Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γινόταν αν αυτό το νομοσχέδιο, που ανοίγει τον δρόμο για συμμετοχή συγγενών πρώτου βαθμού πολιτικών σε offshore εταιρείες, το είχε φέρει μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας; Αν, για παράδειγμα, το είχε εισηγηθεί η κυβέρνηση Καραμανλή και ο Γιώργος Φλωρίδης ήταν τότε στην αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ;
Η απάντηση είναι γνωστή:
Ο Φλωρίδης θα είχε ανέβει στο βήμα της Βουλής, θα είχε καταγγείλει θεσμική εκτροπή, θα μιλούσε για πολιτική ανηθικότητα, για συγκάλυψη συμφερόντων, για σκοτεινές διαδρομές του πολιτικού χρήματος.
Θα απαιτούσε διαφάνεια, εξεταστικές, ενδεχομένως και παραιτήσεις.
Και θα είχε δίκιο.
Όμως σήμερα, ο ίδιος ο Φλωρίδης, αυτός που κάποτε εμφανιζόταν ως το «άλλο πρόσωπο» της πολιτικής –τεχνοκράτης, θεσμικός, εξωσυστημικός– στηρίζει ή εισηγείται ένα νομοσχέδιο που νομιμοποιεί την αδιαφάνεια, την πολιτική συγκάλυψη και τη διαπλοκή.
Διότι όταν επιτρέπεις στους συγγενείς πρώτου βαθμού πολιτικών προσώπων να συμμετέχουν σε offshore εταιρείες, δεν κάνεις απλώς μια τεχνική ρύθμιση. Ανοίγεις θεσμικά τον δρόμο για τη συγκάλυψη περιουσιακών συμφερόντων, για τη μεταφορά πολιτικής επιρροής στο σκοτεινό πεδίο των υπεράκτιων εταιρειών.
Και αυτό, όταν γίνεται από κάποιον που επικαλούνταν την «κάθαρση» και τη «διαφάνεια», είναι κάτι παραπάνω από αντίφαση. Είναι πολιτική μετάλλαξη.
Γιατί αν ακόμη κι εκείνοι που εμφανίζονταν ως «έντιμοι», «διαφορετικοί» και «θεσμικά ευαίσθητοι» φτάνουν να εισηγούνται και να στηρίζουν τέτοιες ρυθμίσεις, τότε το πρόβλημα δεν είναι ατομικό. Είναι συστημικό.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι μόνο τι λέει το νομοσχέδιο. Το ερώτημα είναι:
Ποιοι το φέρνουν, ποιοι το στηρίζουν και –κυρίως– ποιοι σιωπούν.