Ακμαίος, δημιουργικός και ειλικρινής, ο αγαπημένος ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου, που ζει ξανά μεγάλες επιτυχίες, μας μίλησε για την αναβίωση του «Εκείνος κι Εκείνος», για τους αποκλεισμούς που έζησε, τις αδικίες που δεν αντέχει αλλά και για την πίστη του στους νέους.
Συναντηθήκαμε λίγο πριν από την πρόβα για την παράσταση «Εκείνος κι Εκείνος» που ξεκινάει καλοκαιρινή περιοδεία προτού επιστρέψει στο θέατρο Αργώ τον επόμενο χειμώνα. Στο ίδιο θέατρο που το κοινό τον χειροκροτούσε όρθιο κάθε βδομάδα επί δύο χρόνια στην παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην». Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο θρύλος του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου, πασίγνωστος για την ευγένεια και τη σεμνότητά του, αποδίδει την τεράστια επιτυχία του στην τύχη. «Δεν το πίστευα, είχα τρελαθεί με την ανταπόκριση του κόσμου. Ηταν σαν ένα θαύμα, δεν μου είχε ξανασυμβεί ποτέ». Ο Ελληνας Πίτερ Σέλερς, με το ιδιότυπο χιούμορ και τους ρόλους που άφησαν εποχή, δεν έχει καμία σχέση με παλαίμαχο ή βετεράνο παρά τα 90 χρόνια του. Είναι νέος στην ψυχή και σε κάνει να γελάς για να αισθανθείς αμέσως άνετα μαζί του. «Την πρώτη φορά που είδα τον εαυτό μου στο πανί, στην ταινία “Η Λίζα και η άλλη”, πήρα δρόμο και έτρεχα» λέει μόλις τελειώνει η φωτογράφιση. «Κοντοκουρεμένος, με μύτη και αυτιά να προεξέχουν, ήμουνα σαν τέρας. Δεν έχω φωτογένεια, βλέπω κάποιες καλές φωτογραφίες μου και απορώ».
Μόλις μου είπαν ότι, παρόλο που χτυπήσατε επί σκηνής τον χειμώνα, δεν δεχτήκατε να αναβληθούν οι παραστάσεις.
Να σταματήσω παράσταση; Οχι βέβαια. Κάποια στιγμή που έπρεπε να πέσω στο πάτωμα, σύμφωνα με τον ρόλο, δημιουργήθηκε ένα θέμα στο γόνατο και αλλάξαμε λίγο τη σκηνή. Και στην «Παγίδα» που έπαιζα με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη στο θέατρο Ζίνα με πυροβολούσαν κι έπεφτα. Ξέρω πώς να πέφτω. Και με πυρετό έχω παίξει και με σαλμονέλα έχω παίξει. Θυμάμαι σταματούσα, πήγαινα στην τουαλέτα και συνέχιζα με δύο γιατρούς να μου κάνουν ενέσεις. Στο καμαρίνι μού ανακοίνωσαν τον θάνατο της μητέρας μου και έπρεπε να βγω στη σκηνή.
Είστε σκληραγωγημένος από μικρός στα μπουλούκια με τους ηθοποιούς γονείς σας;
Οχι μόνο στα μπουλούκια όπου οι συνθήκες ήταν τραγικές. Μες στον Εμφύλιο είχα δει πολλά. Να φεύγουν καραβιές τα πτώματα από το ένα μέρος στο άλλο. Μπροστά στην πόρτα μου στην πλατεία Βάθη σκοτώνονταν κάθε μέρα άνθρωποι, η πείνα και οι κακουχίες θέριζαν κόσμο. Μάλλον οι μεγάλες δυσκολίες μου δημιούργησαν μια ανοσία για το μέλλον. Είχα κάνει αντισώματα.
Πώς νιώθετε σήμερα εσείς που ξέρετε από πόλεμο και πείνα με τα παιδιά που λιμοκτονούν στη Γάζα;
Είδα τα νεκρά παιδιά και σταμάτησε το μυαλό μου. Δεν το χωράει ο νους μου. Ο ένας εξοπλίζεται πιο πολύ απ’ τον άλλο και δεν σκέφτεται τον λαό που έχει πίσω του. Απορώ πώς τρώνε και κοιμούνται αυτοί που τα κάνουν όλα αυτά. Στο Ισραήλ που αντιδρούν πρέπει να κάνουν κάτι πιο δραστικό, οι ταμπέλες και οι διαμαρτυρίες δεν αρκούν. Ας βγουν όλοι στους δρόμους να πέσουν ξάπλα. Εχω δει τριάντα διαφορετικές κυβερνήσεις και ούτε μία με έναν ηγέτη να πει μόλις κέρδισε τις εκλογές ότι θα ασχοληθεί με τα προβλήματα του λαού του. Γι’ αυτόν θα γινόμουν χαλί.
Ποια δυσκολία που περάσατε στη μετέπειτα διαδρομή σας μπορείτε να φέρετε στον νου τώρα;
Άσχημη ήταν για μένα η περίοδος που ήμουν θιασάρχης στο θέατρο Διάνα. Είχα μαζί μου έναν φίλο και λογιστή που με πέταξε έξω απ’ το θέατρό μου όταν πέρασα μια οικονομική δυσκολία. Κι εγώ από βλακώδες πείσμα αποφάσισα να κάνω μια πολύ μεγάλη και ακριβή καλοκαιρινή παραγωγή στο θέατρο Σμαρούλα με ένα δικό μου έργο. Ημουν άσχετος οικονομικά, έπαθα μεγάλη καταστροφή, έφταιγε και το έργο που δεν έλεγε τίποτα.
Δύσκολα άλλος θα παραδεχόταν ότι το θεατρικό που έγραψε ήταν χάλια.
Αλήθεια είναι. Εκείνο όμως που συνέβαινε πάντα στη ζωή μου ήταν ότι στην πιο δύσκολη στιγμή κάτι με έσωζε. Οποτε ήμουν απελπισμένος σε σημείο να πηδήξω απ’ το μπαλκόνι και να τελειώσω, κάτι γινόταν και διασωζόμουν. Υστερα από αυτό που συνέβη μπήκα στην τηλεόραση, έκανα 25 σίριαλ, τα περισσότερα επιτυχίες, έβγαλα χρήματα. Αυτός ο τροχός, που λέμε και στην παράσταση «Εκείνος κι Εκείνος», γυρίζει για μένα συνεχώς μέχρι τώρα.
Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα το έργο του Κώστα Μουρσελά;
Από παλιά, όταν το είχα παρακολουθήσει στην τηλεόραση με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο με είχε χτυπήσει βαθιά. Ηταν ένα έργο που γράφτηκε για να περάσει διάφορα μηνύματα και καρφιά κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Μελετώντας το ξανά διαπίστωσα ότι είναι έργο διαχρονικό, αναφέρεται στο τώρα, στο πριν και στο μετά και ειδικά σήμερα έχει μεγάλο πλάτος και εύρος. Η φιλοσοφία, το χιούμορ, το γέλιο, η απελπισία, ο αδαής άνθρωπος, όπως ο Λουκάς που υποδύομαι, ο οποίος έχει μια μόνιμη απορία γιατί κι αυτός δεν είναι καλά στη ζωή του, οι ονειροπολήσεις των δύο ηρώων που ζουν σε μια τραγική πραγματικότητα είναι στοιχεία που τώρα μας μιλούν περισσότερο από ποτέ. Είναι ένα έργο με πολύ γέλιο, τρυφερότητα και αλήθειες. Ξέρετε, μπορεί να μην ήμουν ηθοποιός που ακολούθησε μια γραμμή στην καριέρα του και να πηδούσα από την καραεπιθεώρηση και τη φάρσα στον «Αμπιγιέρ», αλλά εκείνο που ο κόσμος μού «συγχωρούσε» πάντα ήταν πως ό,τι έπαιζα ήταν αληθινό, δεν το κορόιδευα, δεν το πρόδιδα, δεν το τυποποιούσα.
Τα πάτε πολύ καλά με τους νεότερους καλλιτέχνες. Σας ταιριάζουν κι αυτό φαίνεται.
Τα πάω τόσο καλά γιατί νιώθω σαν κι αυτούς. Δεν έχω ούτε κόμπλεξ γηραιότητας ούτε γκρίνια, αντίδραση, φιλοδοξία. Δεν υπάρχουν αυτά για μένα και γι’ αυτό συνεννοούμαστε αμέσως. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με παιδιά ιδιαίτερης ποιότητας και ευαισθησίας. Με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη και την Εφη Μουρίκη, με τον αγαπημένο μου Αποστόλη Τότσικα και τον Κώστα Γάκη και τώρα στο «Εκείνος κι Εκείνος» με τον Λεωνίδα Κακούρη στον ρόλο του Σόλωνα, με τον Δημήτρη Σταρόβα, τη Σοφία Μυλωνάκου και τον Αλέξανδρο Ρήγα στη σκηνοθεσία. Νιώθω ότι είμαι στο εκατό τοις εκατό μιας πολύ καλής περιόδου. Ξέρετε, θα μπορούσε ο Γάκης να μην είχε σκεφτεί εμένα για το ρόλο του κ. Γκρην, αλλά κάποιον άλλον ηθοποιό. Υπήρξαν παραγωγοί που είχα δουλέψει μαζί τους, οι οποίοι δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να παίξω τέτοιους ρόλους στο θέατρο από καθαρή βλακεία, την παραδέχτηκαν οι ίδιοι εκ των υστέρων.
Γιατί σας απέκλειαν έπειτα από τέτοια καριέρα;
Ισως σκέφτονταν ότι αυτός δεν είναι φίρμα σήμερα, δεν έχει followers, είναι τηλεοπτικός κι έτσι δεν μου πρότειναν ρόλους στο θέατρο. Το ίδιο έγινε και με τις ταινίες. Έκανα τον Αντωνάκη στο «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα», το «Καλώς ήρθε το δολάριο», το «Ξύπνα Βασίλη» και μετά βρέθηκα έξω από τον κινηματογράφο. Γιατί δεν είχα τυποποιηθεί, κάθε φορά ο κόσμος έβλεπε κάτι διαφορετικό, ενώ είχε μάθει να βλέπει τυποποιημένους ηθοποιούς. Οι αιθουσάρχες δεν με θεωρούσαν εμπορικό, αλλά να που δικαιώθηκα τα τελευταία χρόνια. Εγινα viral! (γελάει)
Μα οι νέοι σάς λατρεύουν. Δεν είναι τυχαίο που η κωμωδία σας «Τhe Κόπανοι» του 1987 έχει χιλιάδες views και shorts στο YouTube και πρόσφατα έγινε κόμικς.
Το κόμικς είναι υπέροχο, πούλησε μέσα σε δέκα μέρες 2.000 τεύχη. Πάω στη Θεσσαλονίκη και βγαίνει όλο το πανεπιστήμιο και φωνάζει ατάκες από την ταινία. Ολοι μου ζητάνε τεύχη. Εχω έτοιμο το «The Κόπανοι 2», αλλά δυστυχώς δεν βρέθηκε παραγωγός. Πάντα μου άρεσαν οι νέοι άνθρωποι, να συναναστρέφομαι μαζί τους. Βοήθησα όσα νέα παιδιά μπορούσα. Εμπαινα στο σκεπτικό τους, στις ανησυχίες τους, γιατί κι εγώ κατοχικό παιδί υπήρξα χωρίς μέλλον και χωρίς προοπτικές. Βλέπω τι πόθο και αγάπη έχουν οι νέοι γι’ αυτό που κάνουν. Από παλιά έπαιρνα παιδιά στο θέατρο που πιθανόν δεν τα χρειαζόμουν για να τα βοηθήσω. Οταν έβλεπα κάποιο ταλέντο έφτανα να κάθομαι στην κουίντα και να τον παρακολουθώ την ώρα που έπαιζε.
Εχετε πει ότι δεν είχατε σκεφτεί από μικρός να γίνετε ηθοποιός.
Δεν ξέρω γιατί. Ήμασταν παιδιά ανερμάτιστα, αμόρφωτα, δεν ήμασταν άνθρωποι σκεπτόμενοι. Ηθελα να γίνω ηλεκτροτεχνίτης, μετά σμηνίτης και να φοράω γραβάτα. Την πρώτη φορά με κόψανε επειδή βρήκαν διήθηση στους πνεύμονες, αρχή φυματίωσης δηλαδή. Και πού λεφτά για ξεκούραση και καλό φαΐ. Θυμάμαι βγήκαμε με τη μητέρα μου απελπισμένοι από τον γιατρό και εκείνη σκόνταψε πάνω σε κάτι. Ήταν ένα μάτσο λεφτά. Πήγα κατασκήνωση με τη βοήθεια ενός φίλου, έτρωγα φοβερά πρωινά και σε τρεις μήνες το ξεπέρασα. Ημουν πολύ πειθαρχημένος από τότε. Οσο για την αεροπορία, βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή. Και μετά η μητέρα μου με ρώτησε αν θέλω να γίνω ηθοποιός. Αυτό ήταν.
Ναι, αλλά σας έκοψαν από το Εθνικό Θέατρο και πήγατε τελικά στον Κουν. Ομως ούτε εκεί μείνατε.
Είχα πάντα ένα ένστικτο να παίζω φυσικά, όπως θα έπαιζα και τώρα. Ολοι είχαν στόμφο τότε κι εγώ ήμουνα σαν να είχα έρθει από τον Αρη. Ο Κουν είδε σε μένα κάτι και με δέχτηκε, με πρώτο ρόλο τον Ερμή στον «Πλούτο» και μετά σε ένα μονόπρακτο του Μπρεχτ. Στον Κουν έμαθα γράμματα, έμαθα τι είναι η τέχνη του θεάτρου. Ομως είχε δικούς του ανθρώπους για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, δεν ήταν εύκολο να σπάσει αυτό, οπότε έφυγα.
Τι κάνατε μετά;
Ήμουν άνεργος, απελπισμένος, σκέφτηκα να πάω στην Αμερική, χωρίς καν να ξέρω αγγλικά. Και μετά ήρθε η Αλίκη. Και φυσικά το «Χτυποκάρδια στο θρανίο» και το προφιτερόλ. Τότε απογειώθηκα.
Σας ενοχλεί που από τότε σας κυνηγάει η φήμη ενός γιγάντιου προφιτερόλ;
Καθόλου, τι να με πειράξει; Δεν έχω τέτοια προβλήματα.
Νιώθετε πιο κοντά στην κωμωδία ή στο δράμα;
Μπορώ να τα υπηρετήσω και τα δύο πολύ καλά. Είναι πολύ πιο δύσκολη η κωμωδία γιατί είσαι πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Πάντα είχα τον φόβο και τη δειλία να μη μου ξεφύγει σε μπαλαφάρα, αλλά και να μην είμαι απρόσωπος. Εχω παίξει τα πάντα και για την επιβίωση αλλά και για το κέφι. Το λέω έτσι διότι από τα μπουλούκια είχα μάθει απέξω τις οπερέτες, είχε μπει το θέατρο μαζί με τη μουσική στο μυαλό μου. Ισως γι’ αυτό αγάπησα πολύ την επιθεώρηση.
Είστε ένα κράμα αντοχής, ευαισθησίας και πειθαρχίας.
Έμαθα να επιβιώνω για να αντέξω όλα όσα έζησα, αλλά και τις πολύ κακές συνθήκες που βίωσα μέσα στην οικογένεια. Αυτοί με τους οποίους έζησα ήταν πολύ σκληροί μαζί μου από παιδί. Δεν θέλω να παραδέχομαι ότι επηρεάστηκα, αλλά ώρες ώρες ανακαλύπτω ότι μερικά πράγματα πρέπει να με είχαν τραυματίσει. Αλλά και τραυματισμένος ακόμη προχωρούσα. Οταν υποχωρώ σε πράγματα που δεν θα έπρεπε σκέφτομαι ότι η αιτία βρίσκεται στις υποχωρήσεις που έκανα στην παιδική μου ηλικία για να επιβιώσω.
Τι σας κρατάει ακμαίο μέχρι σήμερα; Ποιο είναι το μυστικό σας;
Όταν κάνεις ένα καλό, η πιο ιερή πράξη είναι να το ξεχάσεις. Και η θέληση να ελπίζεις, ο αγώνας για ελπίδα. Νιώθω κούραση, μην ξεχνάτε ότι είμαι 90 ετών, αλλά πιστεύω ότι αν αποσυρόμουν, δεν θα ζούσα. Εχω αποκούμπι το γράψιμο, αλλά δεν μπορώ να με φανταστώ εκτός σκηνής. Μικρός έβλεπα δύο όνειρα συχνά. Οτι περπατώ μέσα σε ένα μεγάλο πλήθος και ότι βρίσκομαι σε μια άμαξα, βρέχει και είμαι με μια κοπέλα αγκαλιά.
INF0
«Εκείνος κι Εκείνος».
Περιοδεία 30 Ιουνίου έως 15 Σεπτεμβρίου
