την κορμοστασιά που θύμιζε στρατιώτη της Βέρμαχτ» είπε αργότερα για εκείνη τη συνάντηση ίσως και με κάποια δόση ζήλιας. Δεν είναι τυχαίο ότι το «φλογερό παγόβουνο», όπως την αποκαλούσαν, έμεινε στην ιστορία ως μία από τις πιο σέξι γυναίκες που εμφανίστηκαν ποτέ στη μεγάλη οθόνη και ότι κανείς από όλους όσοι τη συνάντησαν δεν ξέφυγε από την υπνωτιστική γοητεία της.